Και βρίσκεσαι στα είκοσί σου με έναν κόμπο στο λαιμό που σε πνίγει όλο και πιο δυνατά γιατί γεννήθηκες σε λάθος εποχή. Σ’ έναν κόσμο που ασφυκτιάς γιατί αλλιώς τον ονειρεύτηκες και αλλιώς είναι. Σε μία κοινωνία εμποτισμένη από θλίψη και φόβο για το αύριο. Με ανθρώπους ευτελείς και σχέσεις ιδιοτελείς. Με επιφανειακές φιλίες, ανικανοποίητους έρωτες και ανείπωτα σ’ αγαπώ. Με ανεκπλήρωτα όνειρα και υποκριτικά χαμόγελα. Με ένα καφέ πικρό, έναν ήλιο που δεν είδες ποτέ να ανατέλλει και μια ταινία δίχως <<happy end>>. Δε ζεις, αλλά επιβιώνεις , δεν είσαι ευτυχισμένη ,αλλά υπαρκτή. Δεν έχεις βρει το δρόμο, αλλά το αδιέξοδο.
Είσαι αντιμέτωπη με μια ζωή γεμάτη απογοητεύσεις και συναισθηματικούς κατακερματισμούς, γιατί δεν έκαναν οι άλλοι αυτό το οποίο ήσουν διατεθειμένη να κάνεις εσύ γι’ αυτούς. Γιατί κανείς δε χαίρεται πραγματικά με την ευτυχία σου και γιατί κανείς δε σε δέχεται ακριβώς όπως είσαι. Και κάπως έτσι διαπλάθεις κι εσύ τον εαυτό σου. Γίνεσαι σκληρή και συγκρατημένη με τη ζωή και τους ανθρώπους. Σε λένε κυνική αλλά στην πραγματικότητα εσύ ξέρεις ότι είσαι απλώς ρεαλίστρια .Έχεις γίνει συναισθηματικά κενή και δεν απογυμνώνεις την ψυχή σου σε κανένα. Δε λυπάσαι πλέον για καμία προδοσία , και καμία απογοήτευση δε στέκεται ικανή να σακατέψει το μέσα σου. Γιατί πλέον έχεις πάψει να πιστεύεις στους ανθρώπους.
Μα μία μέρα ξυπνάς και ο καφές σου είναι γλυκός, ο ήλιος στην πιο λαμπερή στιγμή του, και η ταινία της ζωής σου έχει μόνο κλάμα από χαρά. Γιατί κάποιος σε έπεισε ότι o κόσμος μπορεί τελικά και να είναι διαφορετικός. Να είναι λευκός. Γιατί τότε εμφανίστηκες εσύ ακριβώς τη στιγμή που είχα τη μεγαλύτερη ανάγκη να δικαιωθώ. Να δικαιωθώ ότι υπάρχουν κι άλλα χρώματα πέρα απ’ το μαύρο. Γιατί είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που το συναίσθημα εκτόπισε τη λογική. Η πρώτη φορά που δε με νοιάζει να δείξω εύθραυστη και ευάλωτη και που ο εγωισμός μου έχει μηδενιστεί. Δεν είσαι μία απ’ τις δήθεν αγάπες τις οποίες σιχαίνομαι όσο τίποτα. Μαζί σου τα ζω όλα και πολύ. Το δικό σου φιλί διαρκεί μέχρι το επόμενο ξημέρωμα και η αγκαλιά σου ξανά ενώνει όλα τα σπασμένα μου κομμάτια.
Μου τα άλλαξες όλα. Με έπεισες για τη δύναμη της αγάπης και τα αυθεντικά συναισθήματα. Για το πόσο γρήγορα γκρεμίζονται τα τείχη που υψώνεις γύρω απ’ τον εαυτό σου προκειμένου να μη λερώσεις την καρδιά σου. Μα με ‘σένα προτιμώ ακόμα και να αισθανθώ πληγωμένη, παρά να παραμένω ψυχικά κενή. Με έπεισες για το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμα πραγματικοί άνθρωποι που αγαπούν με όλη τους την καρδιά. Άνθρωποι που κοιτάζουν πέρα απ’ όσα μπορεί να διακρίνει ο καθένας. Άνθρωποι ντυμένοι στα λευκά. Γιατί εσύ με έκανες να πιστεύω στους ανθρώπους. Γιατί πλέον είμαι σίγουρη ότι το πιο σκληρό ναρκωτικό για έναν άνθρωπο, είναι ένας άλλος άνθρωπος.
https://www.youtube.com/watch?v=C9LKYavSAXI
