Όσα δεν είπα… μέχρι τώρα»

Δεν ξέρω αν υπάρχει σωστή στιγμή για να πεις «πονάω».

Ξέρω μόνο ότι για πολύ καιρό δεν το είπα.

Το κράτησα μέσα μου, το έπνιξα πίσω από χαμόγελα, πίσω από δικαιολογίες, πίσω από τη φράση «δεν πειράζει, θα περάσει».

Μόνο που δεν περνούσε.

Η λεκτική βία άφηνε σημάδια πριν καν το καταλάβω. Σχόλια που δεν έμοιαζαν σοβαρά στην αρχή, κουβέντες που έμοιαζαν… απλώς «νεύρα». Μα σιγά σιγά ένιωσα να μικραίνω.

Ένιωθα σαν κάποιος να μου τραβάει τη φωνή λίγο λίγο, μέχρι να μη με ακούω ούτε εγώ η ίδια.

Και ύστερα ήρθαν οι στιγμές που το σώμα μου τρόμαξε.

Οι στιγμές που το βλέμμα μου πάγωνε πριν καν σηκωθεί το χέρι.

Οι στιγμές που έμαθα τι σημαίνει να φοβάσαι μέσα στον ίδιο σου τον χώρο.

Και ενώ πόνεσα, αυτό που φοβήθηκα περισσότερο δεν ήταν ο πόνος.

Ήταν η σκέψη ότι ίσως το αξίζω.

Ότι ίσως υπερβάλλω.

Ότι ίσως αν είμαι πιο ήρεμη, πιο καλή, πιο υπομονετική… κάτι θα αλλάξει.

Αυτό ήταν το πιο σκληρό κομμάτι:

όχι τα χτυπήματα, όχι οι φωνές,

αλλά η στιγμή που άρχισα να αμφισβητώ τον ίδιο μου τον εαυτό.

Μέχρι που μια μέρα, χωρίς να το σχεδιάσω, χωρίς να το περιμένω, κάτι μέσα μου είπε «φτάνει».

Ένα μικρό “όχι” που έγινε ανάσα.

Μια ανάσα που έγινε δύναμη.

Δεν ξέρω πώς βρήκα το κουράγιο.

Δεν ξέρω αν τα σημάδια ήταν πιο δυνατά από τον  έσωτερικο πόνο που δεν με άφηνε να χαρώ τίποτα ή ο τρόμος της σκέψης ότι θα ξαναγίνει όμως ακόμη και τώρα που γράφω ένας κόμπος με πιάνει μέσα μου

Ξέρω όμως ότι αν δεν το έκανα, ίσως να μην έγραφα αυτές τις γραμμές σήμερα.

Κουβαλάω ακόμη μνήμες.

Κάποιες μέρες πιο βαριές, άλλες πιο ήσυχες.

Αλλά δεν ντρέπομαι πια.

Γιατί αυτό που ντρεπόμουν δεν ήταν δικό μου.

Ήταν δικό του.

Γράφω αυτή τη μικρή εξομολόγηση για κάθε γυναίκα που ψάχνει ένα σημάδι, μια φράση, μια απόδειξη ότι δεν είναι τρελή, δεν είναι μόνη, δεν φταίει.

Και για μένα την ίδια —

για να θυμάμαι ότι επέζησα.

Ότι σηκώθηκα.

Ότι άξιζα και αξίζω καλύτερα.

Και ότι η φωνή που κάποτε μου πήραν, τώρα την έχω ξανά.

Κι αυτή τη φορά, δε σιωπώ.