Βία στα σχολεία. Αμέτρητες ιστορίες παιδιών κάθε ηλικίας να υφίστανται εκφοβισμό, βία από συμμαθητές, συμμαθήτριες ή ακόμη και από τους δασκάλους και τους καθηγητές. Βία σε όλες τις μορφές της· λεκτική, σωματική, ψυχολογική.
Βία στις οικογένειες, πίσω από τις κλειστές πόρτες που εμποδίζουν τον έξω κόσμο να ακούσει. Ή μάλλον καλύτερα πόρτες που προσφέρουν δικλείδες ασφαλείας. Δικλείδες ασφαλείας για εκείνους που εθελοτυφλούν, και θέλουν να προσπεράσουν τέτοια συμβάντα, αγνοώντας τα και καταχωνιάζοντάς τα στο πίσω μέρος του μυαλού τους ως μέρος της καθημερινής ανιαρής ρουτίνας της ζωής τους.
Άλλο ένα κουτσομπολιό της γειτονιάς ο πατέρας ή η μητέρα της οικογένειας στον πρώτο που χτυπάει το παιδί του, τον/τη σύζυγο και ούτω καθεξής. Και κάπως έτσι η ενδοοικογενειακή βία συγκαλύπτεται. Εγκλήματα, γιατί περί τέτοιων πρόκειται, καλύπτονται και συγκαλύπτονται δίχως να λέει κάτι κανείς. Όλοι (;) σιωπούν…
Από που ξεκινάει λοιπόν το πρόβλημα; Ποια είναι η ρίζα του; Γιατί οι τόσες πολλές εκφάνσεις της βίας εκφράζονται σε τέτοιο βαθμό και με αυτούς τους τρόπους; Κατά την ταπεινή μου γνώμη όλα ξεκινούν από τον σημαντικό εκείνο θεσμό που αποκαλείται ως «οικογένεια».
Η γαλούχηση των ανθρώπων ξεκινάει από πολύ νωρίς, θα μπορούσε να πει μάλιστα κανείς από τη νηπιακή ηλικία, από τους γονείς. Είναι λοιπόν ευθύνη και καθήκον των γονέων να μορφώσουν και να πειθαρχήσουν παράλληλα τα παιδιά τα οποία έχουν αποφασίσει να φέρουν στον κόσμο.
Όταν όμως ένα παιδί εκτίθεται διαρκώς σε αλλεπάλληλα πρότυπα που αναπαράγουν τη βία, πώς να καταφέρει να μην παρασυρθεί από τα βιώματά του; Πώς να καταφέρει να αποστασιοποιηθεί από αυτό που έχει μάθει ως κανονικότητα και να ακολουθήσει μία άλλη οδό, διαφορετική από αυτή που συνεπάγεται την εκδήλωση συμπεριφορών βίας;
Δύο είναι τα τινά σε αυτές τις περιπτώσεις και σε κάθε περίπτωση ανατροφής σε περιβάλλοντα με ακραίες συμπεριφορές. Οι συμπεριφορές αυτές μπορεί να αφορούν όχι μόνο τη βία, αλλά και λόγου χάρη τον εθισμό σε ουσίες, την αμέλεια και την αδιαφορία όπως και άλλα πολλά.
Το πρώτο τινό είναι το παιδί να μιμηθεί τις συμπεριφορές που έχει διδαχθεί και βιώσει και η δεύτερη να αποκτήσει μία εκ διαμέτρου αντίθετη νοοτροπία. Και στη δεύτερη περίπτωση δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Τι γίνεται όμως στην πρώτη;
Αυτό που συμβαίνει στην πρώτη περίπτωση είναι όλα εκείνα τα περιστατικά βίας που γινόμαστε μάρτυρες ή ακόμη και βιώνουμε στην καθημερινότητά μας. Άνθρωποι που συναντάς στα μέσα μεταφοράς, τρώγονται με τα ρούχα τους και επιδίδονται με την κάθε ευκαιρία σε ξεσπάσματα θυμού. Άνθρωποι που τυχαίνει να εργάζεσαι μαζί τους και που πολλές φορές θα σου επιτεθούν λεκτικά, και όχι μόνο, με το πρόσχημα της συνύπαρξης στον εργασιακό χώρο.
Η βία δυστυχώς εξαπλώνεται με πολλούς τρόπους στις ζωές μας. Από τα πρότυπα που περνάει ο κινηματογράφος με την προβολή υπερβολικών και πολλές φορές αχρείαστων- ή ίσως καλύτερα άχρηστων- σκηνών βίας που δεν αποσκοπούν σε τίποτα μέχρι και στο πως συμπεριφερόμαστε μεταξύ μας, μεταξύ ακόμη και γνωστών, φίλων και τα λοιπά.
Πότε λοιπόν θα συνειδητοποιήσουμε πώς η βία δεν είναι η λύση; Πότε επιτέλους θα πούμε ένα μεγάλο ηχηρό όχι στη βία όλοι μαζί;
