Το όνομα του Νίκου Καλομοίρη, του συγγραφέα του βιβλίου « Θοδώρα με λένε », ήταν ήδη γνωστό σε ορισμένους στο χώρο της ελληνικής πεζογραφίας, καθώς προηγήθηκε η κυκλοφορία του πρώτου του μυθιστορήματος, «Προύσης και Θυατείρων, Κοκκινιά». Ο συγγραφέας, γεννημένος το 1945 στην Κοκκινιά, όπου ολοκλήρωσε το δημοτικό και το γυμνάσιο, συνεχίζοντας έπειτα στο Ναυτικό Λύκειο του Πειραιά, ταξίδεψε επτά χρόνια σαν δόκιμος και ανθυποπλοίαρχος του Εμπορικού Ναυτικού σε ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο, υπηρετώντας στη συνέχεια στο Πολεμικό Ναυτικό και καταλήγοντας στις εμπορικές ασχολίες μέχρι την συνταξιοδότηση του το 2010, συγκέντρωσε ένα πλήθος εμπειριών, τις οποίες μετουσίωσε σε τέχνη, βρίσκοντας καταφύγιο στο χαρτί.
Κατά τον ίδιο “κάθε άνθρωπος, ακόμα κι ο πιο ασήμαντος φαινομενικά, κρύβει μια μοναδική ιστορία”, επομένως, αναμφίβολα δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός πως προέβη στην δεύτερη συγγραφική του απόπειρα. Πρόκειται για το γλαφυρό μυθιστόρημα του «Θοδώρα με λένε», το οποίο γνώρισε το εκδοτικό φως από τις εκδόσεις Anubis μόλις τον προηγούμενο μήνα και συγκέντρωσε το ενδιαφέρον όσων επιθυμούν ένα σχετικά σύντομο ανάγνωσμα, που όμως εύστοχα κατορθώνει να αποτυπώσει μέσα από την ζωηρή ματιά μιας δυναμικής κι ανεξάρτητης Σμυρνιάς τις δυσκολίες και τον αγώνα για επιβίωση των Ελλήνων της Σμύρνης από την καταστροφή της, το 1922, αλλά και τις επόμενες δεκαετίες που ακολούθησαν.
Ήδη από τον τίτλο του μυθιστορήματος, «Θοδώρα με λένε», δίνεται το όνομα αυτής θυμοειδούς κι ορμητικής πρωταγωνίστριας. Η Θοδώρα, που απαντά και με το παρωνύμιο Ντορούλα αλλά κι ως Ντουντού, αποτελεί την κυρίαρχη γυναικεία φιγούρα του έργου, η οποία “γεννήθηκε για να καλιγώνει και τον ψύλλο” όπως η ίδια αναφέρει. Ιδιαίτερα ελκυστική, με μια φυσική ομορφιά που κατάφερνε να μαγνητίζει, κι αρκετά έξυπνη ώστε να το χρησιμοποιεί αυτό προς όφελος της, επιδιώκει το δυσεπίτευκτο της επιβίωσης μετά την μικρασιατική καταστροφή, επιστρατεύοντας την γοητεία της κι ακολουθώντας μια ανήθικη-για τις κοινωνικές νόρμες- πορεία, κατορθώνοντας παραδόξως, όμως, να μην στερείται ούτε ήθους ούτε θάρρους.
Όσο τα επτά κεφάλαια της ιστορίας εναλλάσσονται, λοιπόν, και καθώς η πρωταγωνίστρια χαράζει τον δρόμο της στην Κάτω Παναγιά, τη Σμύρνη, τη Μυτιλήνη, τον Πειραιά και την Κοκκινιά, γοητεύοντας τους άνδρες με την έλευση της κι απογοητεύοντας με την ταχεία έξοδο της εξαιτίας των συνεχών μετακινήσεων, επιτυγχάνει όχι μόνο να συγκινήσει αλλά και να παραδώσει μαθήματα ανθρωπιάς. Η πένα του Ν. Καλομοίρη συχνά με ωμότητα στην περιγραφή και λεξιλόγιο το οποίο παραπέμπει στον προσφυγικό κόσμο της Μικράς Ασίας (γι’αυτό άλλωστε και στο τέλος του βιβλίου δίνεται ένα σχετικό γλωσσάρι) σμιλεύει την ιστορία μιας τολμηρής Σμυρνιάς και μας προκαλεί να περιπλανηθούμε μαζί της στους μεγάλους σταθμούς της ζωής της.
Εσείς θα πραγματοποιήσετε αυτό το αναγνωστικό ταξίδι;
(Πηγή Εικόνας: anubis.gr)
