Ξεκινώντας να γράφω αυτό το αφιέρωμα στον Γιώργο Νταλάρα, σκεφτόμουν πως ίσως είναι ο μοναδικός καλλιτέχνης, που ακόμη και αν δεν σου αρέσει, δεν μπορείς να αμφισβητήσεις δύο πράγματα: το ταλέντο του και την τεράστια συμβολή του στο ελληνικό τραγούδι. Στα 50 χρόνια μουσικής πορείας, έχει πουλήσει πάνω από 14.000.000 δίσκους, έχει γεμίσει θέατρα και στάδια στις εκατοντάδες συναυλίες που έχει δώσει σε όλο τον κόσμο και ο διεθνής τύπος τον αποθέωσε με διθυραμβικές κριτικές.
Ο Γιώργος Νταλάρας είναι ένας καλλιτέχνης με τεράστια απήχηση και διαδρομή, την οποία χρειάζονται πολλές λέξεις για να μπορέσεις να την αποτυπώσεις σε όλο της το μέγεθος.
Σε αυτό το μικρό αφιέρωμα, ως φανατική θαυμάστρια του χρόνια ολόκληρα, θα προσπαθήσω να παρουσιάσω λίγα από τα πολλά που έχει προσφέρει στην ελληνική μουσική.
Γιατί όπως έχει γράψει και η Γαλλική Figaro το 1993 «Ο Γιώργος Νταλάρας τραγουδάει ελληνικά, αλλά η μουσική του μιλάει σε όλο τον κόσμο».
Τα πρώτα χρόνια και η μουσική του πορεία
Στις 29 Σεπτεμβρίου του 1949 γεννιέται στον Πειραιά ο Γιώργος Νταλάρας. Πατέρας του ήταν ο γνωστός τραγουδιστής και συνθέτης, ρεμπέτικης μουσικής, Λουκάς Νταράλας. Ο πατέρας του έλειπε συνέχεια από το σπίτι και ο ίδιος ξεκίνησε από πολύ μικρός να δουλεύει, ταυτόχρονα με το σχολείο του. Σε ηλικία 7 ετών ξεκίνησε την πρώτη του δουλειά, μεταφέροντας πάγο και μέχρι τα 15 του είχε περάσει από 23 διαφορετικά επαγγέλματα (βοηθός σε καφενείο, σε τυπογραφείο, γρασαδόρος σε πλυντήρια αυτοκινήτων, εργάτης σε οικοδομές, και πολλά άλλα).
Τα παιδικά του χρόνια ήταν γεμάτα μουσική και κατάφερε να γνωρίσει όλες τις μορφές της ελληνικής μουσικής (ρεμπέτικα, δημοτικά, σμυρνέικα και λαϊκά ακούσματα).
Εκτός από την μουσική, αγαπούσε πολύ την θάλασσα και τις μηχανές και όταν τελείωσε το δημοτικό παρακολούθησε μαθήματα στην τεχνική σχολή «Γαλιλαίος» για να γίνει μηχανικός.
Σε ηλικία 15 ετών, το 1964, ξεκίνησε παίζοντας κιθάρα μαζί με φίλους του και δημιούργησαν δύο συγκροτήματα. Το ένα ήταν οι «Electronics» και το άλλο οι «Crazy Boys». Η μουσική που παίζανε ήταν επηρεασμένη από γνωστά συγκροτήματα της εποχής, όπως οι «Beatles» και οι «Animals».
Την ίδια χρονιά ηχογραφεί ερασιτεχνικά ένα τραγούδι του πατέρα του με τίτλο «Πικρός καημός», όπου ο ίδιος τραγουδάει και ο πατέρας του παίζει μπουζούκι.
Τον επόμενο χρόνο, το 1965, ξεκίνησε να τραγουδάει στο μαγαζί «Στου Στελλάκη», δίπλα στον Στέλιο Περπινιάδη και τον γιο του Βαγγέλη.
Ο Περπινιάδης ήταν φίλος του πατέρα του και ήταν αυτός ο οποίος προσπάθησε να τον βάλει στην δισκογραφία, πιστεύοντας στον ταλέντο του. Ανέλαβε να του γράψει δύο τραγούδια για να τα ηχογραφήσει σε ένα στούντιο στα Εξάρχεια. Ο Νταλάρας, 17 χρονών τότε, πηγαίνοντας προς το στούντιο για την ηχογράφηση, αντίκρισε άρματα μάχης να είναι σταθμευμένα στην οδό Στουρνάρη. Το ημερολόγιο έδειχνε 21 Απριλίου του 1967 και η χούντα είχε καταλάβει το κέντρο της Αθήνας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην καταφέρει να πάει στο στούντιο και η ηχογράφηση να μην γίνει ποτέ. Διαβάζοντας την αυτοβιογραφία του Περπινιάδη, ανακαλύπτουμε πως τα δύο τραγούδια που είχε ετοιμάσει για τον Γιώργο Νταλάρα ήταν τα «Μπροστά τα σκαλοπάτια σου» και «Πάντα σε φίλους πίστευα».
Μέχρι το 1969 συνεχίζει τις εμφανίσεις του σε διάφορα λαϊκά μαγαζιά της εποχής, παίζοντας κιθάρα και τραγουδώντας τις «παραγγελιές». Εμφανίζεται δίπλα σε σπουδαία πρόσωπα της εποχής, όπως η Καίτη Γκρέυ, ο Νίκος Καλλέργης και πολλοί άλλοι.
Ο ίδιος, σε συνεντεύξεις του, έχει παραδεχτεί πως το όνομα του πατέρα του, άνοιξε πολλές πόρτες και τον βοήθησε σημαντικά στα πρώτα του βήματα.
Το 1968 ο αδελφικός φίλος του πατέρα του, Σπύρος Ζαγοραίος, προσκαλεί τον Μάκη Μάτσα στο μαγαζί του στην Πλάκα, για να ακούσει το νεαρό Γιώργο Νταλάρα. Ο Μάτσας ενθουσιάζεται με την φωνή του και την ίδια εβδομάδα υπογράφουν το πρώτο συμβόλαιο συνεργασίας τους. Μία συνεργασία που θα κρατήσει μέχρι το 2005.
Σε ηλικία 20 χρονών, ηχογραφεί τον πρώτο του δίσκο με τραγούδια των Κουγιουμτζή, Κηλαηδόνη, Φούντα και Μητσάκη. Είχε ήδη συμμετοχές σε δίσκους με τραγούδια πολλών γνωστών συνθετών, όπως του Λοίζου και του Μητσάκη.
Ο δίσκος περιείχε δύο τραγούδια τα οποία έγιναν μεγάλες επιτυχίες και ακούγονται ακόμη και σήμερα «Που’ναι τα χρόνια» και «Ο ουρανός φεύγει βαρύς». Ο δίσκος αυτός ήταν η αφορμή να τον καλέσει η Μαρινέλα για συνεργασία στο «Στορκ» και λόγω της μεγάλης επιτυχίας που γνώρισε το σχήμα, να συνεχιστεί για δύο ακόμη σεζόν.
Την ίδια χρονιά, παράλληλα με τις εμφανίσεις του δίπλα στην Μαρινέλλα, τραγουδάει και στις απογευματινές παραστάσεις της επιθεώρησης «Έρχονται δεν έρχονται» με τον θίασο της Ρένας Βλαχοπούλου και του Σταύρου Παράβα, στο Κηποθέατρο.
Το 1970 κυκλοφορεί τον δίσκο «Να’τανε το 21», με τραγούδια του Σταύρου Κουγιουμτζή και επιτυχίες όπως το ομώνυμο τραγούδι, «Αν δεις στον ύπνο σου ερημιά», «Μ’ έκοψαν, με χώρισαν στα δυο» και «Κάπου νυχτώνει».
Το τραγούδι «Να’τανε το 21» ηχογραφήθηκε πρώτα με τον Γιώργο Νταλάρα και τους στίχους: «Να πολεμάω τις μέρες στα κάστρα/και το σπαθί μου να βγάζει φωτιά/και να κρατάω τις νύχτες με τ’ άστρα/μια τουρκοπούλα αγκαλιά» και στην συνέχεια με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, με τους ίδιους στίχους. Όμως, το Τουρκικό Προξενείο στην Αθήνα θεώρησε πως οι στίχοι είναι προσβλητικοί και ζήτησε να αποσυρθούν οι δίσκοι, όπως και έγινε. Η ηχογράφηση έγινε ξανά και από τους δύο καλλιτέχνες και με την λέξη «ομορφούλα» αντί για «τουρκοπούλα».
Η απαγορευμένη ηχογράφηση του 1969 πριν αλλάξει η λέξη τουρκοπούλα.
Στην συνέχεια συνεργάζεται με τον Μάνο Λοίζο και τον Λευτέρη Παπαδόπουλο στα τραγούδια «Αχ χελιδόνι μου», «Έχω ένα καφενέ», «Μάνα δε φυτέψαμε», «Δέκα παλικάρια» και «Πάνε να πεις».
Μία μεγάλη συνεργασία ήταν και αυτή με τον Απόστολο Καλδάρα. Τον Αύγουστο του 1972 κυκλοφορεί ο δίσκος τους «Μικρά Ασία» και το 1973 ο δίσκος «Βυζαντινός Εσπερινός», στον οποίο συμμετείχε και η Χαρούλα Αλεξίου.
Ο δίσκος «Μικρά Ασία» θεωρείται ο πρώτος χρυσός δίσκος στην ελληνική δισκογραφία με 50.000 πωλήσεις.
Την διετία 1972-1974, ο Γιώργος Νταλάρας πραγματοποιεί εμφανίσεις στα «Δειλινά» δίπλα σε καταξιωμένους καλλιτέχνες της εποχής, όπως ο Στράτος Διονυσίου, η Χαρούλα Αλεξίου, η Δήμητρα Γαλάνη, ο Γιάννης Πάριος και άλλοι.
Την χρονιά 1974, με την επιστροφή της δημοκρατίας στην Ελλάδα, ηχογραφεί μαζί με τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Γιάννη Ρίτσο τον δίσκο «Λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας». Στον δίσκο περιέχονται τραγούδια όπως «Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις», «Εδώ το φως», «Το κυκλάμινο» κ.ά. Τα “Λιανοτράγουδα” ηχογραφήθηκαν για πρώτη φορά στο Παρίσι από τη Μαρία Φαραντούρη το 1972 και δεύτερη φορά στην Αθήνα κρυφά (λόγω της δικτατορίας) με τον Γιώργο Νταλάρα και την Άννα Βίσση, που τότε έκανε την πρώτη της εμφάνιση.
Το 1975 κυκλοφορεί ο δίσκος «50 Χρόνια Ρεμπέτικο», ο οποίος καταφέρνει μέσα σε λίγους μήνες να πουλήσει 500.000 αντίτυπα και να καθιερώσει στην Ελλάδα τον όρο «πλατινένιος δίσκος».
Τον ίδιο χρόνο εγκαταλείπει τα νυχτερινά κέντρα και ξεκινάει τις εμφανίσεις του στις μπουάτ, όπου τραγουδάει κυρίως τραγούδια των Κουγιουμτζή, Λοίζου και Θεοδωράκη.
Εμφανίζεται στην μπουάτ «Θεμέλιο» μαζί με την Χαρούλα Αλεξίου, την Άννα Βίσση και τον Αντώνη Βαρδή έως το 1976 και στην συνέχεια μέχρι και το 1980 στην «Διαγώνιο».
Στην «Διαγώνιο» θα παρουσιάσει από το Νοέμβριο του 1978 έως και τον Ιανουάριο του 1979 τα τραγούδια του δίσκου «Σεργιάνι στον κόσμο», σε συνεργασία με τον Γιάννη Μαρκόπουλο.
Δύο χρόνια μετά την συνεργασία του με τον Μίκη Θεοδωράκη, το 1976, ηχογραφούν δύο τραγούδια, σε δισκάκι 45 στροφών, αφιερωμένα στον Αλέκο Παναγούλη. Τα τραγούδια είναι τα «Κόκκινο τριαντάφυλλο» και «Εκείνος ήταν μόνος», τα οποία αργότερα τα συμπεριλαμβάνουν και σε μεγάλους δίσκους.
Το 1977 πεθαίνει ο πατέρας του, σε ηλικία 50 ετών, από κίρρωση του ήπατος και η μητέρα του παθαίνει έμφραγμα. Αναγκάζεται, έτσι, να κάνει μία μικρή παύση από τις εμφανίσεις του.
Τα χρόνια της μεταπολίτευσης, από το 1974 μέχρι και το 1979 πραγματοποίησε πάνω από 700 συναυλίες, με κοινωνικό και πολιτικό τραγούδι, στην Ελλάδα, αλλά και σε όλο τον κόσμο.
Μετά το 1980 ο Γιώργος Νταλάρας αφήνει τις μπουάτ και μεταφέρει την μουσική του σε θέατρα και σινεμά, μιας που το κοινό του είχε αρχίσει να αυξάνεται. Πολλές από τις παραστάσεις του ηχογραφήθηκαν και κυκλοφόρησαν σε δίσκο, όπως η εμφάνισή του στο θέατρο «Ορφέας» το 1983, τα αντίτυπα του οποίου ξεπέρασαν τις 700.000 πωλήσεις.
Στις μουσικές παραστάσεις, συνεργάστηκε με πολλούς καλλιτέχνες, όπως την Χαρούλα Αλεξίου, τους αδελφούς Κατσιμίχα, την Αφροδίτη Μάνου, την Ελένη Τσαλιγοπούλου, τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τους Άγαμους Θύτες, την Ελευθερία Αρβανιτάκη και πολλούς άλλους.
Η εποχή των εμφανίσεων του σε θέατρα και σινεμά λήγει το 1995 στο κινηματοθέατρο «Παλλάς», όπου εμφανίστηκε με τους Οπισθοδρομικούς, την Αναστασία Μουτσάτου και την Αθηνά Μόραλη.
Αξίζει να σημειώσουμε πως η απόφαση του Γιώργου Νταλάρα να μεταφέρει μία μουσική παράσταση σε κλειστούς χώρους χωρίς την συνοδεία αλκοόλ και τσιγάρου, αν και ριζοσπαστική για την εποχή της, στέφθηκε με τεράστια επιτυχία.
Το 1996 ο Γιώργος Νταλάρας αποφασίζει να επιστρέψει στα νυχτερινά μαγαζιά και έτσι ο Ηλίας Μαρασούλης διαμορφώνει σύμφωνα με τις απαιτήσεις του καλλιτέχνη την «Ιερά Οδό». Ο ίδιος είχε πει για τον χώρο:
H προσδοκία του χώρου δεν είναι να αποκτήσουμε άλλο ένα νυχτερινό κέντρο. Ο χώρος αυτός πρέπει να λειτουργήσει ως χώρος εμφάνισης νέων ανθρώπων από όλα τα είδη του ελληνικού τραγουδιού και όχι μόνον…
Στην «Ιερά Οδό» ο Γιώργος Νταλάρας θα εμφανιστεί για τρεις σεζόν, έχοντας στο πλάι του πολλούς καλλιτέχνες, όπως τους Πυξ Λαξ, τον Μάριο Φραγκούλη, τον Γκόραν Μπρέγκοβιτς, τον Γιάννη Βαρδή, τα Υπόγεια Ρεύματα, τους Συνήθεις Ύποπτους, και τους Ποδηλάτες.
Το 2001 επιστρέφει στα παλιά του λημέρια, στην Πλάκα, και για τρεις σεζόν παρουσιάζει στο «Ζυγό» ένα πρόγραμμα βασισμένο στο παλιό λαϊκό τραγούδι και στα λάτιν.
Η τελευταία του εμφάνιση σε νυχτερινό μαγαζί ήταν οι παραστάσεις που έδωσε στο «Αθηνών Αρένα» τη σεζόν 2004-2005 μαζί με τον Αντώνη Ρέμο, μία συνεργασία που συζητήθηκε πολύ.
Δισκογραφία
O Γιώργος Νταλάρας, στα σχεδόν πενήντα χρόνια παρουσίας του στο μουσικό στερέωμα, έχει ηχογραφήσει πάνω από 80 προσωπικούς δίσκους, ενώ έχει συμμετάσχει σε περισσότερους από 120 δίσκους άλλων καλλιτεχνών.
Από την προσωπική του δισκογραφία, ρεκόρ πωλήσεων έχει κάνει ο δίσκος «Τα τραγούδια μου» (1983) με πάνω από 700.000 πωλήσεις. Στην δεύτερη θέση ακολουθεί ο δίσκος «Λάτιν» (1987) με 650.000 πωλήσεις και τρίτος σε πωλήσεις ο δίσκος «Μη μιλάς, κινδυνεύει η Ελλάς» (1989) με πάνω από 300.000 πωλήσεις.
Το 2003, ο Νταλάρας, στην MINOS-EMI ίδρυσε την δική του δισκογραφική με το όνομα «Odeon Parlophone», ένα ιστορικό όνομα με το οποίο έβγαιναν οι δίσκοι του Μάρκου Βαμβακάρη. Μέσω της «Parlophone», ο Νταλάρας κυκλοφόρησε όλους τους προσωπικούς του δίσκους και ανέλαβε και τις παραγωγές νέων καλλιτεχνών.
Τρία χρόνια αργότερα, το 2006, ο Γιώργος Νταλάρας μαζί με τον Μιχάλη Κουμπιό, ίδρυσαν στην «Universal» την δισκογραφική ετικέτα «Καμπανάκι», μέσα από την οποία κυκλοφόρησαν μία σειρά δίσκων με το όνομα «Άξιος λόγος», με αφιερώματα σε καταξιωμένους στιχουργούς και μουσική νέων συνθετών.
Η προσωπική του δισκογραφία αναλυτικά:
- Γιώργος Νταλάρας (1969)
Να’τανε το 21′(1970)
Ο Γ.Νταλάρας τραγουδά Απόστολο Καλδάρα (1971)
Ο μέτοικος (1971)
Μικρά Ασία (1972)
Ηλιοσκόπιο(1973)
Βυζαντινός Εσπερινός (1973)
18 Λιανοτράγουδα της μικρής πατρίδας (1974)
Μικρές Πολιτείες (1974)
Στα ψηλά τα παραθύρια (1975)
50 χρόνια ρεμπέτικο τραγούδι (1975)
Τα τραγούδια μας (1976)
Οι Μάηδες οι ήλιοι μου (1978)
Σεργιάνι στον κόσμο (1979)
Τα ρεμπέτικα της Κατοχής (1980)
Ραντάρ (1981)
Θέλω να τα πω (1982)
Τα τραγούδια μου (1983)
Ο τραγουδιστής (1983)
Καλημέρα Κυρία Λυδία (1984)
Άπονα μάτια (1985)
Ζωντανός στο Περοκέ (1986)
Τρελοί και άγγελοι (1986)
Ζωντανές ηχογραφήσεις (1987)
Latin (1987)
Σταύρος Ξαρχάκος-Συναυλία (1988)
Το ελληνικό πρόσωπο του Γιώργου Νταλάρα (1988)
Το Άξιον Εστί (1988)
Misa Criolla (1989)
Μη μιλάς κινδυνεύει η Ελλάς (1989)
Ζωντανή ηχογράφηση στο Αττικόν (1991)
Ες Γην εναλίαν Κυπρον (1991)
Τα κατά Μάρκον (1991)
Υπάρχει λόγος (1992)
Συγνώμη για την άμυνα (1992)
Βαμμένα κόκκινα μαλλιά (1993)
Για τα τραγούδια κι εγώ φταίω (1993)
Των αθανάτων (1994)
Καλώς τους! (1994)
Αφιέρωμα στο Μίκη Θεοδωράκη (1995)
Μεθυσμένα τραγούδια (1996)
Νυχτερινός περίπατος στην Ιερά Οδό (1996)
Ζωντανή ηχογράφηση στην Ιερά Οδό (1997)
Θεσσαλονίκη-Γιάννενα με δυο παπούτσια πάνινα (1997)
Ύμνοι αγγέλων σε ρυθμούς ανθρώπων (1998)
Γ.Νταλάρας & Μ.Φραγκούλης στην Ιερά Οδό (1998)
Φωνή Πατρίδας (1988)
Live & Unplugged (1998)
Ζωντανή ηχογράφηση στην Ιερά Οδό II (1998)
George Dalaras & The Israel Philarmonic Orchestra (1999)
Θα’ ρθω να σε βρω [cd single] (2000)
Ό,τι κι αν πω δε σε ξεχνώ [cd single] (2001)
Η άσφαλτος που τρέχει (2001)
Από Καρδιάς-Ζωντανή ηχογράφηση στον Ζυγό (2002)
Γ.Νταλάρας & Emma Shapplin- Ζωντανή ηχογράφηση στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού (2003)
Γ.Νταλάρας & Μαρινέλλα- Μαζί (2003)
Αφιέρωμα στο Μάρκο Βαμβακάρη (2003)
Αφιέρωμα στο Βασίλη Τσιτσάνη (2004)
Στα τραγούδια που σου γράφω (2004)
Όχι δεν είμαι χίμαιρα [cd single] (2005)
Μεσόγειος -30ος-40ος Παράλληλος (2005)
Έρημα χωριά (2006)
Ρωμιοσύνη- Άξιον Εστί (2006)
Αχ χελιδόνι μου- Ο Γιώργος Νταλάρας τραγουδάει Μάνο Λοίζο (2007)
Με το’ να πόδι στ’ άστρα (2007)
Τραγούδια με ουσίες- Ζωντανή ηχογράφηση στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού (2008)
Θα πιω απόψε το φεγγάρι: Αφιέρωμα στο Λευτέρη Παπαδόπουλο (2008)
Το φίλτρο – Deluxe Edition (2008)
Σαν τραγούδι μαγεμένο- Αναφορά στο ρεμπέτικο (2009)
Γι’ αυτό υπάρχουνε οι φίλοι (2009)
Ο Γιώργος Νταλάρας τραγουδάει Σταύρο Κουγιουμτζή (2010)
Η συνεργασία του με μεγάλες ορχήστρες
Στην διάρκεια της καριέρας του ο Γιώργος Νταλάρας τραγούδησε με μεγάλες συμφωνικές ορχήστρες.
Πρώτη συνεργασία ήταν το 1988 στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, με την Αθηναϊκή Συμφωνική ορχήστρα, παρουσιάζοντας το «Άξιον Εστί» του Μίκη Θεοδωράκη.
Το 1995 συνεργάζεται με την Metropole Orchestra της Ολλανδίας, πάλι στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, υπό τη διεύθυνση του Dick Baker, με αφιέρωμα στον διεθνή κινηματογράφο και τον Μίκη Θεοδωράκη.
Ακολουθούν οι συνεργασίες με την Deutsche Oper Berlin το 1996, την Israel Philharmonic Orchestra το 1997, την Osipov State Russian Folk Orchestra το 1999 και την ίδια χρονιά με την Montreal Symphony Orchestra στη φημισμένη εκκλησία Notre-Dame Basilica του Μόντρεαλ.
Ωδείο Ηρώδου του Αττικού υπό την μουσική διεύθυνση του Λουκά Καρυτινού.
Τον Σεπτέμβριο του 2000 συνεργάζεται με την BBC Concert Orchestra σε παραστάσεις στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού και στο Royal Festival Hall του Λονδίνου και την ίδια χρονιά με την Moscow State Sympony Orchestra του Κρεμλίνου, μαζί με την Μαργαρίτα Ζορμπαλά.
Τον Αύγουστο του επόμενου χρόνου, συνεργάζεται με την Philadelphia Orchestra στη Σαραγόσα των Η.Π.Α. και είναι ο πρώτος Έλληνας καλλιτέχνης που συμμετέχει στο Διεθνές Φεστιβάλ Κλασσικής Μουσικής που διεξάγεται στην Σαραγόσα.
Οι συνεργασίες του συνεχίζονται με την Cyprus Sympony Orchestra της Κύπρου το 2002 και το 2003, με το American Ballet Theatre, με την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ, υπό τη διεύθυνση του Λουκά Καρυτινού και την συμμετοχή της Dulce Pontes το 2005, με την City Music Cleveland υπό τη διεύθυνση του Αλέξανδρου Μυράτ το 2010 και το Νοέμβριο του 2011 παρουσίασε στη Βιέννη το έργο «The Kavafis Project» με επιλεγμένα ποιήματα του Κωνσταντίνου Καβάφη σε μελοποίηση Αλέξανδρου Καρόζα.
Έχει συνεργαστεί επίσης με την Καμεράτα-Ορχήστρα Φίλων της Μουσικής, την Κλασσική Ορχήστρα Δωματίου της Μουσικής Ακαδημίας Μπακού, την Κρατική Ορχήστρα Βορείου Ελλάδος, τη Δημοτική Συμφωνική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης και με τα Μουσικά Σύνολα της ΕΡΤ.
Αξιοσημείωτο γεγονός στις συνεργασίες του με τις μεγάλες ορχήστρες είναι η διασκευή ελληνικών λαϊκών τραγουδιών, μία ιδέα του ίδιου, που για πρώτη φορά την είχε χρησιμοποιήσει σε κάποια τραγούδια του δίσκου «Οι Μάηδες οι ήλιοι μου» το 1978.
«Η πόλις» (Αλέξανδρου Καρόζα-Κωνσταντίνου Π.Καβάφη).
Τιμητικές διακρίσεις
Ο Γιώργος Νταλάρας έχει λάβει πολλές τιμητικές διακρίσεις.
Το 1994 παρέλαβε από τον γερουσιαστή Έντουαρντ Κέννεντυ, στην Ουάσινγκτον, το Διεθνές Βραβείο «Kennedy» ως αναγνώριση του έργου του για το Κυπριακό. Το βραβείο είχε τον τίτλο: «Μη ρωτάς τι κάνει η πατρίδα σου για σένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για την πατρίδα σου».
Το 1997 μετά την συναυλία που πραγματοποίησε στο χωριό Σχοινούδι της Ίμβρου, ο Σύλλογος Ιμβρίων τον αναγόρευσε σε επίτιμο μέλος.
Το 1998 σε τελετή που πραγματοποιήθηκε στο «Σπίτι της Κύπρου» στην Αθήνα ανακηρύχθηκε επίτιμο μέλος της Κυπριακής Δημοκρατίας και παρέλαβε και το κυπριακό διαβατήριο, ως αναγνώριση της συμβολής του στο Κυπριακό πρόβλημα.
Για την προσφορά του στο Κυπριακό έχει αναγορευθεί επίσης επίτιμος δημότης της Αμμοχώστου και του έχει δοθεί και το 11ο Βραβείο Ελευθερίας από τον Παγκύπριο Σύνδεσμο Νέας Υόρκη.
Τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς το Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού τίμησε την καλλιτεχνική και κοινωνική του προσφορά, στην αρχαία Ολυμπία, με την παρουσία προσωπικοτήτων από όλο τον κόσμο.
Μερικές ακόμη από τις διακρίσεις και τιμές που έχει λάβει είναι: Βραβείο Μπελογιάννης, Βραβείο Υπουργείου Πολιτισμού Γιουγκοσλαβίας, Βραβείο Δήμου Βελιγραδίου, χρυσό παράσημο του Αποστόλου Βαρνάβα, Βραβείο Αγνοουμένων και Εγκλωβισμένων Κύπρου και πολλλές ακόμη διακρίσεις.
Τελειώνοντας, να αναφέρουμε, πως τον Οκτώβριο του 2006, ανακηρύχθηκε από τον Ο.Η.Ε. ως ένας από τους επτά Πρεσβευτές Καλής Θέλησης για τους πρόσφυγες της Ύπατης Αρμοστείας παγκοσμίως. Η εκδήλωση έλαβε χώρα στην Παλαιά Βουλή, παρουσία του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας, Κάρολου Παπούλια.
Κλείνοντας αυτό το μικρό αφιέρωμα, αξίζει να τονίσουμε πως ο καλλιτέχνης Γιώργος Νταλάρας, κατάφερε στην 50χρονη μουσική του πορεία, να φέρει κοντά στο κοινό μορφές τραγουδιών, οι οποίες μέχρι τότε, ήταν παραμελημένες. Ερμήνευσε πολλά είδη τραγουδιών, όπως βυζαντινούς ύμνους, παραδοσιακά, ρεμπέτικα, λάτιν, λυρικά και κατάφερε να κάνει το κοινό του να τα γνωρίσει και να τα αγαπήσει.
Ο Γιώργος Νταλάρας στα τραγούδια του Σταύρου Κουγιουμτζή.
Πηγές
http://www.tralala.gr
http://www.dalaras.com
http://www.dalaras.gr
https://el.wikipedia.org
