Βρισκόμαστε σε μία περίοδο που τα πράγματα δεν εξελίσσονται με φυσιολογικό τρόπο, γιατί η κανονικότητα έχει πληγεί από έναν ιό, ο οποίος επηρεάζει τους ανθρώπους και τον κόσμο στην ολότητά του. Βρισκόμαστε στην εποχή του Κορωνοϊού!
Η εποχή αυτή έχει σηματοδοτήσει την αρχή ενός φαύλου κύκλου περιορισμών και κοινωνικών ”αποστάσεων”, που ”ενοχοποιούν” την ανθρώπινη φυσική επαφή και συνύπαρξη. Το νέο πλαίσιο πραγματικότητας, λοιπόν, με τους καινούργιους επιβαλλόμενους όρους του, επηρεάζει όπως είναι λογικό και το κομμάτι του αθλητισμού που αποτελεί σημαντική διάσταση για τον άνθρωπο, είτε είναι στην πλευρά του αθλητή, είτε βρίσκεται στις εξέδρες. Αγώνες αναβάλλονται, οι μεγάλες διοργανώσεις όπως το Euro 2020, τοποθετούνται σε νέες ημερομηνίες και το μέλλον διεξαγωγής αγώνων, τελικών και άλλων θεωρείται αβέβαιο αφού ακολουθεί αυτό που επιβάλλουν οι περιστάσεις.
Η απαγόρευση των θεατών στα στάδια, λόγω των συνθηκών είναι πλέον γεγονός και η αλήθεια είναι, πως το στοιχείο αυτό από τη μία ελλοχεύει κινδύνους και απειλεί, από την άλλη όμως ανάλογα το άθλημα και τη φύση του, ”δωρίζει” μία περίοδο διαλείμματος από την άμεση κοινωνική και ”οπαδική” κριτική που μπορεί να <<στιγματίσει>> αθλητικές προσωπικότητες.
Πιο συγκεκριμένα, όσον αφορά την πρώτη περίπτωση, μία νέα, λίγο πιο ”άχρωμη” και ”ήσυχη” περίοδος για τον αθλητισμό φαίνεται πως εγκαινιάζεται, για ένα τουλάχιστον διάστημα. Αυτό συμβαίνει καθώς οι όλοι εκείνοι που έχουν το ιδιαίτερο δέσιμο με την ομάδα την οποία υποστηρίζουν και οι οποίοι γεμίζουν με τις φωνές και τη λαχτάρα τους για νίκες, προκρίσεις, κύπελλα και άλλα, τα γήπεδα, δεν μπορούν να παραβρεθούν στο στάδιο και να εκτελέσουν το ”έργο” τους.
Έτσι, η αλληλεπιδραστική και αλληλοτροφοδοτούμενη σχέση αθλητών και φιλάθλων χάνει την άμεση ισχύ της και το ”πάρτι” των κοινών, ”επί τόπιων”, αβίαστων και ασυγκράτητων συναισθημάτων χάνει τον ήχο και το χρώμα του. Η ουσία του μένει η ίδια αλλά η μαγεία του αλλοιώνεται. Δεν απειλείται η βάση του, ούτε η πρακτική διεξαγωγή ενός αγώνα. Απειλείται όμως η συναισθηματική σύνδεση με τον υποστηρικτικό παράγοντα. Η φανέλα μίας ομάδας, κυρίως και ειδικά όταν αναφερόμαστε σε ομαδικά αθλήματα, δεν περιέχει μόνο ένα χρώμα, ένα σήμα, ένα λογότυπο ή ό,τι άλλο προφανές μπορεί κάποιος να παρατηρήσει. Λανθάνει αλλά και ταυτόχρονα βροντοφωνάζει μία ιστορία, μία ατέλειωτη εναλλαγή συναισθημάτων και μία κοινή πορεία φιλοδοξιών, αποτυχιών και επιτυχιών. Αυτό, λοιπόν, που απειλεί τον αθλητισμό στις παρούσες συνθήκες με τον covid-19, είναι η έλλειψη του πάθους, της υποστήριξης, της ενθάρρυνσης, του κινήτρου αλλά και του γοήτρου που προέρχεται από τις κερκίδες και έρχεται να
συμπληρώσει και να μεγεθύνει όλα τα προαναφερθέντα που υπάρχουν ήδη στους αθλητές των ομάδων.
Ωστόσο είναι σημαντικό να αναφερθεί και το κομμάτι της οικονομικής απώλειας ορισμένων συλλόγων λόγω της μη πώλησης εισιτηρίων ή της άμεσης συμμετοχής σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις, στοιχείο το οποίο μπορεί να απειλήσει την ενίσχυση ή αναδιοργάνωση των ομάδων, χαμηλώνοντας γενικά και
ειδικά το αθλητικό επίπεδο.
Στον αντίποδα, τώρα, και όσον αφορά την δεύτερη περίπτωση, η προσωρινή αποχή των θεατών από τις εξέδρες, μπορεί να ωφελήσει σε κάποιες περιπτώσεις την ψυχολογία των αθλητών. Πιο αναλυτικά, κυρίως στα ατομικά αθλήματα όπως το γκολφ αλλά και άλλα συναφή, η απουσία κόσμου βοηθά την αυτο-εικόνα του αθλητή. Αν για παράδειγμα κάποιος παίκτης έχει ένα σερί άστοχων, αποτυχημένων
προσπαθειών τότε η εντύπωση ότι η απόδοση του δεν μπορεί να του δώσει τον τίτλο του <<καλού παίκτη>> αυξάνεται, ενώ σε περίπτωση που αυτό γινόταν σε κάποια προπόνηση χωρίς θεατές δεν θα είχε ιδιαίτερη επίδραση στην αυτο-εικόνα του. Αυτό εξηγείται με τις έννοιες της κοινωνικής αξιολόγησης και κριτικής, αφού, όπως ακριβώς ένα υποστηρικτικό κοινό μπορεί να ενισχύσει την απόδοση, έτσι ακριβώς και ένα αποδοκιμαστικό ή απαιτητικό κοινό μπορεί να την <<καταρρακώσει>>.
Η ψυχολογία του αθλητή, είναι καθοριστικός παράγοντας για την επίδοση, αλλά και για την ερμηνεία των μηνυμάτων που έρχονται από τις κερκίδες. Πολλές φορές η υποστήριξη του κοινού μπορεί να εκληφθεί ως πίεση προς τον παίκτη, γεννώντας του το άγχος και την εντύπωση ότι απογοητεύει τον <<κόσμο του>>. Επίσης η άμεση επαφή του παίκτη με το συναίσθημα και πολλές φορές τον θυμό όσων βρίσκονται στην κερκίδα για την απόδοση είτε της ομάδας είτε ενός αθλητή συγκεκριμένα, δεν βοηθά στην σταθεροποίηση του αυτο-συναισθήματος του αθλητή, μπλοκάροντας την εσωτερική δύναμη και το εσωτερικό κίνητρο που ζητά μία επιβεβαίωση για τόνωση της αυτοπεποίθησης.
Φυσικά, οι παράγοντες αυτοί, άπτονται και εξαρτώνται από άλλους παράγοντες όπως είναι η ψυχολογική και σωματική κατάσταση του αθλητή πριν και κατά την διάρκεια του αγώνα, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του όπως η υψηλή ή χαμηλή αυτοεκτίμηση αλλά και τα εσωτερικά και εξωτερικά του κίνητρα.
Γι’ αυτούς του λόγους η προσωρινή, αυτή, κατάσταση, γιατί μία μονιμότητα θα έβλαπτε σοβαρά την πορεία του αθλητισμού, δίνει την ευκαιρία της ύφεσης που θα αναζωπυρώσει την φλόγα και το κίνητρο.
Όπως είπε ο Καρλ Πόπερ:
«Στη ζωή υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων: οι αισιόδοξοι
και οι απαισιόδοξοι. Οι απαισιόδοξοι έχουν συνήθως δίκιο. Αν όμως η ανθρωπότητα
έφτασε ως εδώ, αυτό το χρωστάει στους αισιόδοξους».Advertising
Ας είμαστε λοιπόν αισιόδοξοι, ότι το πάρτι, θα ξαναρχίσει σύντομα! Δεν θέλει απλά το σώμα εκεί αλλά και την καρδιά και το μυαλό που δίνουν την ώθηση στον οργανισμό, να τρέξει προς τον δρόμο της επιτυχίας, και των <<αθλητικών θαυμάτων>> που μένουν στην ιστορία!
