Ο μικρός μας εαυτός. Πλασμένος από τραύματα, μικρά ή μεγάλα. Μέσα μας κρυφά ή και φανερά. Κάποιες φορές τα βλέπεις ακόμη και μπροστά στο άπλετο φως, κάποιες άλλες φορές όμως παραμένουν κρυμμένα στο σκοτάδι. Ζούμε τις ζωές μας με τρόπο βιωματικό. Όλοι ζούμε πρώτη φορά και μαθαίνουμε καθώς ζούμε. Κουβαλάμε μέσα σας πάντα τον μικρό μας εαυτό και όσα ζήσαμε κάποτε. Μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε και θα έπρεπε να ζούμε ζωές για να μην “θρηνεί” ο μικρός μας εαυτός… αλλά να χαμογελάει μέσα από τα δάκρυα και να θεραπεύεται.
Τόσες γενιές και μαύρο, γιατί να μην βάλουμε εμείς συνεπώς μια τελεία; Γιατί να μην σταματήσουμε το μοτίβο; Γιατί να μην σταματήσουμε το τραύμα; Γιατί να μην καθαρίσουμε τη ζωή μας; Δεν υπάρχει κάτι πιο θαρραλέο και “μεγάλο” από το να έχεις το θάρρος να παραδεχθείς το πρόβλημα και να κοιτάξεις μέσα σου. Όσο δύσκολο κι αν είναι, ας κοιτάξουμε μέσα μας… όσο μπορούμε. Να βλέπουμε μέσα μας. Εκεί ξεκινάνε όλα. Για να μην “θρηνεί” στο παρόν ο μικρός μας εαυτός… Τι κι αν γίνουμε ο άνθρωπος που χρειαζόμασταν όταν ήμασταν μικρό παιδί; Η χαμηλή αυτοεκτίμηση, οι συμπεριφορές αυτοσαμποτάρισης, τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα στις σχέσεις, η αποφυγή συναισθημάτων, τα συναισθήματα αποστασιοποίησης και οι επίμονες αρνητικές πεποιθήσεις για τον εαυτό μας μπορεί να προέρχονται από πολλά τραύματα. Και γιατί να τα επαναλάβουμε;
Πρέπει μεγαλώνοντας να προστατεύσουμε την ενέργεια μας και να βάλουμε όρια λέγοντας όχι. Να είμαστε ευτυχισμένοι εκφράζοντας τα θέλω μας και απομακρύνοντας την πίεση από την καθημερινότητά μας. Να γινόμαστε κάθε μέρα ένας καλύτερος άνθρωπος και αν το θελήσουμε μια μέρα να γίνουμε κι ένας καλύτερος γονιός από τους δικούς μας, επειδή σίγουρα θα κάνουμε κι εμείς τα δικά μας λάθη. Να υπάρχει ενσυναίσθηση, και εμπάθεια, να αγαπάμε τους εαυτούς μας και να τους προστατεύσουμε για το πόσο σημαντικοί είναι και πόση αξία έχουμε. Κανείς δεν είναι προβληματικός, λόγω το φορτίου που κουβαλά από το παρελθόν ή των ψεγαδιών του στο παρόν, ακόμη κι αν κάποιοι θέλουν να πιστέψουμε πως είμαστε. Είμαστε όλοι ιδιαίτεροι και διαφορετικοί, μα μοναδικοί. Και τα έχουμε καταφέρει ως έχει πολλάκις, ποιος θα μας εμποδίσει τώρα; Το θέμα δεν είμαστε ποτέ εμείς αλλά ο καθρέφτης των άλλων.
Θα πρέπει λοιπόν επίσης να βγαίνουμε από τη ζώνη άνεση μας, να αφήνουμε τον εαυτό μας να νιώθει ό,τι είναι να νιώθει και βεβαίως να το εκφράζει. Είναι ακόμη μέσα μας ο μικρός εαυτός και τον κουβαλάμε παντού μαζί μας. Είναι μεγάλο βάρος να μεγαλώνεις πόσο μάλλον να μεγαλώνεις με τραύματα αλλά πρέπει να κάνουμε και τον μικρό μας εαυτό και τον τωρινό μεγάλο… περήφανο. Ας έρθουμε κοντά με την ψυχή μας. Ας θεραπεύσουμε το μικρό αυτό παιδί και ας του δώσουμε την αγάπη, την ασφάλεια και την προστασία που του αρμόζει για να μη “θρηνεί” αλλά να “χαμογελάει” ευτυχισμένο κι εκείνο μαζί μας. Ποτέ δεν είναι αργά να ξανά γράψουμε την ιστορία με φως…
Στο ταξίδι αυτό θα κάνουμε λάθη, μπορεί και άθελα μας να πληγώσουμε ανθρώπους ή ακόμη και με τις συμπεριφορές μας να στενοχωρήσουμε κάποιος. Ερχόμενοι πιο κοντά με την ψυχή μας θα είμαστε πιο ευάλωτοι και εύθραυστοι από ποτέ. Σιγά σιγά θα δημιουργήσουμε αυστηρά και υγιή όρια εκτιμώντας καθ’ αυτόν τον τρόπο ιδιαίτερα τη ζωή. Θα δεχόμαστε και θα μαθαίνουμε από το λάθη μας. Θα νιώσουμε μόνοι, φοβισμένοι και θα σκεφτόμαστε πολύ, μα σιγά σιγά όλα θα φτιαχτούν. Θα αγκαλιάσουμε τον εαυτό μας και θα χρειαστεί να αποδεχτούμε τον εαυτό μας στο σώμα όπου είναι, θα εστιάσουμε στο παρόν, θα χρειαστεί να ακολουθήσουμε τα όρια μας, θα χρειαστεί να μην μένουμε σε ό,τι δεν μας ταιριάζει και θα χρειαστεί να κάνουμε μόνο ό,τι θέλουμε βγάζοντας την πίεση και τον συμβιβασμό από τη ζωή μας. Θα χρειαστεί να αφήσουμε κάτι αν δεν μπορούμε να το ελέγξουμε πριν μας καταστρέψει, θα χρειαστεί εξίσου να αποστασιοποιηθούμε από πολλά για να υποσχεθούμε εμείς στον εαυτό μας το καλύτερο κι όχι οι άλλοι. Θα χρειαστεί… να μας αγαπήσουμε, βαθιά και αναμφίβολα ως το τέρμα.
Χώρια που ο πόνος (ιδίως ο ψυχικός) είναι κι ένα είδος χρονομηχανής: σε ξαποστέλνει στην ανημποριά του παιδιού, του αβοήθητου ανθρώπου. Πως να παρεξηγήσεις ένα παιδί; – ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΚΟΡΤΩ
