Τι ωραίο πράγμα να βλέπεις ζευγάρια στον δρόμο να περπατάνε χέρι-χέρι. Καταλαβαίνεις πως νοιάζεται ο ένας για τον άλλον, ενώ πολλές φορές ξεχνούν πως βρίσκονται ανάμεσα σε κόσμο. Έτσι αισθάνεσαι, πως για εκείνους πραγματικά δεν υπάρχει κανένας εκτός από τους ίδιους. Δύο άνθρωποι ο ένας για τον άλλον! Κανείς, λοιπόν, ποτέ δεν διέψευσε αυτή τους την ευτυχία. Κανείς ποτέ δεν θεώρησε πως χρόνο με τον χρόνο οι ειδυλλιακές αυτές σχέσεις φθείρονται και θα γίνονται μια καθημερινή ρουτίνα. Ακόμη κι αν κάποιος θεωρεί πως έτσι έχει η κατάσταση, δεν προσπάθησε να τους πείσει πως δεν θα έπρεπε να δεσμευθούν. Κάπως έτσι δεν θα έπρεπε να κατακρίνονται όσοι δεν επιθυμούν να έχουν σταθερή σχέση ή τον «φάρο που πάντα θα μπορούν να γυρνάνε».
Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να διεκδικούμε πράγματα. Όταν βρούμε αυτό που μας ταιριάζει βιαζόμαστε να κάνουμε ξεκάθαρο, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, πως το «κατακτήσαμε». Κάπως έτσι όταν κάποιος βρει εκείνο το άτομο με το οποίο νιώθει ελεύθερος, το άτομο που τον κάνει να περνάει καλά χάνοντας την αίσθηση του χρόνου, εξωτερικεύει την κτητικότητα, που τόσο έμφυτα του βγαίνει.
Ωραίο πράγμα η σταθερότητα δεν λέω. Νιώθεις τόσο όμορφα όταν ξέρεις πως έχεις κάποιον να σε στηρίζει. Όταν τις δύσκολες μέρες έχεις μια αγκαλιά να χαθείς μέσα της. Έχοντας βρει τον άνθρωπο που αισθάνεσαι σαν το άλλο σου μισό, δεν χρειάζεσαι τίποτα άλλο. Πραγματικά είσαι ολόκληρος χωρίς να σου λείπει ή να επιθυμείς κάτι περισσότερο.
Δεν αδικώ όσους επιζητούν μια τέτοια σχέση και μόλις την βρουν αρπάζουν την ευκαιρία. Μακάρι όλοι να μπορούσαμε να ξυπνάμε δίπλα στο πρόσωπο που κάνει την μέρα μας να ξεκινάει όμορφα. Όλα αυτά δεν σημαίνουν όμως πως το να μην ονοματίζεις τα πράγματα βάζοντας μικρές ταμπελίτσες είναι λάθος ή δεν σε κάνει ευτυχισμένο. «Δεν έχεις βαρεθεί να πηγαίνεις με τον έναν και τον άλλον;» μια ερώτηση στην οποία όλοι περιμένουν απάντηση. Δεν αντιλέγω! Είναι λογικό να μην μπορείς να καταλάβεις τα θέλω του άλλου, όμως αυτό δεν σου δίνει το δικαίωμα να θεωρείς την ζωή του δυστυχισμένη.
Κατά την γνώμη μου όποιος βιάζεται να κατακρίνει την όποια επιλογή ενός άλλου ανθρώπου είναι αυτό που λέμε «κοντόφθαλμος». Σπάνια θα σε ρωτήσει κάποιος το γιατί κάνεις κάτι, χωρίς πρώτα να σε επικρίνει γι’ αυτό. Μπορεί ένα μεγάλο μέρος της προσωπικότητας του καθενός να είναι οι επιλογές του, όμως αυτό δεν σημαίνει πάντα πως πραγματικά τις επέλεξε!
Καθένας μας έχει την δική του βιογραφία. Οι επιλογές που κάποιος θα χαρακτηρίσει ως λάθος ή χάσιμο χρόνου μπορεί να είναι εκείνες που πραγματικά βοηθούν στην «δυστυχία» κάποιου. Ίσως όντως προσπάθησα για τις ουτοπικές σχέσεις που τόσο όμορφα μου εκθειάζεις και όντως να ήταν εκείνη που με έκανε τόσο ερωτικά ασταθή. Ποτέ δεν με ρώτησες! Πολλές φορές ξέρετε, όσο όμορφο κι αθώο φαίνεται ένα τριαντάφυλλο, εκείνο είναι που σε τρυπάει με τα αγκάθια του.
Ωστόσο, δεν θέλησα να κατακρίνω τίποτα. Σε αντίθεση βέβαια μ’ εσένα, που εύκολα δικάζεις ο,τι καταλαβαίνεις πως διαφέρει απ’ το «σωστό», που αυθαίρετα κάποιοι έχουν ορίσει. Στο σημείο αυτό μου γεννάται μια απορία. Σίγουρα είμαι εγώ ο επιπόλαιος που φοβάται να δεθώ συναισθηματικά; Ε λοιπόν όχι! Για εμένα εσύ είσαι εκείνος που στην προσπάθεια να βρεις το δέντρο χάνεις το δάσος. Βουτάς χωρίς να το σκεφτείς σε σχέσεις, επειδή έχεις ανάγκη να δεθείς συναισθηματικά. Θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι σαν την πρώτη μέρα στο σχολείο. Όπως όταν παίρνεις μια τσάντα με πράγματα που άλλοι σου ετοίμασαν, διότι εκείνοι τα θεωρούσαν απαραίτητα. Κάπως έτσι μπαίνεις σε μια σχέση και ξαφνικά νομίζεις πως νιώθεις όλα εκείνα που «θα έπρεπε» να νιώθεις.
Σύμφωνα με τα παραπάνω φαίνεται να μη διαφέρω απ’ τα όσα περιγράφω. Αν το σκεφτούμε όμως δεν έχει σημασία τι πιστεύει ο ένας για τον άλλον, μα το κατά πόσο πιστεύει πως μπορεί να ξέρει τι νιώθει. Στο σημείο αυτό ο καθένας μας είναι ικανός να καταλάβει αν αισθάνεται όσα πρέπει να αισθάνεται ή αν ο,τι νιώθει είναι ειλικρινές κι όχι βεβιασμένο…
