Ένα καλοκαιρινό απόγευμα στο μετρό συμβαίνει το εξής: Μία νεαρή κοπέλα περπατάει μπροστά από την αποβάθρα, όπου κόσμος καθήμενος και μη περιμένει το συρμό. Ξάφνου, ακούγεται η παιδική φωνή ενός αγοριού να λέει φωνάζοντας: «Μπαμπά, μπαμπά, έχει σοκολατένιο χρώμα». Και ο πατέρας σταματά τη συζήτηση του και του απαντά: «Αγόρι μου, όμως, δεν είναι ωραίο να δείχνουμε». Τότε το μικρό αγοράκι, γυρνά το κεφάλι του και κοιτάζοντας για μία ακόμη φορά την κοπέλα φωνάζοντας ανταπαντά: «Μα είναι σοκολατένια!». Και έτσι μονομιάς η διαφορετικότητα έγινε μοναδικότητα, το χρώμα του δέρματος το ωραιότερο γλυκό στον κόσμο.
Εκείνη τη μέρα συνέβησαν δύο πράγματα: Πρώτον, έχασα λίγο από τον κυνισμό μου και είπα στον εαυτό μου: «Ίσως υπάρχει ελπίδα για αυτόν το κόσμο τελικά· κάποιοι γονείς μεγαλώνουν σωστά τα παιδιά τους». Δεύτερον, συνειδητοποίησα-για ακόμη μία φορά- πως η διαφορετικότητα αντιλαμβάνεται ως κάτι κακό όταν τη «δουν» τα αντίστοιχα μάτια. Κατηγορείται ως κάτι άσχημο, αντιδραστικό, κόντρα στο κατεστημένο, το συνηθισμένο, το «σωστό», όταν εκείνος ή εκείνη που θα τη συναντήσει, φορά παρωπίδες που τον εμποδίζουν να δει παραπέρα, να αντιληφθεί τη μεγάλη εικόνα, όλα αυτά τα υπέροχα χρώματα που συνθέτουν τον καμβά του κόσμου μας.
Ψηλοί ή κοντοί, με γαλάζια, πράσινα ή καστανά μάτια, «λευκοί ή μαύροι», ομοφυλόφιλοι ή ετεροφυλόφιλοι, Ευρωπαίοι, Αμερικανοί ή Αφρικανοί, Ασιάτες, Αυστραλοί, όλοι είμαστε άνθρωποι. Γεννιόμαστε με τα εκάστοτε χαρακτηριστικά που έχει ο καθένας και κατά τη διάρκεια της ζωής μας, μέσα από μια σειρά εμπειριών, αποκτάμε και άλλα που συνθέτουν αυτό που είμαστε. Μας διαμορφώνουν και κάνουν αυτό που τόσο τετριμμένο ακούγεται αλλά αλήθεια είναι, «μοναδικούς». Όταν λοιπόν την επόμενη φορά θα συναντήσεις κάποιον διαφορετικό από εσένα πάρε μία στιγμή και σκέψου. Μη βιαστείς να τον κρίνεις επειδή νομίζεις πως προσπαθεί να προκαλέσει, να αντιδράσει, να κάνει, να είναι κάτι αντίθετο, διαφορετικό από εσένα. Γιατί; Γιατί αυτός είσαι εσύ. Στα μάτια κάποιου άλλου εσύ είσαι ο διαφορετικός (από εκείνον). Εσύ είσαι ο «αντιδραστικός», ο περίεργος, ο αλλιώτικος. Να φέρεσαι όπως θες να σου συμπεριφέρονται. Να δείχνεις συμπόνοια και ίσως κάποτε όταν εσύ θα το έχεις ανάγκη να στην ανταποδώσει κάποιος άλλος. Να είσαι καλοπροαίρετος και ίσως μία μέρα το σύμπαν να σε ανταμείψει και κάποιος άλλος να σε κάνει να χαμογελάσεις όταν θα αισθάνεσαι πως ο κόσμος σου έχει γκρεμιστεί συθέμελα. Και αν τουλάχιστον δε θες, δε μπορείς να προσφέρεις, φρόντισε να μην κάνεις κακό.
Όλοι οι άνθρωποι δεν είμαστε ίδιοι. Τόσο απλό ε; Και πόσο δύσκολο ταυτόχρονα να αντιληφθούμε πλήρως την έννοια διαφορετικότητα. Δε θέλει στενομυαλιά και ούτε παρωπίδες. Χρειάζεται εν συναίσθηση. Κάθε φορά που κοιτάς κάποιον και πιάνεις τον εαυτό σου να βιάζεται να τον κατακρίνει κάνε αυτό: Γίνε «εγωιστής». Πες στον εαυτό σου πως ο χρόνος σου είναι πολύτιμος για να τον σπαταλάς κακίζοντας και κάνοντας σε μία χειρότερη εκδοχή του εαυτού σου. Αναρωτήσου: «Πως περνάει άραγε αυτός ο άνθρωπος στο σπίτι του;». Χρειάζεται να χαλάσω ή να χειροτερέψω τη μέρα του ακόμη περισσότερο; Και απλά πήγαινε και φτιάξε τη δική σου με οποιονδήποτε τρόπο μπορείς! Γίνε εγωιστής για να μην είσαι ρατσιστής· γιατί ο ρατσισμός είναι ένας κακής μορφής πολιτισμός.
