Ο “δύων ήλιος” του Νταζάι Οσάμου αποτελεί ένα (ακούσια) ανέμελο προοίμιο, που διαδραματίζεται στη σύγχρονη Ιαπωνία μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από μια οικογένεια που αγωνίζεται να αντιμετωπίσει την κρίση της καθημερινής ζωής μετά τον πόλεμο, όπως όλες οι οικογένειες που δυσκολεύτηκαν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ειδικά από τη στιγμή που η κοινωνία βρισκόταν ξαφνικά στο μεταβατικό στάδιο της μετατροπής της από την παραδοσιακή σε μια σύγχρονη και βιομηχανοποιημένη κοινωνία. Ο “δύων ήλιος” είναι μια ιστορία για μια οικογένεια που αποτελείται από τρεις βασικούς χαρακτήρες, την Καζούκο- την πρωταγωνίστρια-, τη μητέρα της και τον αδερφό της, μέσω των οποίων ο συγγραφέας αναδεικνύει μια σειρά από κοινωνικά και φιλοσοφικά προβλήματα εκείνης της εποχής. Μέσα από τα θλιμμένα μάτια της Καζούκο, ο Νταζάι καταφέρνει να μεταφέρει στον αναγνώστη σε μια τραγική αλλά όμορφη παραμονή της μεταπολεμικής τραγωδίας όπου μπορούσες να δεις τους πυλώνες της αριστοκρατίας και τις παραδώσεις να “ξεριζώνονται” από αναταράξεις που έγιναν για αχρείαστες – μακροπρόθεσμα- ανάγκες. Ο Νταζάι αφηγείται τα βάσανα της Καζούκο και της οικογένειάς της σε εκείνους τους καιρούς, τα βάσανα που υπογραμμίζουν την άθλια ύπαρξη της ιαπωνικής κοινωνίας κατά τη μεταπολεμική εποχή.
Το βιβλίο μιλά για τον εξέχοντα αγώνα της πρωταγωνίστριας -Καζούκο- να συμβιβαστεί με τον ταχέως μεταβαλλόμενο κόσμο όπου δεν είναι σίγουρη για την κλίση της είτε πρόκειται για την αριστοκρατική κληρονομιά είτε για τον νέο εξεγερμένο κόσμο που προέρχεται από την ευκολία και τις επιθυμίες. Τελικά, αγωνίζεται για να επιβιώσει σε ένα λεπτό νήμα που πλανάται μεταξύ του συνηθισμένου κόσμου και μιας αναπτυσσόμενης σύγχρονης σφαίρας της ανθρωπότητας. Τα μηδενιστικά γνωρίσματα του πένθους, της θλίψης, της αυτοκτονίας, του παραλογισμού και της απελπισίας της ζωής είναι τόσο εμφανή χαρακτηριστικά που εμφανίζονται και σε άλλα σημαντικά έργα του Νταζάι όπως το “Όχι πια άνθρωπος”. Στην πραγματικότητα, θα μπορούσε να πει κανείς ότι η μεταπολεμική φιλοσοφία και λογοτεχνία είναι πολύ εμπνευσμένη από αυτά τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά – είτε πρόκειται για υπαρξισμό του Σαρτρ, παραλογισμό του Καμύ ή οποιοδήποτε άλλο μοντέρνο και μεταμοντέρνο κίνημα της λογοτεχνίας.
Ο Νταζάι καταφέρνει με μεγάλη επιτυχία να απεικονίσει προβλήματα ή μάλλον ειρωνείες της ανθρώπινης ύπαρξης και εντελώς αβίαστα προβάλλει την κατάσταση της ανθρώπινης συνείδησης στον καμβά της τέχνης. Μπορεί κανείς, κάλλιστα, να διακρίνει χαρακτηριστικά μηδενισμού και υπαρξισμού πολύ εμφανή στα έργα πιθανώς όλων των μεγάλων σύγχρονων Ιαπώνων συγγραφέων. Υποθέτω ότι, ίσως, ο παγκόσμιος πόλεμος, η μοίρα της Ιαπωνίας σε αυτόν έπαιξε σημαντικό ρόλο στον τρόπο με τον οποίο βγήκε η σύγχρονη ιαπωνική λογοτεχνία, εξάλλου, η ιαπωνική κοινωνία έχει επηρεαστεί έντονα από τη δυτική κουλτούρα, αφήνοντας τις αριστοκρατικές της ρίζες για να εξελιχθεί γρήγορα σε βιομηχανοποιημένη κοινωνία. Η αίσθηση της αποξένωσης στην αστική ζωή, η κρίση του σκοπού πρέπει να έπαιξε, επίσης, μεγάλο ρόλο στον τρόπο με τον οποίο η σύγχρονη λογοτεχνία της χώρας έχει παντρευτεί.
Οσάμου Νταζάι – Λίγα λόγια για τον συγγραφέα
Ο Οσάμου Νταζάι ήταν συγγραφέας και ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς μυθοπλασίας της Ιαπωνίας του 20ού αιώνα. Ορισμένα από τα πιο δημοφιλή έργα του, όπως το συγκεκριμένο και το “Όχι πια άνθρωπος”, θεωρούνται κλασικά στην Ιαπωνία. Με σχεδόν αυτοβιογραφικό ύφος, οι ιστορίες του Νταζάι έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον πολλών αναγνωστών. Τα βιβλία του ασχολούνται με μια σειρά από σημαντικά θέματα, όπως η ανθρώπινη φύση, η ψυχική ασθένεια, οι κοινωνικές σχέσεις και η μεταπολεμική Ιαπωνία, με στόχο την ευαισθητοποίηση του αναγνωστικού κοινού.
