Άλλοι στόχοι είναι μεγάλοι και άλλοι μικροί, άλλοι πάλι σημαντικοί και άλλοι όχι και τόσο. Ο κοινός τους παρονομαστής: Η επιθυμία για την πραγμάτωσή τους, η επιθυμία να είναι επιτυχείς. Τι γίνεται όμως όταν δεν είναι; Τι συμβαίνει όταν η αποτυχία σου χτυπάει την πόρτα μια, και δυο, και τρεις και παραπάνω φορές; Σταματάς να προσπαθείς; Σταματάς να βάζεις τον πήχη ψηλά και δέχεσαι την «ήττα» δίχως να επιμείνεις και άλλο;
«Έλλειψη επιτυχίας, ανεπιτυχής έκβαση» ορίζει το λεξικό την αποτυχία. Για στάσου όμως. Επίτρεψέ μου να διαφωνήσω. Η αποτυχία δεν είναι μόνο αυτό. Αυτή είναι μία κοντόφθαλμη ερμηνεία της. Μια ερμηνεία, ένας ορισμός με παρωπίδες. Δεν κοιτάει την ουσία, την πραγματικότητα. Και ποια είναι η πραγματικότητα; Πως η ζωή είναι αδύνατο να είναι μία σειρά από «καθαρές» επιτυχίες.
Η αποτυχία, η πραγματική αποτυχία είναι η στασιμότητα, η μόνιμη σταθερότητα σε καταστάσεις που συνιστούν αδιέξοδα. Το να μην καταβάλεις καμία προσπάθεια για να μη σε φθείρουν καταστάσεις που δεν σου αρμόζουν, που σε κάνουν να χάνεις τη δύναμή σου να συνεχίζεις. Αν μία επιτυχία που τόσο επιθυμούσες, δε στάθηκε να πραγματοποιηθεί, δε σε κάνει λιγότερο άξιο. Δε σε κάνει να έχεις λιγότερη σημασία σαν άνθρωπος. Μόνο όταν παραδοθείς στη «μοίρα» σου έχεις χάσει την ουσία.
Δικαιολογίες και φθηνά συγχωροχάρτια: Αυτά είναι τα προβλήματα της ζωής μας. Τα προσφέρουμε απλόχερα στους εαυτούς μας ξανά και ξανά και μετά αναρωτιόμαστε γιατί η αποτυχία μας χτυπάει και αυτή την πόρτα με τη σειρά της ξανά και ξανά.
«Πρέπει, οπωσδήποτε, να αλλάξω ζωή, αλλιώς είμαι χαμένος. Βέβαια, έχω καιρό μπροστά μου, είμαι ακόμη νέος. Αν μπορούσα να ξεφύγω αυτήν την άθλια καθημερινότητα, υποχρεώσεις και συνήθειες και συμβιβασμοί, αν σταθώ λιγότερο εύκολος στις διάφορες προφάσεις- μα ιδιαίτερα αν βάλω πια ένα τέλος σε τούτες τις αιώνιες αναβολές. Τότε, αλήθεια, ίσως φτιάξω κάτι, ίσως μάλιστα και κάτι μεγάλο όπως ονειρευόμουν από παιδί».
Αυτή είναι η αποτυχία. Αυτό που τόσο εύστοχα περιγράφει μέσα σε μόλις λίγες γραμμές ο Τάσος Λειβαδίτης. Αποτυχία είναι το να αναζητά κανείς διαρκώς λόγους «ψεύτικους» για να αποφύγει τις ευθύνες, ευθύνες που έχει πρωτίστως απέναντι στον εαυτό του. Λόγους ψεύτικους για να δικαιολογεί μέσα στο νου του όλες αυτές τις αναβολές και τις ακυρώσεις. Ακυρώσεις επιζήμιες. Και τι κάνεις αν αναβάλλεις τα πάντα; Πόσες ζωές θαρρείς πως έχεις;
Μία. Γι’ αυτό δε χωράνε φθηνές δικαιολογίες, προφάσεις, αναβολές και ακυρώσεις. Μήτε και στασιμότητες. H αποτυχία είναι μέρος της ζωής. Αυτό αρκεί να καταλάβει κανείς, έχει κατακτήσει το νόημα της ζωής. Η τελειότητα, η επιτυχία στην πληρότητά της δεν είναι εφικτή. Υπάρχουν εκείνες οι στιγμές, τα λεπτά, οι ώρες ακόμη και οι μέρες που όλα μοιάζουν να είναι μαύρα, σκοτεινά. Που όλα μοιάζουν μάταια και ένα ατέρμονο χάος δίχως αδιέξοδο. Μα η αποτυχία δεν είναι αυτή.
Η αποτυχία είναι να μη προσπαθήσεις, να μην μπεις καν στον κόπο να αναρωτηθείς «Τι μπορώ να κάνω για να το αλλάξω αυτό;» παρά να παραδοθείς μονομιάς στην πρώτη και στη δεύτερη ακόμη δυσκολία. Η ζωή δεν είναι αποτυχία ή επιτυχία. Η ζωή είναι οι επιλογές που κάνουμε. Γι’ αυτό επίλεξε σωστά. Επίλεξε τον εαυτό σου. Μην τα παρατάς. Άλλωστε κανείς, πραγματικά κανείς δεν πρόκειται να σε φροντίζει καλύτερα από τον εαυτό σου. Φρόντισε, λοιπόν, να μην τον απογοητεύεις, γιατί με εκείνον πορεύεσαι σε τούτη τη ζωή και μαζί θα σας βρει και το τέλος. Μην του δίνεις λόγους, όταν αυτό το τέλος έρθει, να αποχωριστείτε απογοητευμένοι.
