Η χρονιά του 2017 έχει εξελιχθεί αρκετά θετικά για τη Συρία, καθώς η βοήθεια των εξωτερικών δυνάμεων (βλέπε Ιράκ, Αμερική, Ρωσία) έχει καταφέρει να εκτοπίσει ή σκοτώσει τους μαχητές του Ισλαμικού Κράτους -πάντα, βέβαια, με παράπλευρες απώλειες- κι ως αποτέλεσμα να απελευθερώσει κάποια από τα «φυλακισμένα» μέρη της Συρίας.
Ο πόλεμος που με το πέρασμα των χρόνων θα κατέστρεφε ολοκληρωτικά τη χώρα της Συρίας, ξεκίνησε το 2011 κι ο χαρακτήρας του ήταν αυτός του εμφυλίου. Στην αρχή, επρόκειτο για διαμαρτυρίες των πολιτών κατά της κυβέρνησης, κάτι το οποίο στη συνέχεια εξελίχθηκε σε μαζική λαϊκή εξέγερση. Ακολούθησε η δημιουργία μάχιμων μονάδων που απαρτίζονταν από τους πολίτες της χώρας, εναντίον του συριακού στρατού και κάπως έτσι ξεκίνησε ένας πόλεμος.
Το 2013 έως το 2015 θεωρούνται σημαντικές ιστορικές χρονιές για το Συριακό εμφύλιο, καθώς τότε χρονολογείται η δημιουργία του ISIS (Ισλαμικού Κράτους) καθώς και η εισροή τεράστιων προσφυγικών ρευμάτων προς τη Δύση, γεγονός που επηρέασε τόσο τις Ευρωπαϊκές χώρες γενικά, όσο και την Ελλάδα ειδικότερα.
Πως σχετίζονται όλα αυτά όμως με την Υεμένη;
Η Υεμένη, αυτήν τη στιγμή, είναι αντιμέτωπη με το δικό της εμφύλιο πόλεμο. Ένας πόλεμος σχετικά πρόσφατος, αφού ξεκίνησε ουσιαστικά το 2015 -αν και τα «θεμέλια» είχαν τεθεί από το 2014. Ένα εξαιρετικό άρθρο από το Power│Politics, εξηγεί με ακρίβεια πώς προέκυψε αυτός ο άγνωστος -τουλάχιστον για το μέσο πολίτη- πόλεμος.
Ουσιαστικά, ο πρόεδρος της Υεμένης, Αμπντ Ραμπούχ Μανσούρ Χαντί, εκδιώχθηκε από τη χώρα από εχθρικές δυνάμεις, οι οποίες κατέλαβαν και την πρωτεύουσα της Υεμένης. Οι δυνάμεις αυτές απαρτίζονται από επαναστάτες Σιίτες, υποστηρικτές του Hussein al-Houthi, ο οποίος είχε σκοτωθεί από την κυβέρνηση δέκα χρόνια νωρίτερα, όταν ξεσήκωσε σε επανάσταση το βορρά.
Σημειώνεται σε αυτό το σημείο ότι η Υεμένη, όντας ένα σχετικά νέο κράτος καθώς υφίσταται μόλις από το 1990, έχει συχνά εντάσεις μεταξύ του βόρειου και νότιου τμήματός της.
Στο άρθρο αναφέρεται ότι οι επαναστάτες Houthi (Σιίτες), οι οποίοι υποστηρίζονται από το Ιράν, δε δρουν μόνο με βάση θρησκευτικά κριτήρια στο πλαίσιο της διαμάχης Σουνιτών-Σιιτών, αλλά τα κίνητρά τους είναι περισσότερο πολιτικοοικονομικά. Επιπλέον, οι επαναστατικές αυτές δυνάμεις έχουν αυξημένη ισχύ, καθώς πέρα από την υποστήριξη και τα όπλα που λαμβάνουν από το Ιράν, είναι και σε θέση να χτυπούν τη γειτονική Σαουδική Αραβία.
Ο στόχος τους; Η διαίρεση της Υεμένης σε βόρεια και νότια.
Η Σαουδική Αραβία παίζει ένα καταλυτικό ρόλο στον εμφύλιο αυτό πόλεμο καθώς παρέχει ζωτικής σημασίας βοήθεια στον εκθρονισμένο πρόεδρο της Υεμένης και στις κυβερνητικές στρατιωτικές δυνάμεις του. Κι όπως είναι αναμενόμενο, δεν πρόκειται για κάποια ανιδιοτελή πράξη από την κυβέρνηση της Σαουδικής Αραβίας. Πολύ απλά, η κυβέρνησή της δεν επιθυμεί για κανένα λόγο να μοιράζεται σύνορα με ένα σιιτικό κράτος υπό την κυβέρνηση των Houthi.
Κι επειδή για άλλη μία φορά η λύση στη λήξη του πολέμου αυτού είναι οι βομβαρδισμοί (από την Σαουδική Αραβία κυρίως), οι κάτοικοι της Υεμένης υποδέχθηκαν τον Άνοιξη του 2015 κάπως έτσι:
Κάπου εδώ αρχίζει να βγάζει νόημα κι ο τίτλος αυτού το άρθρου. Τόσο η Συρία, όσο κι η Υεμένη, είναι χώρες που έχουν ζήσει, και ζουν ακόμα, υπό το έλεος ενός εμφυλίου πολέμου που έχει ως αποτέλεσμα για την πρώτη το θάνατο ή την προσφυγιά ενώ για τη δεύτερη τον ακαριαίο θάνατο ή τον πολύ αργό θάνατο από λιμό (ή από ασθένειες που έχουν θεραπευθεί εδώ και κάτι, τουλάχιστον, δεκαετίες).
Και δεν είναι μονό αυτή η ομοιότητα. Στη Συρία, δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε το λεγόμενο «Ισλαμικό Κράτος». Οι μαχητές του κράτους αυτού έχουν σπείρει ξανά και ξανά το θάνατο και την καταστροφή τόσο στις ανατολικές όσο και στις δυτικές χώρες.
Παραδείγματα:
Συναγερμός στο Λονδίνο: Τρομοκρατική επίθεση με τραυματίες και νεκρούς
Αφγανιστάν: τουλάχιστον 14 νεκροί από επίθεση αυτοκτονίας
Advertising
Ο τρόμος επιστρέφει στο Λονδίνο-Διπλό τρομοκρατικό χτύπημα με νεκρούς
Το 2017 παρόλα αυτά, έχει αποδειχθεί μία δύσκολη χρονιά για τους μαχητές του ISIS καθώς πολλοί έχουν πεθάνει από «αεροπορικές επεμβάσεις» των δυτικών χωρών και έχουν χάσει τα εδάφη που είχαν κατακτήσει στη Συρία το 2014. Επόμενο είναι να ψάξουν άλλα μέρη για να «θριαμβεύσουν».
Τα μέρη αυτά πρέπει, όμως, να τηρούν και κάποιες προϋποθέσεις. Προϋποθέσεις που τηρούσε, για παράδειγμα, η Συρία. Ήδη είναι γνωστό ότι το ISIS έχει παρακλάδια σε ποικίλες περιοχές της Υεμένης. Τα εδάφη που έχασε το Ισλαμικό Κράτος στην Συρία μπορούν πολύ εύκολα να ξανά αποκτηθούν, μόνο που αυτή τη φορά θα είναι στην Υεμένη. Εν ολίγοις, σώζεται μία χώρα- αν και δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να θεωρηθεί μία χώρα χωρίς πολίτες, ιστορικά μνημεία, σπίτια, «σωσμένη»- για να χαθεί μία άλλη;
Μία επιπλέον ομοιότητα έγκειται στην ανάμειξη των ξένων δυνάμεων στους εμφυλίους αυτούς πολέμους. Στον πόλεμο της Συρίας, ενεπλάκησαν πολυάριθμες χώρες της Δύσης, στην Υεμένη έχουν αναμειχθεί οι χώρες της Ανατολής. Η «βοήθεια» που στέλνουν: βόμβες, όπλα, στρατιώτες, βόμβες…α, ναι, και βόμβες!
Δεν θα σχολιάσω τους αμέτρητους θανάτους άμαχων πληθυσμών από τους βομβαρδισμούς. Όλοι γνωρίζουμε τι συμβαίνει, απλώς επειδή δε συμβαίνει σε εμάς τους ίδιους, συμβιβαζόμαστε με μία απογοητευμένη ή εξοργισμένη δημοσίευση στο Facebook για την αδικία του πολέμου ή κάποια «εμπνευσμένα» λόγια ενός διάσημου.
Αυτό στο οποίο θα αναφερθώ, ωστόσο, είναι γιατί στον πόλεμο της Συρίας ενεπλάκησαν οι δυτικές χώρες ενώ στον πόλεμο της Υεμένης, οι ανατολικές.
Σίγουρα δεν έπαιξε ρόλο η γεωγραφική θέση καθώς οι δύο αυτές χώρες βρίσκονται κοντά…ή μήπως όχι;
Βλέπετε, η Συρία είναι χώρα που «παρήγαγε» κάτι το οποίο η Υεμένη δεν είναι σε θέση να παράγει ή κι αν το παράγει, είναι αμφίβολο κατά πόσο θα φτάσει στις Δυτικές χώρες.
Πρόσφυγες
Με την έλευση των προσφύγων- κι όχι μόνο- από χώρες όπως η Συρία και το Αφγανιστάν, σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δημιουργήθηκαν αμέτρητα προβλήματα για τους ανθρώπους που η είδηση του πολέμου της Συρίας ήταν μονάχα αυτό. Μία είδηση. Αν δεν άρεσε η είδηση, αλλαζόταν το κανάλι. Όταν, όμως, υπάρχουν από 60.000 έως 1.000.000 πρόσφυγες στη χώρα σου, να μένουν στο διπλανό σπίτι- ή μάλλον σκηνή- δεν είναι τόσο εύκολο να αλλάξεις το κανάλι.
Επιπλέον, οι τρομοκρατικές επιθέσεις από μαχητές του ISIS ήταν γεγονότα που δε μπορούσε μία κυβέρνηση απλά να τα προσπεράσει. Ακόμη κι αν το κόστος για να σταλθεί εξοπλισμός ή στρατιωτικές δυνάμεις στον πόλεμο της Συρίας αποδείχθηκε δαπανηρή υπόθεση, οι κυβερνήσεις δεν μπορούσαν να μείνουν με σταυρωμένα χέρια. Η οργή του κόσμου ήταν μια -λανθασμένη- κατευθυντήρια γραμμή για όλους τους προέδρους. Για κάποιους, μάλιστα, η αδράνεια έπαιξε καταλυτικό ρόλο.
Η Υεμένη από την άλλη, δεν είναι σε θέση να «παράγει» πρόσφυγες. Σύμφωνα με δημοσίευμα της Guardian, γύρω στα 7 εκατομμύρια άνθρωποι είναι στα πρόθυρα του λιμού στη χώρα αυτή. Επομένως, δεν επηρεάζεται ή πρόκειται να επηρεαστεί άμεσα κάποια χώρα της Δύσης από το χάος που επικρατεί στην Υεμένη.
Μάλιστα, αυτός είναι κι ένας λόγος που ενώ ο πόλεμος της Συρίας αποτελούσε (από το 2015 και μετά, όταν δηλαδή άρχισαν να εισέρχονται εκατομμύρια πρόσφυγες) καθημερινή είδηση, ο εμφύλιος της Υεμένης αναφέρεται ελάχιστα.
Το ενδιαφέρον που έχουν δείξει οι χώρες της Ανατολής για τον πόλεμο της Υεμένης, οφείλεται τόσο στο γεγονός ότι επηρεάζονται άμεσα οι ίδιες, όσο και στο γεγονός ότι η Σαουδική Αραβία έχει αναλάβει έναν αρκετά «ενεργό» ρόλο για την καταπολέμηση του εμφυλίου αυτού.
Η Αμερική είναι η μόνη σταθερή χώρα. Έχει εμπλακεί και στους δύο πολέμους, και γενικά έχει την τάση να εμπλέκεται παντού. Στον πόλεμο της Συρίας αναμείχθηκε καθώς αναμείχθηκαν κι οι «σύμμαχοι/εχθροί» της (η Τουρκία κι η Ρωσία). Στον πόλεμο της Υεμένης έχει πάρει έναν σχετικά «ουδέτερο» ρόλο, κάνοντας τίποτα ως βοήθεια προς τους φίλους της τους Σαουδάραβες. Η αδράνειά της συνδέεται άρρηκτα με την επιθυμία της να διατηρήσει ανέπαφες τις διπλωματικές της σχέσεις με την Σαουδική Αραβία. Το προαναφερόμενο «τίποτα», μπορεί ενδεχομένως να περιλαμβάνει κι όσο το δυνατόν λιγότερη δημοσιογραφική κάλυψη!
Εν τέλει, αν αναλογιστούμε το μέγεθος του εμφύλιου πολέμου της Συρίας και τις επιπτώσεις του, μπορούμε ασφαλέστατα να υπολογίσουμε το πόσο καταστροφικός αναμένεται να είναι κι ο πόλεμος της Υεμένης. Βέβαια, το αν και κατά πόσο θα επηρεαστούν οι χώρες της Δύσης είναι ακόμα υπό εξέταση, οπότε μέχρι τότε μπορεί ο κάθε μέσος πολίτης να ζει ευτυχισμένα στην άγνοιά του.
