Όταν θες κάτι πολύ το σύμπαν συνωμοτεί να το αποκτήσεις η μήπως όλα είναι θέμα θέλησης:
Πόσες φορές ο καθένας μόνος του και όλοι λίγο έως πολύ έχουμε βρεθεί αντιμέτωποι με καταστάσεις όπου επιθυμείς να πας από το Α στο Β αλλά όλοι οι δρόμοι σε οδηγούν στο Γ η Δ που απέχει κατά πολύ από αυτό που εσύ ζητάς και αναμένεις και πρέπει ή απλά να δεχτείς αυτό που έχεις τελικά η να χτίσεις μόνος σου έναν νέο δρόμο για να κατακτήσεις το στόχο σου. Και πολλές φορές αυτό το μονοπάτι που θα σε οδηγήσει στο ξέφωτο των επιδιώξεων σου θυμίζει κάτι από το γιοφύρι της Άρτας που ολημερίς το χτίζεις και το βράδυ γκρεμίζεται και πίσω στην αρχή. Ή βρίσκεται σε ένα τόσο δύσβατο περιβάλλον που νιώθεις ότι στην προσπάθεια σου να το δημιουργήσεις θα χαθείς και εσύ μέσα σε αυτήν την ατέρμονη και χαώδης ζούγκλα που το περιβάλει.
Τότε είναι που έχεις φτάσει στο όριο της αντοχής και των δυνάμεων σου. Αυτό δεν είναι το ίδιο για όλους. Κάθε ατομική προσωπικότητα έχει άλλη ουδό πόνου και ξεχωριστή νοητή γραμμή μέσα στην οποία μπορεί να κινηθεί με την άνεση του χαρακτήρα της που αν την ξεπεράσει ο εγκέφαλος ξεκινά να παίρνει επικίνδυνες στροφές προκειμένου να βρεθεί ξανά πίσω από αυτήν. Παρ’ όλα αυτά κανείς δεν μπορεί να κρίνει κάποιον άλλον για το πόσο μπορεί να αντέξει σε συνθήκες που ξεφεύγουν από το πεδίο ορισμού του, άλλα σίγουρα μπορεί να θαυμάσει όποιον προσπαθεί ακόμα και όταν όλα δείχνουν ότι πρέπει να εγκαταλείψει. Αυτή είναι η πραγματική δύναμη ψυχής.
Όπως ο Λεωνίδας παρέμεινε στις Θερμοπύλες πολεμώντας μέχρι τέλους γνωρίζοντας ότι οι πιθανότητες να τα καταφέρει δεν ήταν με το μέρος του έτσι και εμείς οφείλουμε, σε εμάς τους ίδιους, να πασχίζουμε για οτιδήποτε θεωρούμε πως έχει πρακτική ή ηθική αξία σε αυτή τη ζωή. Κανείς δεν μνημονεύει το Λεωνίδα με τους 300 για το αποτέλεσμα άλλα για την πορεία τους, για το θάρρος και την ανδρεία που επέδειξαν απέναντι σε όλα τα σημάδια που τους έλεγαν «γυρίστε πίσω, εγκαταλείψατε».
Ποτέ δεν ξέρεις μέχρι που μπορείς να φτάσεις αν δεν υπάρξει ένα ερέθισμα που θα σε προτρέψει να υπερπηδήσεις τα τείχη που σηματοδοτούν το πλαίσιο βολής σου. Ο πραγματικά δυνατός άνθρωπος θα πέσει 10 φόρες και θα σηκωθεί 11, δεν κοιτάζει το χώρο γύρω από το στόχο του άλλα έχει προσηλωμένο το βλέμμα του στο σημείο που περιμένει να σταθεί, σταματά μονό για να πάρει ανάσα, να ζυγίσει καλύτερα τις κινήσεις του, να σκεφτεί κάτι που θα του δώσει ανδρεία και θα γεμίσει τις αποθήκες θάρρους προκειμένου να συνεχίσει να περπατά αν όχι να τρέχει με κατεύθυνση αυτό που ονειρεύεται να αποκτά.
Κάποια στιγμή σίγουρα κάτι από σένα θα τσακιστεί, θα λαβωθεί. Αυτές οι χαρακιές θα μείνουν πάντα πάνω σου, μέσα σου άλλα κάνε τις να ‘ναι απλά κάποιες ατέλειες που θα κάνουν πιο γοητευτική τη νίκη σου και αν όχι την νίκη σου την προσπάθεια σου. Μην τις αφήσεις να ναι το μόνο που θα θυμάσαι από μια σου μάχη.
Ειδικά σήμερα στο πολυδύναμο και απαιτητικό τούτο ματαιόδοξο κόσμο που υπάρχουμε, τα πιο απλά τείνουν να μετατραπούν σε σύνθετα ωθώντας μας να αγωνιζόμαστε ακόμα και για μικροπράγματα. Ας εξελιχτούμε και εμείς όπως εξελίσσεται η πραγματικότητα γύρω μας και ας μεταβάλλουμε τον εαυτό μας σε μια πιο αρχηγική-ως προς το καράβι της ζωή μας, μέσα στις 7 άλλοτε γαλήνιες και άλλοτε φουρτουνιασμένες θάλασσες-όψη μας. Εν τέλη, όλες μας οι αναμνήσεις έχουν ροή και όχι στατικότητα. Αναπολούμε κυρίως όλα όσα ζήσαμε μέχρι μια τελική θέση και όχι τόσο τη θέση αυτή καθαυτή, η οποία όταν αποκτάται παραγκωνίζεται κιόλας στην καρδιά μας.
Όταν, λοιπόν, νιώσεις το βάρος και την πίεση συμβάντων να σε συνθλίβουν θυμήσου αυτό: κάπου, κάποτε θα θυμάσαι αυτές τις στιγμές και θα αισθάνεσαι τη δύναμη που σε ορίζει να κύλα μέσα στις φλέβες σου, πιστεύοντας ότι μπορείς να κατακτήσεις ότι μπει στις σκέψεις σου. Άλλωστε η κόπωση απλά σου αλλάζει σχήμα, το υλικό από το οποίο είσαι φτιαγμένος και η αξία σου δεν αλλοιώνεται πότε πάρα μονό αν εσύ προσπαθήσεις να το τροποποιήσεις αλλάζοντας το γύρω χώρο σου. Ο χρυσός μονό στο φως λάμπει, στο σκοτάδι είναι μια πέτρα όμοια με όλες τις άλλες.
