Αγάπες, έρωτες, λουλούδια, πάθη και λάθη όλα μαζεμένα σε μια γωνιά του μυαλού σου. Χωρισμοί και συμπεριφορές που ποτέ δεν κατάλαβες, απλώς κατηγόρησεις δίχως δεύτερη σκέψη τους ανθρώπους που πέρασαν απ’ τη ζωή σου. Άραγε να άκουσες τι είχαν να σου πουν όταν ήταν δίπλα σου; Σε μια σχέση ευθύνη έχουν πάντα και οι δύο, νομός.
Ευθύνη είτε να την απογειώσουν είτε να τη φουντάρουν στο χαντάκι ανάμεσα στον εγωισμό και την απουσία της παραμικρής προσπάθειας για κατανόηση. Βλέπεις μπερδεύουμε το ακούω απλώς για να απαντήσω με το ακούω για να σε καταλάβω. Το ειλικρινές ακούω, το ουσιαστικό. Το “ακούω” για να δω τι σε βασανίζει, να αφουγκραστώ τις ανασφάλειες που γεννά ο χρόνος ή αυτές που κρύβεις και σε πονούν και σε κρατούν πίσω από χρόνια.
Σπάνιο αυτό το δεύτερο, έχουμε γίνει σκληροί και άκαμπτοι. Ονειρευόμαστε μια ζωή όπως τη θέλουμε, κάνουμε τα όνειρά μας και -χωρίς τον ξενοδόχο- υπολογίζουμε ότι το έτερον ήμισυ θα μπει στα καλούπια μας και θα εκπληρώσει κάθε μας ευχή. Κι επαναπαυόμαστε. Λες και τον δέσαμε τον γάιδαρο μας.
Ωπα! Το έχασες το παιχνίδι… Δεν έχεις ιδέα πόσο ανάγκη έχει ο άνθρωπος δίπλα σου να τον αποδεχθείς όπως είναι, χωρίς να αναγκαστεί να μπει σε καλούπια, να υποκριθεί και να κρυφτεί πίσω από ψεύτικες συμπεριφορές για να σ’ ευχαριστήσει. Να ξέρει πως τον δέχεσαι και τον θέλεις δίπλα σου και με τα «στραβά» του. Πώς είσαι εκεί να ακούσεις τα θέλω του και να τα στηρίξεις. Να ακούσεις…
Να τα βράσει τα σ’ αγαπώ σου αν δεν έχεις διάθεση να εξερευνήσεις ποιόν ειλικρινά έχεις δίπλα σου κι όχι απλώς να μένεις στο ποιόν φαντάστηκες ότι θέλεις να έχεις. Θέλει να έχεις κότσια αυτό. Πρέπει να βουτήξεις σ’ ανεξερεύνητα νερά και να κολυμπήσεις χωρίς σανίδες και μπρατσάκια.
Όμως για να γίνει αυτό υπάρχει μια πολύ σημαντική προϋπόθεση. Να ακούς. Θα προσπαθήσει να σου μιλήσει, να σου δώσει ένα μήνυμα γι’ αυτό που τυχόν τον τρώει… τον προβληματίζει . Κι αν πρόκειται για γυναίκα, θα σου δείξει τις αδυναμίες και τις ανασφάλειες της. Αν τη στεναχώρησει κάτι θα στο πει. Φτάνει να έχεις τ’ αυτιά σου ανοιχτά να ακούσεις.
Να μην την αφήνεις για αργότερα. Να μην την κατηγορείς που σου μίλησε, λέγοντας πως σε πρήζει. Δε σε πρήζει, σ’ εμπιστεύεται αρκετά για να τολμά να σου δείχνει το χάος μέσα της. Νοιάζεται αρκετά για να τολμά να σου δείχνει τι θέλει, κι όχι να περιμένει να μυρίσεις τα νύχια σου για να το βρεις. Πριν την κατηγορήσεις λοιπόν, την άκουσες; Μην κρίνεις το τέλος που δίνεται.
Είναι σαν να έχεις μια θεατρική παράσταση με δύο πρωταγωνιστές. Κι ο ένας λέει τα λόγια του χωρίς να ακούει τον άλλον. Σωστά αλλά έτσι σερί και κουτουρού. Κι η παράσταση πάει απάτη.
Θες να μου πεις ότι φταίει ο δόλιος ο συμπρωταγωνιστής σου που έλεγε τα δικά του και σε διέκοπτε. Δε φταις κι εσύ που το πήρες μονότερμα κι έλεγες μόνο τα δικά σου;
Έτσι είναι κι η σχέση, θέλει συντονισμό, κάτι που μόνο κι οι δύο μπορούν να επιτύχουν. Όπως κι οι δυο μπορεί να αποτύχουν, παταγωδώς. Κι οι δυο όμως…Μοιρασμένη η ευθύνη.
Γιατί στη ζωή δε φτάνει να τα λες σωστά λόγια, έτσι θεωρητικά, αλλά να ξέρεις και πότε να τα πεις και να πράξεις.
Κι έρχομαι και σε ρωτώ, γιατί όταν αυτό το κορίτσι έφυγε ή δε σου φέρθηκε σωστά -όπως λες – βιάστηκες να το κρίνεις; Κάτσε και σκέψου, το άκουσες ποτέ;
Άκουσες αυτό το κορίτσι που πνιγόταν μέσα σε μια κατάσταση που έπρεπε να είναι το καταφύγιο της;
Ξέρεις, σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο τίποτα δεν είναι αποκλειστικά δικό μας, ειδικά αν δεν προσπαθήσουμε για να το έχουμε.
Εσύ προσπάθησες ή είχες επαναπαυθεί;
Αν δεν προσπάθησες τι απορείς; Απορείς και την κατατάσσεις στην μια κατηγορία «όλες ίδιες είναι». Και καταλήγεις πως δεν αισθάνθηκε, πως έπαιξε μαζί σου, ακόμα και πως είναι εύκολη.
Η κατάσταση αυτή μου θυμίζει την πρωταγωνίστρια στην ταινία «Κοινός Παρονομαστής», την Ανδριάνα…Φαίνεται τόσο άσχημο αυτό που έκανε. Απάτησε τον άντρα που είχε τόσα χρόνια δίπλα της, με κάποιον που γνώρισε εν μια νυκτί. Τον κορόιδεψε (θεωρητικά) κι αυτόν γιατί δεν του είπε την αλήθεια για τη ζωή της. Ταυτόχρονα, έδινε φρούδες ελπίδες σ’ έναν (θεωρητικά) ρομαντικό άνθρωπο. Αυτή είναι η μια πλευρά όμως.
Ο καθένας απ’ τους τρεις είχε φτιάξει τη δική του πραγματικότητα με την Ανδριάνα, την οποία όμως δεν όρισε η ίδια (και δε ρωτήθηκε καν γι’ αυτή).
Προσπάθησε να ξεφύγει από μια προτετελεσμένη κατάσταση «γάμου -οικογένειας- παιδιών» μ’ έναν άνθρωπο, τον Δημήτρη, που ποτέ δεν την άκουσε πραγματικά. Που 2 χρόνια δίπλα της, δεν ήξερε τι θέλει στη ζωή της. Κι επειδή αυτό είναι δύσκολο, έστω τι δε θέλει. Την κατηγόρησε ότι τον πρόδωσε ενώ της τα πρόσφερε όλα. Ότι μια χαρά τα είχε στο μυαλό του: θα ήταν το αποκούμπι του και θα ήταν το αποκούμπι της. Κι εκείνη του χάλασε την ουτοπία που εκείνος έφτιαξε και θεωρούσε δεδομένο πως κι εκείνη θα ακολουθήσει. Πόσο δίκαιο ήταν για εκείνη; Θέλει θάρρος να κάψεις το (θεωρητικά) ασφαλές για να μην καταλήξεις στη μετριότητα. Να μην κοιμάσαι για να ζεις το όνειρο κάποιου άλλου.
Όντας ανασφαλής, λοιπόν, βρήκε την επιβεβαίωση στο Νίκο. Δεν είχε κανένα κοινό μαζί του, απλώς πήρε αυτό που ήθελε όπως πήρε κι αυτός. Ένας λαϊκός, ωμός τύπος, που φερόταν σε όλες τις γυναίκες λες κι ήταν πόρνες και πίστευε πως όλα όσα γίνονται στις σχέσεις αποσκοπούν καθαρά και μόνο στο σεξ. Κατηγορήθηκε ότι ήταν εύκολη. Εύκολη επειδή σκέφτηκε σαν άντρας και συγκεκριμένα που του φέρθηκε αναλόγως. Άραγε ο Νίκος φέρθηκε σε καμία διαφορετικά; Γιατί κάποια να του φερθεί ουσιαστικά και σαν κυρία λοιπόν;
Κι έρχεται ο Αλέξανδρος, μια πλατωνική σχέση που την άκουσε και την έπλασε όπως ένας συγγραφέας στα βιβλία του, φανταστική. Ρομαντικός θα πει κανείς με την πρώτη ματιά, όμως δε διαφέρει σε τίποτα απ’ τους άλλους δυο. Απλώς αυτός δεν πρόλαβε να φτάσει στο σημείο να πληγωθεί ο εγωισμός του αρκετά για να την κατηγορήσει γι’ αυτό.
Ο καθένας είδε με διαφορετικά μάτια την Ανδριάνα, έφτιαξε μια δική του πραγματικότητα μαζί με τη γυναίκα που θα ήθελε να είναι. Όμως κάνεις δεν μπήκε στον κόπο να δει ποια ήταν η κοπέλα αυτή πραγματικά, τι ήθελε απ’ τη ζωή της ή τι δεν ήθελε. Κοίταξαν όλοι την ίδια κοπέλα και είδαν όλοι κάτι τελείως διαφορετικό. Δεν έδειξε στον καθένα διαφορετικό πρόσωπο, εκείνοι την απαίτησαν όπως εκείνοι ήθελαν. Κι αυτό είναι η απόδειξη.
Η Ανδριάνα κι η κάθε Ανδριάνα δεν είναι ούτε πολύπλοκη, ούτε ανισόρροπη. Ένα κορίτσι είναι που θέλει να τη θέλουν έτσι όπως είναι, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Θέλει να μιλάει κι εσύ να την ακούς, να δίνεις βάση στους φόβους της, τις ανασφάλειες της, τα κρυφά της όνειρα. Να της επιτρέπεις, χωρίς να το ζητά, να είναι ο εαυτός της.
Να τη βάζεις στην καθημερινότητα σου, όχι για να σε ελέγξει, όχι γιατί όλοι «πρέπει» να έχουν μια σύζυγο, μια φιλενάδα, μια παρέα για τις άδειες νύχτες. Να τη βάζεις γιατί θες να είναι εκεί, γιατί την άκουσες, την ένιωσες, τη θες πολύ και αποκλειστικά…για όσο είναι…για όσο κρατήσει… αλλά τη θες… Και δεν μπορεί να το ξέρει αν δεν της το δείξεις.
Αν είσαι τυχερός να έχεις ένα κορίτσι που ξέρει τι θέλει…αν σε θέλει…μπες πρώτα στη θέση της, περπάτα με τα άβολα παπούτσια της και άκουσε τη. Κι αν ακόμα θες μια ζωή μαζί της, πάρε τη απ’ το χέρι σαν παιδί και δημιουργήστε μαζί το μέλλον, βάλτε τα κάτω τα κομμάτια και φτιάξτε μαζί το παζλ. Κι αν λείπει και κάνα κομμάτι δεν πειράζει, το τέλειο δεν έχει περιθώρια βελτίωσης. Είναι πληκτικό. Δεν έχεις να περιμένεις κάτι…
Κι αν δεν αντέξετε τελικά δεν πειράζει. Φτάνει που το ζήσατε…φτάνει που γεμίσατε ως άνθρωποι, φτάνει που είδατε και κάτι διαφορετικό…φτάνει που προσπαθήσατε.
Μόνο μην ξεχνάς να το ακούς αυτό το κορίτσι, για όσο κρατήσει θα σου δίνει τα κλειδιά, και αν την καταλάβεις έχει πολλά να σου δώσει. Μόνο μη νιώσει δεδομένη…μη φτάσει να παρακαλέσει για τον χρόνο σου, την προσοχή σου, τη συντροφιά σου. Τότε την έχασες! Δεν έχει γλύκα να παρακαλάς γι’ αυτό που αισθάνεσαι ότι αξίζεις.
Μην ψάχνεις το μυστικό της ευτυχίας. Είναι υποκειμενικό…Υπάρχει και είναι στα χέρια μας. Φτιάξε την ευτυχία σου δίνοντας σημασία στην ουσία…Μην τη στηρίξεις σε άλλον άνθρωπο, φτιάξε τη μαζί του…Όχι με σ’ αγαπώ, υποσχέσεις και μεγάλα λόγια, αλλά με πράξεις.
Εσύ αγαπητέ μου που διαβάζεις αυτές εδώ τις γραμμές και έχεις βάλει στη δική σου πραγματικότητα ένα κορίτσι μη λες σ’ αγαπώ, δεν αρκεί…τρέξε και πάρε τη μια αγκαλιά. Πες της «είμαι εδώ για σένα» …
Κι εσύ που είχες ένα κορίτσι που το έχασες κατηγορώντας το….Άραγε άκουσες ποτέ τι ήθελε πραγματικά αυτό το κορίτσι;
