Η Ντίνα (Κωνσταντίνα) Κώνστα γεννήθηκε στη Σάμο στις 31 Δεκεμβρίου 1938. Μεγάλωσε σε ένα πολύ μικρό χωριό, τους Σπαθαραίους. Σε μία από τις τελευταίες τις συνεντεύξεις πριν λίγα χρόνια, η Ντίνα Κώνστα είχε δηλώσει: «Το κέρδος για μένα είναι ότι έκανα αυτό που ήθελα, δεν έπληξα στη ζωή μου με γάμους και παιδιά. Τα έβλεπα όλα αυτά ως εφιάλτη. Τους έβλεπα να παντρεύονται κι έλεγα πού πάτε;» Γι’ αυτό σιχαινόμουν τους γάμους, τις συμβάσεις και ήθελα να είμαι ελεύθερη. Εγώ δεν ήθελα να δίνω λογαριασμό σε κανέναν. Πρέπει να σου πω ότι έγινα ηθοποιός γιατί δεν θα μπορούσα να ζω μια φυσιολογική ζωή. Θέλω να ζω τις ζωές των άλλων, που λένε. Πάντα μου φαίνονται πιο ενδιαφέρουσες από τη δική μας. Έζησα πολύ δύσκολες στιγμές αλλά και πολύ σπουδαίες. Τι μετράει; Οι σπουδαίες στιγμές».
Η Ντίνα Κώνστα είχε εκφράσει ανοιχτά ΚΑΙ τις πολιτικές της απόψεις. Μάλιστα είχε θέσει υποψηφιότητα με τον Συνασπισμό στις Ευρωεκλογές του 1999, στις βουλευτικές εκλογές του 2000, και στις βουλευτικές εκλογές του 2004.
Τα πρώτα χρόνια
Θεωρεί τον εαυτό της μισή Πόντια μισή Σαμιώτισα. Ήταν δεν ήταν 3 μηνών (υπήρχε και μια μεγαλύτερη αδελφή) όταν έχασε τον πατέρα της που ως πολίτης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και λαμπερό μυαλό τον είχαν πάρει σε μια σπουδαία σχολή στην Κωνσταντινούπολη που έβγαζε ηγεμόνες. Στο μεταξύ, ξέσπασαν οι Βαλκανικοί Πόλεμοι και έπρεπε να πολεμήσει. Εκεί έφαγε μια σφαίρα στον πνεύμονα η οποία δεν αφαιρέθηκε ποτέ. Κάποια μέρα έφτασε στην καρδιά και τον αποτελείωσε.
Η μητέρα της καταγόταν από τον Πόντο και είχε βρει καταφύγιο στην Ελλάδα μετά τις σφαγές. Με τον άντρα της γνωρίστηκαν στην Αθήνα. Ως τροτσκιστής όμως διωκόταν από το καθεστώς του Μεταξά, γι’ αυτό έφυγαν για τη Σάμο, την ιδιαίτερη πατρίδα του. Εκείνη πέρασε πολύ άσχημα εκεί λόγω της πεθεράς της, που ήταν ισχυρή προσωπικότητα και δεν την ήθελε. «Η γιαγιά ήταν πάντα εχθρική, και απέναντι στη μάνα και απέναντι στα παιδιά. Πρόσφυγες μας ανέβαζε, πρόσφυγες μας κατέβαζε».
Όταν ήρθαν να εγκατασταθούν στην Αθήνα, στην Κώνστα δεν άρεσε καθόλου η πόλη. Σήκωνε ψηλά το κεφάλι της κι εκεί που είχε συνηθίσει να βλέπει ουρανό και θάλασσα δεν έβλεπε παρά μόνο σύρματα. Δημοτικό πήγε στους Αμπελόκηπους. Το σχολείο της στεγαζόταν σε ένα ερείπιο. Εκεί ένιωσε πρώτη φορά την απουσία του πατέρα, καθώς της θύμιζαν ξανά και ξανά ότι ήταν ορφανή.
Τ’ αδέλφια του πατέρα της ήταν πλούσιοι Έλληνες του Κονγκό. Ένας από αυτούς, με το που έμαθε τα νέα για τον θάνατο του αδερφού του, επέστρεψε και ανέλαβε τις ανιψιές του. Ήταν σαν πατέρας τους. Αυτός ήταν και το πρότυπο που είχε στη ζωή της. Ο πατέρας τους τούς είχε αφήσει ένα οικόπεδο στους Αμπελόκηπους. Εκεί η μάνα τους έχτισε ένα διώροφο σπίτι. Η ίδια αρνήθηκε να ξαναπαντρευτεί και προτίμησε να αφιερώσει τη ζωή της στις δυο της κόρες. Κάθε καλοκαίρι, μόλις τελείωνε το σχολείο, έφευγαν για τη Σάμο.
Πολιτικοποιημένη από μικρή, θυμάται πως την έπιασαν μαζί με τις συμμαθήτριές της όταν κατέβηκαν στους δρόμους να διαδηλώσουν για τους Καραολή και Δημητρίου, τους Κύπριους αγωνιστές που απαγχονίστηκαν από τους Άγγλους. «Τότε ψηφίζαμε στα 21 και περίμενα πότε θα έρθει η ώρα να πάρω το βιβλιάριό μου. Είπα σε μια παλιά αριστερή στη γειτονιά ότι ήθελα να ψηφίσω έναν καλλιεργημένο νέο που να πρόσκειται στην ΕΔΑ και μου πρότεινε τον Μάρκο Δραγούμη, τον πατέρα της Ναταλίας. Θυμάμαι, περίμενα πώς και πώς να ψηφίσω. Και η μαμά μου αριστερή ήταν. Από κείνη έμαθα να τρέχω στα νοσοκομεία και να βοηθώ τους ανθρώπους».
Αρχικά, ήθελε να γίνει δημοσιογράφος. Είχε διαβάσει τις ανταποκρίσεις του Χέμινγουεϊ από την Ισπανία και είχε ενθουσιαστεί. Ονειρευόταν να ζει και να βλέπει τα γεγονότα από κοντά και στη συνέχεια να επιστρέφει στο γραφείο και να τα μεταφέρει στο χαρτί.
Ο άλλος πλούσιος θείος από την Αφρική υποσχέθηκε ότι θα την έστελνε σε μια εξαιρετική σχολή στο Βέλγιο. Συζούσε με μια Βελγίδα στο Κονγκό, η οποία της έφερε έναν κατάλογο της σχολής με όλες τις πληροφορίες. Δεν έδωσε εξετάσεις για το πανεπιστήμιο και ήταν ενθουσιασμένη που θα έφευγε. Μέχρι που ο θείος αρνήθηκε να χρηματοδοτήσει τις σπουδές με τη δικαιολογία ότι ήταν επάγγελμα για άντρες. Δεν του το συγχώρεσε ποτέ. Αλλά κάθε εμπόδιο για καλό.
«Ξεκίνησα να πηγαίνω στο Θέατρο Τέχνης και στο Εθνικό και να βλέπω τις σπουδαίες παραστάσεις που παίζονταν εκεί. Βαριόμουν πολύ. Έβλεπα τις γειτόνισσες να ζουν καθημερινά τα ίδια και τα ίδια, μια ρουτίνα του τύπου γραφείο-σπίτι, σπίτι-γραφείο, και αποφάσισα ότι δεν ήθελα να ζω έτσι. Άρχισε να με γοητεύει το θέατρο, αλλά επειδή ήξερα ότι ήμουν επιπόλαιη, ανέβαλλα συνεχώς την εγγραφή μου σε κάποια σχολή. Φοβόμουν ότι μπορεί να βαριόμουν γρήγορα. Άσε που δεν ήξερα κανέναν από τον κόσμο του θεάτρου και ντρεπόμουν. Πήγαινα μέχρι τα Εξάρχεια, στη σχολή του Κουν, αλλά δεν είχα την αυτοπεποίθηση να μπω μέσα. Τελικά, πήγα στου Κωστή Μιχαηλίδη κι εκεί είχα για βασική δασκάλα τη Μαίρη Αρώνη. Μου έδινε όλο δραματικά έργα. Έμοιαζε σαν να ζούσε σε έναν άλλο κόσμο. Ο Μιχαηλίδης δεν ερχόταν σχεδόν ποτέ, αλλά όταν ερχόταν έλεγε ένα πράγμα κι αυτό ήταν! Πολύ καλός σκηνοθέτης, όταν ήθελε. Δούλευα κρυφά σε μια εταιρεία με χρώματα για να πληρώνω τη σχολή. Σταμάτησα την τρίτη χρονιά, που είχα πολύ διάβασμα. Στη μητέρα μου δεν το είπα από την αρχή γιατί δεν ήμουν σίγουρη ότι θα έμενα. Εκείνη πάλι ήξερε ότι αν μου πήγαινε κόντρα, θα έκανα το αντίθετο. Νόμιζε ότι δούλευα όλη μέρα, μέχρι που της το είπα. Στις εξετάσεις αποφοίτησης ήρθε ο πλούσιος θείος μου και είπε “τουλάχιστον, είναι καλή”. Συχνάζαμε τότε στο «Βυζάντιο» γιατί μας άρεσε ο Χατζιδάκις, ο Τσαρούχης και όλοι όσοι ακούγαμε. Εκεί γνώρισα τον Μποστ και τον Γιώργο Εμιρζά. Θα ανέβαζαν τη «Φαύστα» και μου λέει ο Μποστ: “Έρχεσαι”; Εμείς ήμασταν τρελοί και παλαβοί μαζί του. Και πήγα κι έκανα τη Φαύστα».
Η «Φαύστα» τής άνοιξε τις πόρτες και αμέσως μετά την πήρε στον θίασό του ο Μάνος Κατράκης. Ακολούθησε και ο Μουσούρης. Λίγο μετά ήρθε η δικτατορία.
«Παίζαμε μέσα στη χούντα το «Ω, τι κόσμος μπαμπά» του Μουρσελά με τον Μιχαλακόπουλο και τον Βασίλη Διαμαντόπουλο και μας το απαγόρευσαν. Σε κάθε πόλη που πηγαίναμε μας σταματούσε ο εκάστοτε στρατιωτικός διοικητής. Αλλά και στην Αθήνα τα πράγματα δεν ήταν λιγότερο σκοτεινά. Μας κατέβασαν την «Τελετή» του Μάτεσι που σκηνοθετούσε ο Μιχαηλίδης και ανεβάσαμε στη Νέα Ιωνία μετά από μια καταπληκτική πρεμιέρα. Λογόκριναν μέχρι και αρχαίες τραγωδίες! Εμείς ακούγαμε τους λόγους του Παπαδόπουλου και γελάγαμε. Υπογράφαμε για τους φυλακισμένους. Εγώ ήμουν μέχρι και σε black list. Παίζαμε στο Πορεία και μιλούσαμε συνωμοτικά. Μόλις βλέπαμε την αστυνομία, τρέχαμε να κρυφτούμε σε ένα μαγαζάκι. Στο Πολυτεχνείο δεν πρόλαβα να μπω γιατί είχε πάθει μια αιμορραγία η αδελφή μου και τη βοηθούσα. Άκουγα όλη τη νύχτα το «Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο» από ένα τρανζιστοράκι. Πολύ σκληρά χρόνια».
Advertising
Η Μεταπολίτευση έφερε την ελευθερία και μαζί τη μεγάλη άνθηση στο θέατρο. Η Ντίνα Κώνστα ήθελε να παίζει πάντα σε καλές δουλειές. Εκτός από τη συνεργασία της με τον Κατράκη, συνεργάστηκε πολύ με τον θίασο Ληναίου – Φωτίου. Λέει για όλη εκείνη την εποχή:
«Οι σκηνοθέτες βάζουν ταμπέλες στους ηθοποιούς που δεν μπορούν να τις βγάλουν με τίποτα. Αν κάποιος με επηρέασε πολύ, ήταν ο Τσαρούχης, ο οποίος ερχόταν σε όλες τις παραστάσεις. Θαύμαζα πάρα πολύ και τον Μίνωα Βολανάκη, αν και δεν συνεργαστήκαμε ποτέ. Στην Επίδαυρο είδα όλους τους μεγάλους ηθοποιούς: Παξινού, Μινωτή, Μανωλίδου. Αν και δεν ήταν όλοι τους τόσο σπουδαίοι, υπήρχαν και κάποιοι που ήταν υπερεκτιμημένοι».
Τη δεκαετία του ’80 τη ζητάνε στο Εθνικό. Ο Σεβαστίκογλου για το έργο του «Θάνατος βασιλικού επιτρόπου» και ο Χρονόπουλος για «Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα».
Έμεινε εκεί έξι χρόνια παίζοντας κλασικό ρεπερτόριο, ενώ παράλληλα ξεκίνησε να εμφανίζεται στην τηλεόραση, με πρώτο τον «Συμβολαιογράφο», με τους Διαμαντόπουλο, Φέρτη και Ψάλτη. «Είναι σχολείο η τηλεόραση, εμένα μου διόρθωσε πολλά λάθη».
Μερικοί από τους πιο χαρακτηριστικούς ρόλους που υποδύθηκε ήταν στις σειρές «Τρεις Χάριτες», «Δις Εξαμαρτείν» και το «Σόι μας». Ωστόσο, έγινε πολύ αγαπητή από το κοινό για την ερμηνεία της ως Ντένη Μαρκορά στη σειρά «Δύο ξένοι».
Η Ντίνα Κώνστα ως «Ντένη Μαρκορά»
Για τον ρόλο της στην σειρά «Δύο Ξένοι» είχε εξομολογηθεί: «Η Ντένη Μαρκορά απαιτούσε ατέλειωτες ώρες γυρισμάτων που με εξουθένωναν. Είδα το πρώτο επεισόδιο. Στην αρχή δεν είχαμε ούτε καλό μακιγιάζ ούτε ωραία ρούχα. Το σίριαλ αυτό πήγε πάρα πολύ καλά. Ήταν ακόμα ένας ρόλος που έπαιξα», τονίζει η Ντίνα Κώνστα ερωτώμενη για το ρόλο που έπαιξε στην καριέρα της η Ντένη Μαρκορά, θυμάται ωστόσο ότι εκείνη την εποχή γινόταν χαμός από τον απλό κόσμο που την συναντούσε.
«Οι περισσότεροι με ρωτούσαν αν είμαι Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός. Αυτό τους ενδιέφερε πάρα πολύ», σχολίασε, σημειώνοντας: «Ήταν ένα σίριαλ καλογραμμένο. Όταν κάτι είναι καλά γραμμένο, πάει και καλά. Δεν χρειάζεται τίποτε άλλο, όρεξη να έχεις».
Θεατρικές παραστάσεις
Έπαιξε σχεδόν όλα τα είδη θεάτρου, κλασικό ρεπερτόριο, επιθεώρηση, δράμα, κωμωδία, νεοελληνικό έργο, σάτιρα και είχε απωθημένο την Επίσκεψη της γηραιάς κυρίας. Ο πρώτος μεγάλος της ρόλος ήταν η Φαύστα του Μποστ κι ακολούθησαν: Εσθήρ, Ω τι κόσμος μπαμπά, Φουρτουνάτος, Κατάλειψη, Τελετή, Σχολείο Σκανδάλων, Μια στο Καστρί και μια στο πέταλο, Χαράτσι απ΄τον Ανδρέα τον Απάτσι, 40 καράτια, Κάρμεν του Μποστ, Τσάο, Κάνε το ΠΑΣΟΚ σου παξιμάδι, Πλούτος, Καληνύχτα Μαργαρίτα, Πρόσωπα φυσικά κι αλλόκοτα, Το σπίτι της Μπερνάντα Άλμπα, Το φιντανάκι, Μάνα μητέρα μαμά, Βγάλ’ τον υπουργό απ΄την πρίζα... ατέλειωτος κατάλογος! Είχε δυσάρεστες αναμνήσεις από τη θεατρική της συνεργασία με την Έλλη Λαμπέτη, όπως και με το Εθνικό Θέατρο είχε άσχημες εμπειρίες λόγω των κακών ρόλων που της έδιναν. Παρόλο που είχε πέντε προτάσεις τότε από το ελεύθερο θέατρο, επέλεξε το Εθνικό και έμεινε για επτά χρόνια.
«Καταρχήν, μου έδιναν όλο δραματικούς ρόλους- στο τρίτο έτος θυμάμαι ζήτησα να παίξω μια κωμωδία του Τσέχοφ και μου λένε: «Εσύ που έχεις δραματικό πρόσωπο; Αυτά πρέπει να παίζεις». Ύστερα από χρόνια σκεφτόμουνα γιατί έπεσαν έξω τόσο έξυπνοι άνθρωποι και έμπειροι. Μετά από χρόνια, παίρνοντας κάποιες μικρές σκηνές, λέω κάπου είχανε δίκιο. Η κωμωδία δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς το τραγικό», είχε πει στην εκπομπή «Ημερολόγια» της ΕΡΤ.
Όταν έπαιζε στο «Βγάλε τον υπουργό από την πρίζα» η μητέρα της πέθανε. Είχε ζήσει μαζί της όλη της τη ζωή. Τη μέρα που την κήδευαν είχε διπλή παράσταση και προτίμησε να μην πάει. Άλλωστε, η κηδεία γινόταν στην Εύβοια. «Τελικά, είμαι ευγνώμων γι’ αυτό, που δεν την είδα νεκρή».
Το 2012 ερμήνευσε μια επίσης πολύ αγαπητή μορφή του πενταγράμμου, την σπουδαία Σωτηρία Μπέλλου, στο θέατρο Κάππα. Η συγκλονιστική ερμηνεία της Ντίνας Κώνστα σε σκηνοθεσία της ευφάνταστης Αθανασίας Καραγιαννοπούλου, μας ταξίδεψε όλους στη ζωή και το μυαλό της φωνής – σύμβολο του λαϊκού μας τραγουδιού. Για αυτή την τελευταία της μεγάλη επιτυχία -την ενσάρκωση της Σωτηρίας Μπέλλου είχε πει: «Θέλω να είναι και το τελευταίο μου. Δεν την βγάζεις καθαρή από τέτοιους ρόλους. Ταυτίστηκα απολύτως. Το κουβαλούσα και το κουβαλάω».
Ακόμη, η Ντίνα Κώνστα είχε αναφέρει: «Οι φιλίες μετράνε πιο πολύ από τους έρωτες. Έχουν φύγει οι φίλες μου, μία-μία. Η Μαριλένα Γεωργιάδου, η Κίττυ Αρσένη, που τράβηξε πολλά στη ζωή της, η Λίλλη Παπαγιάννη, η Δέσπω, η Ντένη Βαχλιώτη, η Νέλλη Αγγελίδου. Είχαμε τα ίδια γούστα, μας άρεσαν τα ίδια πράγματα. Έχω μια φίλη που με ξεκουνάει και πάμε στα θέατρα. Υπάρχουν πολύ σπουδαίοι ηθοποιοί, αγόρια-κορίτσια. Έχω φύγει, βέβαια, και από παραστάσεις».
Όταν ρωτήθηκε αν έχει σκεφτεί τη στιγμή που θα σταματήσει να παίζει στο θέατρο είπε: «Ναι, αυτό το τέλος το σκέφτομαι συχνά, αυτό που θα ήθελα είναι να φύγω με αξιοπρέπεια από το θέατρο, όπως και από τη ζωή». Δεν έκανε σχέδια για το μέλλον η μεγάλη ηθοποιός. «τ’ αφήνω όλα στην τύχη» έλεγε.
Από τότε που πέθανε η μητέρα της, είχε κρατήσει κοντά της την κοπέλα που την πρόσεχε, την Ελίνα, η οποία δεν έκανε μόνο τις δουλειές του σπιτιού αλλά ήταν και ο άνθρωπος στον οποίο απευθύνονταν για κάθε της ανάγκη. Μετά το ξέσπασμα της πανδημίας και έπειτα από προτροπή των ανιψιών της, αποφάσισε να αφήσει το σπίτι της στο Παγκράτι και να μεταφερθεί εκτός Αθήνας. Άλλωστε η ίδια, όπως είχε δηλώσει και στο παρελθόν, δε σκόπευε να επιστρέψει στο επάγγελμα το οποίο λάτρεψε από μικρή.
Τα 83 χρόνια που κουβαλούσε στην πλάτη της, καθώς και οι δεκάδες ρόλοι τους οποίους είχε υποδυθεί, δεν της είχαν αφήσει κανένα απωθημένο, ακόμα και τότε που τα φώτα της δημοσιότητας είχαν φύγει από πάνω της. Πάντα ευγενής όπως ήταν βέβαια απάντησε όταν ρωτήθηκε για την μετοίκηση της: «Είναι αλήθεια ότι έχω φύγει από την Αθήνα. Σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας».
Η Ντίνα Κώνστα έφυγε από τη ζωή στις 3 Ιουλίου 2022, ξημερώματα Κυριακής. Η είδηση του θανάτου της σκόρπισε απέραντη θλίψη στον καλλιτεχνικό χώρο, αλλά και σε όλους αυτούς που την είχα αγαπήσει μέσα από τους ρόλους της. Οι ατάκες της θα μείνουν για πάντα στο μυαλό όλων.
Το ΣΕΗ, μέσα από την επίσημη ιστοσελίδα του, έκανε γνωστή την τελευταία επιθυμία της ηθοποιού που ήταν να μη γίνει κηδεία ή κάποια τελετή, αλλά αποτέφρωση. Στην ανακοίνωση, επίσης, αναφέρεται πως αντί στεφάνων, η επιθυμία της ήταν να ενισχυθεί το Ταμείο Αλληλοβοηθείας του ΣΕΗ.
Ας θυμηθούμε μερικές από τις βιτριολικές ατάκες της ως Ντένη Μαρκορά:
Πηγές άρθρου: https://www.lifo.gr/culture/theatro/ntina-konsta-1938-2022-ekana-ayto-poy-ithela-den-eplixa-sti-zoi-moy-me-gamoys-kai
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B1_%CE%9A%CF%8E%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1
https://www.clickatlife.gr/theatro/story/8072
ertnews.gr
