Τι σημαίνει να είναι κάποιος άνθρωπος με φως; Με μια πρώτη σκέψη θα μπορούσε να σημαίνει πως μπορεί να είναι ένας άνθρωπος ο οποίος κάνει τον κόσμο να λάμπει με την αύρα του και τα ευγενικά του λόγια. Επιλέγει τη χαρά αντί την απελπισία, την ευγνωμοσύνη αντί τη γκρίνια και τα παράπονα. Θα μπορούσε επίσης να είναι ένας άνθρωπος ο οποίος αναδεικνύει τον καλύτερο εαυτό των άλλων και τους δείχνει τον δρόμο προς την αλήθεια, τους κάνει να χαμογελάνε, τους δίνει απλόχερα λίγο από το φως του.
Συναντάμε καθημερινά ανθρώπους, κάποιοι μας αγγίζουν και κάποιοι άλλοι όχι, κάποιοι μας αλλάζουν τη ζωή μα σίγουρα αυτός που μας αλλάζει τη ζωή εξ ολοκλήρου πρωτίστως είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Φως σημαίνει πίστη στον εαυτό μας – σημαίνει να είμαστε εμείς οι ίδιοι το φως στον κόσμο. Χωρίς αυτό, παραμένουμε αδαείς και χαμένοι. Παρόλο που μπορεί ο περίγυρος μας καθώς και όλος ο κόσμος γύρω μας να είναι βυθισμένος στο σκοτάδι, η κλήση μας δεν είναι να το αποφεύγουμε. Αντίθετα, πρέπει να λάμπουμε έντονα μέσα σε αυτό φωτίζοντας το μονοπάτι τόσο για εμάς όσο και για τους άλλους. Η καλοσύνη και η ευγένεια αποτελεί ένα ισχυρό όπλο ενάντια στο σκοτάδι. Η καλοσύνη μας πρέπει να μας διακρίνει να είναι σήμα κατατεθέν της ζωής μας. Τι σημαίνει, λοιπόν, να είσαι φως στον κόσμο; Σημαίνει να είσαι φάρος ελπίδας, πηγή καλοσύνης, αγάπη και χαμόγελο.
Πρόσφατα σε μια συζήτηση στο δρόμο με ένα μικρό παιδί μια φίλη ερωτήθηκε για το πού μένει, απάντησε και όταν ρώτησε πίσω το παιδί στο ποδηλατάκι της ανταπάντησε δείχνοντας “εκεί στο φως”. Είναι τόσο απλό και αγνό που στην ουσία από μικροί είμαστε φως, έπειτα μεγαλώνοντας είναι στα δικά μας χέρια, αν θα παραμείνουμε φως ή όχι. Το φως σου σίγουρα μπορεί να ενοχλήσει κάποιους, εσύ να λάμπεις όπως και να ‘χει δίχως να σε νοιάζει. Μπορούμε συνεπώς να γίνουμε φως. Μπορούμε να γίνουμε ήρωες.
Σε μια πρόσφατη αλληλεπίδραση μου με μια έγκυο κυρία αφότου την εξυπηρέτησα, η ματιά μου έπεσε στο χρυσό κολιέ που φορούσε, “We can be heroes” έλεγε και πέρασαν κατευθείαν με το που το είδα πολλά από το μυαλό μου. Ο David Bowie για αρχή. Τα πλεονεκτήματα του να είσαι στο περιθώριο στο καπάκι. Το άπειρο. Το συναίσθημα του να νιώθεις το άπειρο αλλά και το να είσαι το άπειρο. Της είπα αρκετά για όλα αυτά. Μιλήσαμε και της εξήγησα για το τραγούδι και το βιβλίο. Χαμογελούσε τόσο φωτεινά καθώς χάιδευε την φουσκωμένη κοιλίτσα της, κι έπειτα τη συνόδευσα στην έξοδο του μαγαζιού με το ασανσέρ. Πριν κλείσουν οι πόρτες, με χαιρέτησε λέγοντας μου τα καλύτερα λόγια και ευχές, σήκωσε το χέρι εξίσου και σκορπίζοντας φως όχι μόνο στο μικρό ασανσέρ αλλά και σε όλη την πλάση εκείνη τη στιγμή, σήκωσε το κολιέ της δείχνοντας μου το και μου είπε συγκινητικά “We can be heroes!”.
Αν συναντήσετε ποτέ ένα τέτοιο άνθρωπο, μείνετε κοντά του όσο μπορείτε και λουστείτε στο φως του, συζητήστε μαζί του, μιλήστε για την δική του ιστορία, αλλά και για τη δική σας πορεία μέσα από μικρά πράγματα και χαράξτε απ’ όλο αυτό το δικό σας μονοπάτι που θα σας οδηγήσει στη δική σας ευτυχία. Αν πάλι δεν μπορέσετε να βρείτε τέτοιους ανθρώπους, να έχετε πίστη στους ανθρώπους και θα έλκετε με την αύρα σας κάθε τι καλό. Κι όπως είπαμε αν δεν μπορέσετε να βρείτε το φως, να γίνεται φως. Άνθρωποι με φως. Άνθρωπος με φως.
