Το άλλο μου μισό…
Ναι σε βρήκα. Δεν είναι εύκολο να το βρεις, δεν είναι εύκολο να δέσεις με έναν άνθρωπο, και να πεις αυτός είναι ο ένας. Είναι παρά πολύ δύσκολο… Παρόλα αυτά πιστεύω ότι για τον κάθε άνθρωπο εκεί έξω, υπάρχει το άλλο του μισό. Και θα έρθει κάποια στιγμή στη ζωή σου.
Μετά από τόσα χρόνια μαζί, μετά από τόσες δοκιμασίες, προβλήματα, κακοτυχίες, ευχάριστα και δυσάρεστα.
Δε λυγίσαμε, δε σπάσαμε, δεν το βάλαμε κάτω. Τίποτα και κανένας δε μας σταμάτησε.
Σου χρωστάω πολλά… Αν δεν ήσουν εσύ, δε θα ήμουν εγώ αυτή που είμαι τώρα. Εσύ με έπλασες, με διαμόρφωσες, με άλλαξες, με πονήρεψες, με έκανες έναν άλλον άνθρωπο.
Πριν από μερικές μέρες κλείσαμε 6 χρόνια γάμου. Θυμάσαι το βράδυ στο μπαλκόνι, τι μου είπες; Oτι παρόλο που είμαστε 8 ολόκληρα χρόνια μαζί, εσύ αισθάνεσαι λες και μόλις τώρα τα φτιάξαμε, και η καρδιά μου φτερούγισε. Από τα τόσα συναισθήματα που με πλημμύρισαν, από αυτές τις λίγες λέξεις.
Γιατί αυτή είναι η μαγκιά στη σχέση, στον γάμο, στη συγκατοίκηση.
Να μην έχεις τον άλλον δεδομένο, να μην επαναπαύεσαι, να μη σταματάς να προσπαθείς…
Το ότι παντρεύτηκες για παράδειγμα, δε σημαίνει ότι μπορείς να σταματήσεις να προσπαθείς. Ειδικά εκεί είναι που πρέπει να προσπαθείς να δώσεις ακόμα πιο πολλά, να τον αναστατώνεις, να τον τρελαίνεις, να τον ανάβεις συνεχεία.
Γιατί τίποτα στη ζωή μας δεν είναι εύκολο, για όλα πρέπει να πολεμήσεις, να παλέψεις. Τίποτα δε χαρίζεται, τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Σε ευχαριστώ που ήρθες στη ζωή μου.
Βρήκες μέσα μου ερείπια και με αγάπη υπομονή και επίμονη, δημιούργησες έναν άλλον κόσμο για μένα, μου έδωσες ελπίδα, μου έδειξες πως είναι να σε αγαπάνε αληθινά.
Με μεταμόρφωσες… Σε ευχαριστώ για όλα.
Είσαι ο άνθρωπος μου, ο άντρας μου, η ζωή μου όλη… Είσαι δικός μου και είμαι δική σου.
Είσαι το άλλο μου μισό. Για σήμερα αύριο για μια ζωή.
Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ’ ακούς
Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ ακούς
Μες στη μέση της θάλασσας
Από το μόνο θέλημα της αγάπης, μ’ ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούς
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου, άκου
Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει – ακούς;
Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει – ακούς;
Είμ’ εγώ που φωνάζω κι είμ’ εγώ που κλαίω, μ’ ακούς
Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ μ’ ακούς.
(Απόσπασμα από το ποίημα «Μονόγραμμα» του Οδυσσέα Ελύτη)
