Με δέχεσαι λοιπόν;Είμαι αυτός που είμαι. Βαρέθηκα να περνάω τα βράδια μου σκεπτόμενος πως θα φερθώ. Σκεπτόμενος τι θα νομίζεις κάθε φορά που θα με δεις να γελάω με τον τρόπο που γελάω. Κάθε φορά που θα σε πλησιάσω να μοιραστώ έναν προβληματισμό μου που εσύ θα θεωρήσεις ασήμαντο. Με δέχεσαι; Πες μου, θες πραγματικά να με γνωρίσεις; Πες μου επιτέλους πως θες να φέρομαι για να καταλάβω κι εγώ αν θα είσαι τυχερή να με έχεις…
Έκατσα κάποτε να σου πω για εμένα. Τι τριγυρίζει στο μυαλό μου. Δε σου είπα πως όλα τα βράδια που εσύ πέφτεις κουρασμένη στο κρεβάτι εγώ κλαίω για πράγματα που δε θα μπορούσες να φανταστείς. Ωστόσο σε πλησίασα. Έκανα αυτό που θα έπρεπε εσύ να είχες κάνει όταν με έβλεπες για μέρες προβληματισμένο.
«Δεν είμαι σίγουρος» σου είχα πει. Κι όμως ήμουν. Δεν ήμουν σίγουρος όμως αν ήθελα να σου το κάνω αυτό. Ποιο; Το να σε δω να παίρνεις τα προβλήματα μου για δικά σου. Ποτέ δε θέλησα να σε φορτώσω. Ξέρω τι περνάς. Ξέρω πόσο με νοιάζεσαι από τη στιγμή που γέννησες, μέχρι και τώρα που έφυγα από την αγκαλιά σου. Δεν ήμουν όμως έτοιμος να φύγω.
Μου λείπει εκείνη η αίσθηση να σε νιώθω δίπλα μου. Να σου μιλάω ξέροντας πως με νιώθεις και με νοιάζεσαι. Λοιπόν το ξέρω ότι το κάνεις! Ξέρω πως με θέλεις δίπλα σου! Δυο πράγματα θα ζητήσω όμως… θέλησε με γι’ αυτό που είμαι και δειξ’ το μου. Κουράστηκα να σκέφτομαι και για τους δυο μας. Έχω ανάγκη να με ψάξεις. Δεν μπορείς να το καταλάβεις, μα με έχασες.
Είμαι μακριά σου και μαθαίνω πως με ζητάς. Παρ’ όλα αυτά κάθε φορά που με βλέπεις θα κλαις και το ξέρω… έχω μάθει να αναγνωρίζω τα δάκρυα χαράς. Είναι θαρρώ εκείνα που χρόνια έχω να δω. Εκείνα που χρόνια έχουν να τρέξουν στα δικά μου μάγουλα.
Παρ’ όλα αυτά σε πλησιάζω πάλι. Ή μάλλον όχι. Με πλησίασες εσύ για πρώτη φορά. Με πλησίασες για να με απορρίψεις θαρρείς ποτέ δεν κατάλαβες πως νιώθω για εσένα. Πως με νοιάζει να είμαι ψηλά για εσένα. Απ’ ότι φαίνεται όμως δεν ήμουν τόσο ψηλά για να μη με χτυπήσει η γνώμη σου, για πράγματα που δεν προσπάθησες καν να με ρωτήσεις. Τόσο εύκολα πέφτω στα μάτια σου.
Συνήθως με απέφευγες. Τώρα όμως είναι διαφορετικά. Ήρθες κοντά μου και νόμιζα πως το ξανασκέφτηκες και κατέληξες. Πράγμα που ισχύει. Κατέληξες πως δε με θες. Πλέον είμαι η υποχρέωση σου. Κι όταν σε ρώτησα αν θες να με μάθεις μου απάντησες ένα ξερό όχι. Δε θα στο κρύψω… έκλαψα πολύ εκείνη τη μέρα.
Δε σε ψάχνω ούτε εγώ πια. Νόμιζα πως σε είχα ανάγκη και σε έχω. Ακόμα κι αν δε με δέχεσαι, ξέρω πως περισσότερο έχω ανάγκη τον εαυτό μου. Θέλω να συμβαδίζεις μαζί μου, όχι να με τραβάς πίσω. Δεν το αξίζω και το ξέρω!
