Το διάταγμα του Ντόναλντ Τραμπ το οποίο έκλεισε τα σύνορα για ταξιδιώτες από επτά μουσουλμανικές χώρες δεν ήταν κάτι μη αναμενόμενο. Ο αντι-μεταναστευτικός και ισλαμοφοβικός λόγος ήταν βασικό στοιχείο τις προεκλογικής εκστρατείας του νέου Αμερικανού Προέδρου. Αυτό το οποίο προκάλεσε την παγκόσμια εντύπωση ήταν ότι το διάταγμα αυτό μπήκε σε άμεση ισχύ χωρίς να περάσει από τον προηγούμενο έλεγχο του Κογκρέσου ή του Ανώτατου Ομοσπονδιακού Δικαστηρίου για να ελεγχθεί η νομιμότητα και η εγκυρότητα του, όπως γίνεται συνήθως στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Όπως είναι λογικό, η κίνηση αυτή του Προέδρου δημιούργησε μια διεθνή κατάσταση που θα μπορούσε να περιγραφεί με τον όρο «κομφούζιο». Πολλοί άνθρωποι που ζουν με νόμιμα έγγραφα στην Αμερική ως μετανάστες ή ακόμα και ως κανονικοί πολίτες – κάτοχοι πράσινης κάρτας, βρέθηκαν ξαφνικά να αντιμετωπίζουν την πιθανότητα απέλασης. Άνθρωποι από τις χώρες που περιλαμβάνονται στο διάταγμα και οι οποίοι ταξίδεψαν στις Ηνωμένες Πολιτείες για άσχετους λόγους (τουρισμός, δουλειά) βρέθηκαν κρατούμενοι στα αστυνομικά τμήματα των αεροδρομίων χωρίς να τους απαγγέλλεται καμιά κατηγορία. Σχεδόν όλες οι αμερικανικές εταιρείες που απασχολούν μη Αμερικανούς υπηκόους (ανάμεσα τους η Google, η Apple και η Microsoft) ακύρωσαν όλα τα επαγγελματικά ταξίδια των υπαλλήλων τους στο εξωτερικό, μιας και αν βγουν από τη χώρα είναι αμφίβολο εάν θα μπορέσουν να επιστρέψουν.
Άμεσες ωστόσο υπήρξαν και οι αντιδράσεις τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό της Αμερικής. Στην Νέα Υόρκη και το Λος Άντζελες τα συνδικάτα των οδηγών ταξί κήρυξαν «απεργία διαδρομών» από και προς τα αεροδρόμια, ως ένδειξη συμπαράστασης στους Μουσουλμάνους που στοχοποιούνται από το διάταγμα. Το περιφερειακό δικαστήριο του Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης εξέδωσε την Κυριακή κατεπείγουσα εντολή, με την οποία αναστέλλεται προς το παρόν η δυνατότητα των Αρχών να απελαύνουν από τη χώρα ανθρώπους που έχουν φτάσει στα αεροδρόμια με έγκυρη βίζα, ενώ η Αμερικανική Ένωση Πολιτικών Ελευθεριών καταδίκασε την κίνηση του Αμερικανού Προέδρου. Στον πολιτικό χώρο, οι επικρίσεις κατά του Διατάγματος προέρχονται από βουλευτές όλων των κομμάτων, ακόμα και από Συντηρητικούς.
Στο εξωτερικό, η μεγαλύτερη αντίδραση ήρθε από το Ιράν που εξέδωσε διάταγμα μέτρων αμοιβαιότητας, δηλαδή ότι ισχύει για τους Ιρανούς στην Αμερική, θα ισχύει και για τους Αμερικανούς στο Ιράν. Ήδη, Βρετανία και Γαλλία προσπαθούν να κρατήσουν αποστάσεις από την πολιτική του Τραμπ.
Το μεγάλο ερώτημα αυτή τη στιγμή είναι τι ακριβώς προσπαθεί να επιτύχει ο νέος Αμερικανός Πρόεδρος με αυτή την τακτική. Είναι τουλάχιστον αφελές να πιστέψουμε πως αυτός και το επιτελείο του δεν μπορούσαν να προβλέψουν τις αντιδράσεις και τις επιπλοκές που θα επέφερε μια τέτοια κίνηση ή ότι δεν αντιλαμβάνονταν πως τόσο το περιεχόμενο όσο και ο τρόπος με τον οποίο αυτή έγινε, παραβιάζουν τόσο τη συνταγματική νομιμότητα όσο και το Παγκόσμιο Δίκαιο για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Επίσης, είναι μάλλον απίθανο να μην αντιλαμβάνονται πως το πρόβλημα της όποιας τρομοκρατίας δεν λύνεται με ένα απλό διάταγμα. Οπότε, που ακριβώς αποσκοπούν με μια τέτοια ενέργεια;
Ο πρώτος και κυριότερος στόχος είναι ο εντυπωσιασμός. Οι υποστηρικτές του Ντόναλντ Τραμπ προέρχονται κατά κύριο λόγο από την Αμερικανική ακροδεξιά και επιθυμούν να δουν λύσεις «γροθιά» στα θέματα της μετανάστευσης και της τρομοκρατίας. Καθώς είναι γνωστό ότι ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος δεν τα πάει πολύ καλά με την υπομονή και την κοινή λογική, ενώ θεωρούν τα ανθρώπινα δικαιώματα «ενοχλητική λεπτομέρεια», έπρεπε ο νέος Πρόεδρος, να κάνει κάτι για να τους δείξει ότι είναι ο άνθρωπός τους. Δεν υπάρχει καμία απολύτως απόδειξη που να συσχετίζει την τρομοκρατία με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες και αυτό σίγουρα ο Ντόναλντ Τραμπ το γνωρίζει. Όμως για τον σκληρό πυρήνα των οπαδών του αυτό δεν σημαίνει και πολλά πράγματα. Ο Μουσουλμάνος είναι εκ προοιμίου εν δυνάμει τρομοκράτης και άρα πρέπει να μείνει μακριά από τη χώρα και υπεύθυνος για να τον κρατήσει μακριά είναι ο Πρόεδρος.
Ο δεύτερος στόχος είναι να γίνει ένα τεστ αντοχής και ανοχής στο αμερικανικό νομοθετικό σύστημα και στις διαθέσεις του αμερικανικού λαού γενικότερα. Ήδη πριν την εκλογή του, ο Τραμπ δεν έκρυψε την υπερσυντηρητική ατζέντα του για σχεδόν όλα τα θέματα της κοινωνικής ζωής. Το πώς ο αμερικανικός λαός και το δικαστικό σύστημα θα αντιδράσουν στην στοχοποίηση των Μουσουλμάνων θα καταδείξει και το κατά πόσο αποδέχεται ο λαός, αλλά και ο Νόμος, το «δικαίωμα» του προέδρου να κυβερνά με ξαφνικά διατάγματα και χωρίς διαβουλεύσεις με κανέναν άλλον φορέα. Αν οι αντιδράσεις δεν είναι ισχυρές, τότε το σίγουρο είναι πως η νέα αμερικανική κυβέρνηση θα ακολουθήσει την ίδια μέθοδο και σε άλλους τομείς όπως η φορολογία, η υγεία, το σωφρονιστικό σύστημα κλπ.
Τέλος, ο απώτερος λόγος είναι να επανέλθει η αμερικανική κοινωνία σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης όπως μετά την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, μα αυτή τη φορά με μια τάση ενδοστροφής των Ηνωμένων Πολιτειών. Μετά την επίθεση στο Διεθνές Κέντρο Εμπορίου στις 11 Σεπτέμβρη 2001 ο Τζώρτζ Μπους είχε αναγγείλει, πως οι Ηνωμένες Πολιτείες θα ηγηθούν του «παγκόσμιου αγώνα κατά της τρομοκρατίας».
Σήμερα ωστόσο, 15 χρόνια αργότερα, ο Ντόναλντ Τραμπ δεν κρύβει τις απομονωτικές του απόψεις. Έτσι δεν ζήτησε από άλλα δυτικά κράτη να υιοθετήσουν παρόμοια διατάγματα όπως είχε κάνει ο Μπους με τους αντιτρομοκρατικούς νόμους, που επί της ουσίας ζητούσε εφαρμογή τους σε όλα τα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ. Για τον νέο Αμερικανό πρόεδρο η τρομοκρατία είναι ένα θέμα που αφορά μόνο την Αμερική και θα πρέπει να το λύσει μόνη της και για τον εαυτό της, αδιαφορώντας για το τι πιστεύει ο υπόλοιπος κόσμος.
Όλα αυτά, σε συνδυασμό με τις γενικότερες απόψεις του Ντόναλντ Τραμπ, πως οι προληπτικές συλλήψεις και τα βασανιστήρια είναι αποδεκτές μέθοδοι επιβολής της δημόσιας τάξης, καθώς και η απόφαση του να ξαναλειτουργήσουν οι λεγόμενες «μαύρες τοποθεσίες» (black sites) που είχαν κλείσει από τον Ομπάμα και αφορούσαν μέρη όπου είχαν καταγγελθεί βασανιστήρια από την CIA σε υπόπτους για τρομοκρατία, έχουν αρχίσει ήδη να γράφουν ένα από τα μελανότερα κεφάλαια της αμερικανικής ιστορίας, ανεξάρτητα από το πώς θα συνεχιστεί η πορεία της διακυβέρνησης Τραμπ.
