‘The Woman in the Window’ είναι ο τίτλος της πιο πρόσφατης high profile κινηματογραφικής κυκλοφορίας του Netflix. Βασισμένo στο ομότιτλο μυθιστόρημα του 2018 από τον Daniel Mallory aka A.J. Finn, το φιλμ αποτελεί την τελευταία παραγωγή της 20th Century Fox όπως την γνωρίζαμε, πριν δηλαδή την εξαγοράσει η Disney και την μετονομάσει σε 20th Century Studios τον Ιανουάριο του 2020. Το ‘Woman in the Window’ ανήκει στις ταινίες που επηρρεάστηκαν από την πανδημία του Covid-19 και δεν κατάφεραν να βγουν στις κινηματογραφικές αίθουσες, με αποτέλεσμα να καταφύγουν σε streaming πλατφόρμες. Ο Joe Wright (Pride and Prejudice, Darkest Hour) βρίσκεται στη σκηνοθετική καρέκλα πλαισιωμένος από ένα αρκετά ικανό cast που περιλαμβάνει τους Amy Adams, Gary Oldman, Julianne Moore, Anthony Mackie και Jennifer Jason Leigh.
Η Πλοκή
Η Anna Fox (Adams) είναι μία αγοραφοβική παιδοψυχολόγος που μένει στη Νέα Υόρκη. Λόγω της κατάστασής της η επαφή της με τους υπόλοιπους ανθρώπους είναι αρκετά περιορισμένη. Μην μπορώντας να κάνει πολλά πράγματα, παρατηρεί τον έξω κόσμο από το παράθυρό της, παρακολουθώντας παράλληλα τις ζωές των γειτόνων της. Τα πράγματα κυλούν φυσιολογικά στη γειτονιά μέχρι που οι Russells, μία τριμελής οικογένεια μετακομίζει στην άλλη πλευρά του δρόμου. H Anna αρχίζει να έχει επαφές μαζί τους και να τους παρακολουθεί από το διαμέρισμά της, με αποτέλεσμα να γίνει μάρτυρας μίας δολοφονίας. Στην αρχή προσπαθεί να καλέσει βοήθεια και κατηγορεί τον πατριάρχη της οικογένειας Allistair Russell (Oldman) για τη δολοφονία. Δυστυχώς όμως κανείς δεν μπορεί να την πιστέψει και χωρίς να έχει επιλογή, η Αnna καλείται να φέρει ολομόναχη τον δράστη στη δικαιοσύνη.
Η Κριτική
Έχοντας να γράψω για αρκετό διάστημα, ήλπιζα να επιστρέψω με μία καλή κριτική, αλλά αυτό δεν έγινε, γιατί το ‘Woman in the Window’ είναι μία ταινία που φαίνεται να υπόσχεται πολλά πράγματα που τελικά δεν καταφέρνει να φέρει εις πέρας, με το αποτέλεσμα τελικά να είναι ένα κενό δημιούργημα που ντροπιάζει τους συντελεστές του. Το ‘Woman in the Window’ είναι ξεκάθαρα επηρρεασμένο από το ‘Rear Window’ του Alfred Hitchcock, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει κάτι, γιατί η ταινία δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία φτηνή μίμηση μίας θρυλικής ταινίας που δεν έχει να προσφέρει απολύτως τίποτα. Ξεκινάμε με το σενάριο του Tracy Letts, το οποίο στα πρώτα λεπτά του φιλμ φαίνεται αξιόλογο, ντυμένο με όμορφους διαλόγους. Οι ελπίδες μου για ένα καλό φιλμ όμως κράτησαν μέχρι τη σκηνή όπου ο σεναριογράφος υποδύεται τον ψυχολόγο της Anna. Μετά από αυτό όλα καταρρέουν, καθώς το σενάριο γίνεται slow paced, χτίζοντας μία κλιμάκωση που δεν καταλήγει πουθενά, μία κλιμάκωση που κακές ταινίες του είδους έχουν καταφέρει να χειριστούν πολύ καλύτερα. Αυτό όμως που με εκνεύρισε περισσότερο εκτός από το πόσο προβλέψιμο και βαρετό είναι το σενάριο, που για να λέμε την αλήθεια δεν είναι τόσο φταίξιμο του Letts αλλά του πηγαίου υλικού, είναι ο χαρακτήρας της Anna που υποτίθεται πως πάσχει από αγοραφοβία αλλά σπάνια βρίσκεται μόνη, καθώς στις περισσότερες σκηνές περιβάλλεται από ανθρώπους που γνωρίζει ελάχιστα, πράγμα που μου φάνηκε εξαιρετικά αστείο γιατί φαίνεται πολύ άνετη με αυτό σε σημείο που ξεχνάς πως είναι αγοραφοβική.
Με αφορμή το τελευταίο σχόλιο, περνάμε στις ερμηνείες και σε αυτή της Amy Adams, μία ερμηνεία που κατά τη γνώμη μου είναι ότι πιο μέτριο μας έχει δώσει ποτέ η ηθοποιός. Κρίμα γιατί μας έχει συνηθίσει σε πολλές καλές ερμηνείες όλα αυτά τα χρόνια, δυστυχώς όμως εδώ το ξεπέταξε σε βαθμό που με έκανε να αδιαφορήσω τελείως. Δεν μπορώ βέβαια να πω το ίδιο για τους Gary Oldman και Julianne Moore που είναι φανταστικοί. Φυσικά αυτό δεν φτάνει γιατί δεν τους δίνεται ποτέ αρκετός χρόνος μέσα στην ταινία και στο τέλος ο θεατής νιώθει πως δεν ήταν κανονικοί ρόλοι αλλά cameos. Επίσης μην ξεχνάτε πως στο ‘Woman in the Window’ παίζει η Jennifer Jason Leigh… Εγώ πάντως το ξέχασα! Γιατί; Γιατί στην ηθοποιό δίνεται επίσης με το ζόρι μιάμιση σκηνή ελάχιστων λεπτών, τόσο υποδυέστερη που θα μπορούσε ο καθένας να την αντικαταστήσει χωρίς να έχει την παραμικρή υποκριτική ικανότητα. Όπως καταλαβαίνετε, πολλοί σημαντικοί ηθοποιοί χαραμίστηκαν εδώ με τον χειρότερο τρόπο.
Η πίκρα επικρατεί και στον σκηνοθετικό τομέα καθώς ο Joe Wright, ένας πολύ αξιόλογος σκηνοθέτης κατά τη γνώμη μου, μοιάζει σαν να μην έχει ξανασκηνοθετήσει ποτέ κάτι προηγουμένως, σαν ένας φοιτητής κινηματογράφου που αντιγράφει ξεδιάντροπα Alfred Hitchcock. Δεν μπορούσα να πιστέψω βλέποντας το φιλμ πως ο ίδιος άνθρωπος που σκηνοθέτησε το Anna Karenina, μία ταινία που είχε εξαιρετική σκηνοθετική προσέγγιση και στιλ, έκανε αυτό το πράγμα. Προηγούμενες ταινίες του όπως τα Pride and Prejudice, Atonement, ακόμη και το Pan, είχαν μία αισθητική… Το κακό είναι πως στον λαιμό του παίρνει και τον Bruno Delbonnel, ο οποίος είναι ένας εξαιρετικός διευθυντής φωτογραφίας, γνωστός για τα όμορφα σκουρόχρωμα κάδρα του. Σε αντίθεση με το Darkest Hour, την προηγούμενη επιτυχημένη συνεργασία του με τον Joe Wright, εδώ ξεπέφτει και αυτός και μας δίνει άχαρα κάδρα που ο καθένας θα μπορούσε να γυρίσει. Τι να πω… για κάποιο λόγο όλοι βαριούνται πολύ σε αυτή την ταινία!
Όπως πιθανώς να καταλάβατε, το ‘Woman in the Window’ είναι μία κακή ταινία που χαραμίζει το ταλέντο όλων των συντελεστών της. Βαρετή, προβλέψιμη, με μία πολύ μέτρια πρωταγωνιστική ερμηνεία και χωρίς καμία αισθητική, το ‘Woman in the Window’ είναι μία ξεδιάντροπη αρπαχτή που πραγματικά δεν αξίζει τον χρόνο σας. Δείτε ξανά το ‘Rear Window’ καλύτερα και δεν θα χάσετε!
