H σειρά Aldina των εκδόσεων GUTENBERG που ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 2016, εκδίδοντας πολύ σημαντικά παλιότερα και πιο σύγχρονα λογοτεχνικά έργα, ανέπτυξε ένα πιστό αναγνωστικό κοινό στο πρόγραμμά του, δημιούργησε έναν θεσμό άξιο εμπιστοσύνης για όσους αγαπούν την τέχνη της συγγραφής. Τον Νοέμβριο του 2017, εξέδωσε ή ποιητικότερα, φύσηξε πνοή ζωής σε αριστουργήματα του παρελθόντος για μια ακόμη φορά, τα οποία το αναγνωστικό κοινό είτε τα γεύτηκε για πρώτη φορά, είτε τα αγάπησε ξανά από την αρχή, σαν να μην τα γνώριζε. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η αγορά ενός βιβλίου από τη σειρά Aldina έχει συνδεθεί, πια, με μια επένδυση ζωής, μια προσθήκη στη βιβλιοθήκη της ζωής και όλων των αιώνων, ένα χάρτινο κομμάτι ιστορίας.
Η ιδεολογία πίσω από το ίδιο το όνομα και το σύμβολο της σειράς Aldina είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Το όνομά της αποτελεί φόρο τιμής στον λόγιο ανθρωπιστή, τυπογράφο και εκδότη της Αναγέννησης, τον ελληνιστή Άλδο Μανούτιο. Κάθε βιβλίο, κάθε aldina που έβγαινε από το τυπογραφείο του με αυστηρή επιμέλεια και κάτω από τον δικό του προσωπικό σχεδιασμό, είχε ως λογότυπο ένα δελφίνι τυλιγμένο γύρω από μια άγκυρα (πηγή έμπνευσης στάθηκε ένα ρωμαϊκό νόμισμα του 80 μ.Χ, όπου το συγκεκριμένο σήμα συνοδευόταν από το ρητό «σπεῦδε βραδέως» – λατ. «festina lente»).
Εμπνευστής της ο εκλιπών ποιητής και φιλόλογος Δημήτρης Αρμάος, πολύτιμος συνεργάτης των εκδόσεων Gutenberg επί δεκαετίες. Η σειρά είχε ανακοινωθεί από το 2014, ο πρόωρος θάνατος, όμως, του Αρμάου ανέβαλε την έναρξή της. Οι εκδόσεις Gutenberg θέλησαν να πραγματοποιήσουν το μεγαλόπνοο σχέδιό του και το έργο αυτό ανέλαβε, με πολλή αγάπη και ευθύνη, η σύντροφος της ζωής του και συνεργάτιδά του σε πολλά έργα κριτικής της λογοτεχνίας αλλά και επιμέλειας εκδόσεων Ζωή Μπέλλα, που έχει και τη διεύθυνση της σειράς.
Τα βιβλία που ξεχώρισαν (από Νοέμβριο του 2017 κι εξής)
ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ, του John Williams
“Ουδέποτε είχα τον συναισθηματισμό και τη ρητορική αγάπη για τον απλό λαό, που τα χρόνια της νιότης μου ήταν πολύ του συρμού (και είναι ακόμα τώρα). Οι άνθρωποι στο σύνολό τους είναι κατά τη γνώμη μου αγροίκοι, αδαείς και μοχθηροί – και είναι αδιάφορο αν σκεπάζουν αυτές τις ιδιότητές τους με τον χοντροκομμένο χιτώνα του χωρικού ή με τη λευκή περιπόρφυρη τήβεννο του συγκλητικού. Μα και στον πιο αδύναμο άνθρωπο, τις στιγμές που είναι μόνος του αυτός και ο εαυτός του, έχω βρει φλέβες δύναμης, σαν τις φλέβες του χρυσού μέσα στην άθλια πέτρα· στον πιο σκληρό και άκαρδο άνθρωπο είδα αστραπές τρυφερότητας και συμπόνιας· και στον πιο ματαιόδοξο απ’ όλους στιγμές απλότητας και χάρης”.
Ο Ιούλιος Καίσαρας δολοφονείται και η εξουσία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας περνάει στον νεαρό και ευαίσθητο ανιψιό του Οκτάβιο, ο οποίος κατορθώνει να εξασφαλίσει στη Ρώμη μια πολυετή περίοδο ειρήνης και ευημερίας. Φίλος του Βιργιλίου και του Οράτιου, μπόρεσε στο τέλος της ζωής του να συνειδητοποιήσει την αντιφατικότητα της ανθρώπινης εμπειρίας και τη ματαιότητα της εξουσίας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Αυτό που έγραψε ο Γουίλιαμ Γκίμπσον για τα βιβλία επιστημονικής φαντασίας, “Όποιος νομίζει πως η επιστημονική φαντασία μιλά για το μέλλον είναι ηλίθιος”, ισχύει και για τα καλά ιστορικά μυθιστορήματα: αμφότερα μιλούν για το παρόν. Ο Αύγουστος είναι ένα σπουδαίο βιβλίο, το πανόραμα μιας εποχής που υπήρξε ιστορική με όλη τη σημασία της λέξης -εξαιρετική και εφιαλτική, δημιουργική και αιματηρή, στιβαρή και ρευστή- και, “αν και διαφορετικά τα μεγέθη”, παρεμφερής με τη δική μας.
ΟΡΛΑΝΤΟ, της Virginia Woolf
Το Ορλάντο (1928) είναι από τα πιο εκκεντρικά έργα της Virginia Woolf (1882-1941). Αφιερωμένο στη φίλη και ερωμένη της Vita Sackville-West, αποτυπώνει την πορεία του ανδρόγυνου Ορλάντο από τα τέλη του 16ου αιώνα έως τις αρχές του 20ού, ενσωματώνοντας πλήθος ευφυών λογοτεχνικών και ιστορικών σχολίων.
Οι κριτικοί, μένοντας αμήχανοι μπροστά σ’ αυτό το απρόβλεπτο έργο του μοντερνισμού, το χαρακτήρισαν αινιγματικό, “jeu d’ esprit”, λογοτεχνική παρωδία, γνήσιο ρομάντζο, ελαφρώς μεταμφιεσμένη μυθιστορηματική βιογραφία αλλά και ως το “μακρύτερο και γοητευτικότερο ερωτικό γράμμα της λογοτεχνίας”.
Ο Jorge Luis Borges θεωρούσε το Ορλάντο, το οποίο και μετέφρασε στα ισπανικά, ως “το πιο δυνατό έργο της Γούλφ και ένα από τα αυθεντικότερα έργα της εποχής μας”.
Η Γυναίκα του Κόσμου Και Άλλες Ιστορίες, του Gustave Flaubert
Τα νεανικά έργα του Gustave Flaubert (1821-1880), που τοποθετούνται χρονικά από τα δεκατέσσερα ως τα δεκαοχτώ του χρόνια, αναδεικνύουν το γοτθικό και μακάβριο στοιχείο ως ιδιαίτερη συνιστώσα της σκέψης και της ευαισθησίας του νεαρού συγγραφέα, που έζησε την παιδική του ηλικία στο νοσοκομείο όπου χειρουργούσε ο γιατρός πατέρας του.
Ωστόσο, η εμμονή στο βίωμα του θανάτου και στην αλληγορική θεματοποίησή του ενισχύεται από το ρομαντικό κλίμα της εποχής: πόνος, δάκρυα, φαντάσματα, ερείπια, σκελετοί. Έτσι, το φανταστικό συναιρείται με τη μεταφυσική με τρόπο ίσως αρκετά ανεπεξέργαστο ακόμη αλλά ιδιαιτέρως ποιητικό και θεατρικό, στοιχείο που διακρίνεται στα έργα της ωριμότητας: Μαντάμ Μποβαρί, Αισθηματική αγωγή, Σαλαμπό και άλλα.
Ο Επίτροπος, του Anthony Trollope
Ο Trollope (1815-1882), βαθιά πολιτικός συγγραφέας, με καυστικό και πανέξυπνο χιούμορ, διατυπώνει στον Επίτροπο (1855, πρώτο έργο της σειράς “Τα Χρονικά Μπάρτσεστερ”), επιτακτικά, επίκαιρα κοινωνικά ερωτήματα. Εκκλησιαστικά σκάνδαλα, φιλοδοξίες, κίτρινα δημοσιεύματα εγείρουν ζητήματα ατομικής ηθικής μέσα σ’ ένα διεφθαρμένο σύστημα.
Μπορείτε να βρείτε περισσότερες πληροφορίες στην επίσημη σελίδα τους.
Και να τους βρείτε στο Facebook τους.
Πηγές: culturenow.gr
