Σήμερα έκλεισα τα 25α χρόνια της ζωής μου και για πρώτη φορά ήμουν τελείως μόνη μου. Δεν υπήρχε κανένας φίλος μου, κανένας σύντροφος ή έστω κάποιος μακρινός συγγενής να τα γιορτάσουμε μαζί. Και αυτό τελικά ήταν εντάξει! Γιατί είναι ωραίο να μεγαλώνεις.
Βέβαια, μέχρι πέρσι κάτι τέτοιο θα με έφερνε στα όριά μου και θα είχε ως αποτέλεσμα εμένα, κουλουριασμένη στο κρεβάτι μου μέσα στο παράπονο, να κλαίω και να οδύρομαι για την τύχη μου σκεπτόμενη πόσο ανεπιθύμητη είμαι, τι πάει στραβά με εμένα, γιατί δεν έχω φίλους και άλλες τόσες «ωραίες» σκέψεις, που, κάθε άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του, πρέπει να κάνει στα γενέθλιά του.
Όμως, φέτος κάτι μέσα μου άλλαξε. Φέτος, ωρίμασα και συνειδητοποίησα ότι δεν πειράζει μερικές φορές να είσαι μόνος σου. Σίγουρα, είναι ωραίο τις σημαντικές στιγμές της ζωής σου να τις γιορτάζεις με τους δικούς σου ανθρώπους, όμως, δυστυχώς, αυτό δεν είναι πάντοτε εφικτό. Και αυτό είναι οκ.
Καθώς μεγαλώνεις, αρχίζεις και έχεις περισσότερες υποχρεώσεις και ευθύνες. Οι ρυθμοί της σύγχρονης καθημερινότητας είναι τέτοιοι, που δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για διασκέδαση και ανεμελιά. Φυσικά, δεν είναι όλα ζοφερά και σκοτεινά σε καμία περίπτωση, απλά κάποια πράγματα έρχονται σε δεύτερη μοίρα και δίνουν την θέση τους σε άλλα, πιο σύνθετα που απαιτούν περισσότερη ενέργεια και αφοσίωση (δουλειά, διάβασμα, ενίοτε οικογένεια κτλ.) Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σε αγαπούν ή ότι δεν ενδιαφέρονται για σένα. Ο άνθρωπος που νοιάζεται πραγματικά, αυτός που θα χαρεί με την χαρά σου και θα στεναχωρηθεί με την λύπη σου, θα στο δείξει με κάθε πιθανό τρόπο. Όταν τον χρειαστείς πραγματικά, θα είναι εκεί για να σου κρατήσει το χέρι.
Όμως, όπως αλλάζουν, φυσικά, οι προτεραιότητες των άλλων, έτσι αλλάζουν και οι δικές σου. Και αρχίζεις σιγά-σιγά να απολαμβάνεις την μοναχικότητά σου. Όταν ήμουν πιο μικρή, δεν καταλάβαινα τους ανθρώπους που έκαναν πράγματα μόνοι τους. Αναρωτιόμουν «μα καλά δεν έχουν ούτε έναν φίλο να πάνε για καφέ;». Μέχρι που έγινα αυτό το άτομο και σταμάτησα να περιμένω πότε θα είναι οι άλλοι διαθέσιμοι για να κάνουμε πράγματα. Πότε θα είναι οι άλλοι διαθέσιμοι για να ζήσω εγώ!
Και έτσι σιγά σιγά άρχισα να πηγαίνω σινεμά μόνη μου, να βγαίνω βόλτες, να πηγαίνω γυμναστήριο. Ακόμα και για καφέ πήγα μόνη μου! Και ενώ στην αρχή ένιωθα περίεργα, σιγά-σιγά άρχισα να με ακούω. Άρχισα να με συμπαθώ, να με θεωρώ κουλ. Μάθαινα να με αντέχω. Άρχισα να με γνωρίζω μέρα με την μέρα και γινόμουν βήμα βήμα όλο και πιο άνετη με την μοναχικότητά μου. Την έκανα φίλη μου και αποφάσισα να τη διαλέξω εγώ και όχι να αφήσω την μοναξιά να με διαλέξει εκείνη και να με καταβάλει. Και ήταν η καλύτερη απόφαση της ζωής μου.
Σίγουρα δεν είναι πάντα εύκολο. Κάποιες μέρες είναι τόσο δύσκολες που το μόνο που χρειάζεσαι είναι μια συντροφιά, μια φίλη που δεν θα σου πει απλά «είμαι εδώ για σένα, αλλά κάποιον που θα σου πει «πάμε μια βόλτα να ξεχαστείς». Και είναι υπέροχο συναίσθημα όταν είσαι τόσο τυχερός, ώστε να μπορείς να κάνεις αυτήν την βόλτα με τους φίλους σου. Όμως, κάποιες φορές δεν θα είσαι τόσο τυχερός…!
Για αυτό φέτος, κλείνοντας τα 25, αποφάσισα να μην στεναχωρηθώ για όλα όσα δεν έχω, αλλά να σκεφτώ όλα αυτά για τα οποία πάλεψα και κατάφερα να αποκτήσω. Έτσι, έσβησα το κεράκι και έκανα μια ευχή για μένα, νιώθοντας πιο πλήρης από ποτέ. Γιατί είναι ωραίο να μεγαλώνεις.
Eις το επανιδείν, λοιπόν!
