Αποδέξου πως όλα τα πράγματα έχουν ένα τέλος. Το τέλος τους. Γενικά η λέξη τέλος σημαίνει το τέρμα, το πέρας. Είναι η αντίθετη έννοια της αρχής. Το τέλος όμως ερμηνευτικά κρύβει μέσα του μια αρχή. Μια καινούρια αρχή κάθε φορά, όπως πολύ σωστά συνηθίζει να αναφέρει συχνά ο θυμόσοφος λαός μας. Ωστόσο, είναι πολλοί εκείνοι που τους τρομάζει το τέλος. Αγνοούν συνειδητά την ημερομηνία λήξης των πραγμάτων γύρω τους, των καταστάσεων, των σχέσεων αλλά και του ανθρώπινου είδους, μα και κάθε έμβιου όντος. Συχνά, δυστυχώς, προτιμάται να εθελοτυφλούμε κλείνοντας τα μάτια επιδεικτικά σε κάθε τέλος που εμφανίζεται μπροστά μας.
Δεν πρόκειται για το έσχατο σημείο ενός πράγματος ή μιας κατάστασης. Δεν καταλήγουμε, δεν αγγίζουμε τοίχο φτάνοντας στο τέλος. Αλλά αν η συμπεριφορά μας που προκύπτει από την διαχείριση του οποίου (τέλους), αποδειχθεί υγιής με εμφανή τα σημάδια της ψυχραιμίας, της υπομονής και της καλής προδιάθεσης τότε το τέλος γίνεται απλά η μέση που σηματοδοτεί με τον δικό της τρόπο την εξέλιξη. Την αλλαγή. Τον καινούριο δρόμο που ξαφνικά ανοίγεται μπροστά μας και μας καλεί σε ένα νέο ταξίδι που στο διάβα του μας επιφυλάσσει εμπειρίες και μαθήματα ζωής. Εξαρτάται βέβαια με τι μάτια θα το δεις. Εάν το δεις με τα ανθρώπινα, τα δυο σου μάτια, τότε απλά βλέπεις μια πόρτα να κλείνει μπροστά σου απότομα ίσως και πολλές φορές συνοδευόμενη από έναν μπάσο ταραγμένο και έντονο ήχο (μπαμ). Εάν όμως το δεις με τα μάτια της ψυχής τότε βλέπεις ένα άνοιγμα. Βλέπεις μια προοπτική. Βλέπεις την αρχή από το καινούριο σου ταξίδι που σε περιμένει να το ζήσεις.
Έχουμε ξαναπεί, τα πάντα είναι θέμα οπτικής. Πως τα βλέπεις, τι σου προσφέρουν, που θα σε οδηγήσουν. Λειτουργεί παρόμοια με τον τρόπο που λειτουργεί η φαντασία μας. Για παράδειγμα, βλέποντας ζωγραφισμένο ένα σχέδιο του οποίου ο ορισμός δεν μπορεί να αποδοθεί ξεκάθαρα, κάθε φορά ανάλογα με το άτομο που το κοιτάει αναλόγως και της φαντασίας που τον διακρίνει, η ερμηνεία λοιπόν θα διαφέρει. Αυτό είναι το μοναδικό. Το ότι λειτουργεί αυθαίρετα, ανεξάρτητα, μοναδικά και πηγαία. Εάν μεταφέρουμε το τέλος δηλαδή σε μια σκάλα, θα διαπιστώσουμε οτι ενώ το τέλος για το κάθε ένα σκαλοπάτι είναι τόσο κοντά μας, σε τόσο λίγη απόσταση, θαρρείς πως σε πνίγει. Παρόλα αυτά μην ξεχνάμε το τέλος του κάθε σκαλοπατιού είναι αναπόσπαστο κομμάτι που συντελεί στην δομή της σκάλας, αναγκαίο για να εξασφαλίσει την μετάβαση σου στο επόμενο, στο πιο πάνω, με ασφάλεια και σιγουριά. Άρα γίνεται η αρχή του επόμενου. Να πως ο άνθρωπος μετατοπίζεται, αλλάζει, ανεβαίνει επίπεδο, εξελίσσεται. Να πως το τέλος αυτό γίνεται μέχρι και απαραίτητο για την ανάβαση της σκάλας, ώστε να συνεχιστεί το ταξίδι μας.
Πόσες φορές όλοι μας, σχεδόν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας γκρινιάζουμε, αναθεματίζουμε και στεναχωριόμαστε αρνούμενοι οτι υφίσταται τέλος σε πράγματα που μας ευχαριστούν και τα απολαμβάνουμε; Ντοπαρισμένοι και λιγωμένοι από την ικανοποίηση αδυνατούμε να αποδεχτούμε την έκβαση μιας κατάστασης, ενός γεγονότος λες και όλοι θα ζήσουμε για πάντα λες και όλα θα μείνουν αναλλοίωτα στο χρόνο. Από την άλλη, δεν μπορεί να θέλεις να τελειώσει και μάλιστα όσο πιο γρήγορα γίνεται κάθε τι που σε καταπιέζει, σε αγχώνει και σε θλίβει. Δεν είναι δίκαιο. Το παιχνίδι της ζωής παίζεται επί ίσοις όροις.
Ας τιθασεύσουμε το μυαλό μας να δέχεται κάθε τέλος με υπομονή, συγκατάβαση, προσπάθεια για αυτοκριτική, ενδοσκόπηση και ανάλυση της ίδιας μας της ζωής αλλά από εμάς τους ίδιους. Είναι σημαντικό να μην κολλάει το μυαλό μας και να μην μένει στάσιμο. Η στασιμότητα μετατρέπει το νερό σε έλος. Κάθε τέλος κρύβει εμπειρία μοναδική για τον καθένα ξεχωριστά αλλά προϋποθέτει να την μετατρέψεις σε γνώση. Έγκειται σε εσένα τον ίδιο, από το «homework» που θα κάνεις. Την «εργασία για το σπίτι», την εσωτερική δουλειά, τον κόπο σου, την προσπάθεια σου για αποκωδικοποίηση, ανάλυση και απολογισμό. Άλλωστε, αυτό που η κάμπια ονομάζει τέλος του κόσμου, η ζωή το λέει πεταλούδα!
