15 χρόνια συμπληρώνονται σε λίγους μήνες. Ήταν Ιούνης του 2002 όταν έφυγε από κοντά μας η δημοσιογράφος και συγγραφέας Μαλβίνα Κάραλη, η τηλεπερσόνα που με δηκτικό και ταυτόχρονα σατιρικό ύφος, στηλίτευε και σατίριζε μέσα από τις εκπομπές και τα άρθρα της, τα «κακώς κείμενα» της ελληνικής -αλλά και της παγκόσμιας- πολιτικής σκηνής.
Επί πολλά χρόνια, η Μαλβίνα έμπαινε στα σπίτια μας μέσω του τηλεοπτικού μας δέκτη, και γινόταν μέλος της κάθε οικογένειας. Γινόταν μία αγανακτισμένη Ελληνίδα, αηδιασμένη από τη σήψη των κυβερνώντων πολιτικών κομμάτων και της κατάστασης της χώρας μας γενικότερα. Έτσι, την αγανάκτηση αυτή την εξέφραζε μέσω της σάτιρας, εκφραζόμενη πάντα μέσα από «καλιαρντά» της καθημερινότητας.
Στις εκπομπές της, πάντα εύθυμη και γελαστή, μα πάνω απ’ όλα, αληθινή. Με ατάκες και φράσεις που έμειναν στην ιστορία, όπως το αμίμητο «καρακατατσεκαρισμένο!» κι η αξέχαστη φράση της τις ημέρες της κρίσης των Ιμίων το 1996 «Πρώτη είδηση της ημέρας: Μας πιάσανε τον κώλο… Καρακαταξεφτιλιστήκαμε! Δεύτερη είδηση της ημέρας: Όπου να ΄ναι ξεπουλάμε!» (αυτή η δεύτερη είδηση πολύ προφητική μου φαίνεται…).
Απίστευτα ήταν, επίσης και τα προσωνύμια που έδινε σε Έλληνες πολιτικούς τους οποίους σατίριζε. Χαρακτηριστικότερο, ο θρυλικός «Τάπερμαν», παρατσούκλι του τότε πρωθυπουργού («Κινέζος» ο οποίος μας έβαλε στην ΟΝΕ με πλαστά στοιχεία. 7 γράμματα, αρχίζει από «Σημ…» και τελειώνει σε «..ίτης»), αλλά και πολλά ακόμη…
Η Μαλβίνα, λοιπόν, ήταν κάθε εβδομάδα εκεί, στον δέκτη, μέσα στα σπίτια μας, να μας προσφέρει χαμόγελο και ταυτόχρονα να μας προκαλεί θαυμασμό, διότι ποτέ δε δίσταζε να «τα χώσει» στην εξουσία και στο φαύλο κατεστημένο, αυτό που επανειλημμένα τη χλεύασε και την κυνήγησε. Αυτή, όμως, πάντα απτόητη, συνέχιζε να μεταδίδει τη θετική της ενέργεια στους τηλεθεατές και να αναπαράγει με τον μοναδικό χιουμοριστικό τρόπο της την αγανάκτηση του μέσου Έλληνα απέναντι στην ασυδοσία των τότε κυβερνώντων.
Η περσόνα αυτή κυνηγήθηκε πολλές φορές από το πολιτικό σύστημα της χώρας. Μα δεν πτοήθηκε, δε νικήθηκε. Όμως, αυτό που δεν κατάφερε κανείς «τάπερμαν», το κατάφερε ο θάνατος. Η Μαλβίνα νικήθηκε από την επάρατη νόσο, τον καρκίνο, και «έφυγε» από κοντά μας στις 7 Ιούνη του 2002. Μόνο ο θάνατος μπόρεσε να τη νικήσει τελικά, κανείς άλλος.
Τα χρόνια πέρασαν, μα δεν ξεχάστηκε. Ήρθε και η κρίση ενδιάμεσα, και έτσι μπορούμε πλέον να πούμε ένα μεγάλο «ΓΙΑΤΙ;». Γιατί να λείπει τώρα; Αν ζούσε σήμερα, σίγουρα θα είχε… περιλάβει κάθε αναίσχυντο πολιτικό (ζώ)ον που συνέβαλε ώστε να φτάσει η χώρα στην απελπιστική αυτή κατάσταση, κάθε υποτακτικό που είπε «ναι σε όλα» και υπέγραψε μνημόνιο. Και τέλος, κάθε «κωλοτούμπα» που για να μη χάσει την καρέκλα του, δε δίστασε να ξεπουλήσει με τον χειρότερο τρόπο την ίδια του την ιδεολογία, τους συντρόφους του και κυρίως, το πανίσχυρο ΟΧΙ του λαού της Ελλάδας, το οποίο μετέτρεψε σε συνθηκολόγηση.
Σε αυτούς τους καιρούς, λοιπόν, η Μαλβίνα θα ήταν απαραίτητη. Να στηλιτεύει, να σατιρίζει, να δίνει κουράγιο στον λαό μέσα από το χαμόγελο και το καυστικό της χιούμορ. Και πάνω απ’ όλα, θα αφύπνιζε συνειδήσεις μέσα από κάθε εκπομπή και κάθε της άρθρο. Γιατί τα τέρατα -όπως το μνημόνιο και ο φασισμός- τσακίζονται με όπλο την αφυπνισμένη συνείδηση. Γι’ αυτό και βλέποντας τη σημερινή ελληνική τηλεόραση αγαπητοί αναγνώστες, αναφωνώ ξανά και ξανά «Αχ ρε Μαλβίνα, πόσο μας λείπεις…!».
Κλείνω αυτό το κείμενο με τα -κατ’ εμέ- ομορφότερα λόγια που έγραψε…
Δεν υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, έξυπνοι και χαζοί, όμορφοι και άσχημοι, υπάρχουν μόνο άνθρωποι που αγαπήθηκαν και άνθρωποι που δεν αγαπήθηκαν.
