Η καταγγελία
Η καταγγελία της ολυμπιονίκη Σοφίας Μπεκατώρου για σεξουαλική παρενόχληση από τον αντιπρόεδρο της Ελληνική Ιστιοπλοϊκής Ομοσπονδίας (ΕΙΟ) που έσκασε σαν βόμβα προ ολίγων ημερών, έμελλε να ταρακουνήσει τον χώρο του αθλητισμού και να ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου. Οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες, από την κατονομασία του θύτη μέχρι την σωρεία καταγγελιών άλλων αθλητριών για παρόμοια συμβάντα. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Πιο κοντά στο όνειρο-αλλά και στον εφιάλτη
1998. Πάλμα ντε Μαγιόρκα. Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Δύο νεαρά κορίτσια, οι Σοφία Μπεκατώρου – Αιμιλία Τσουλφά έχουν μόλις κερδίσει την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ. Έχουν αποκτήσει «δικαίωμα στο όνειρο». Για μια από τις δύο κοπέλες όμως, η μέρα εκείνη μπορεί να ήταν ένα βήμα πιο κοντά στο όνειρο, ήταν όμως κι ένα βήμα πιο κοντά στον εφιάλτη. Έναν εφιάλτη που ξεκίνησε 22 χρόνια πριν και δεν έχει τελειώσει ακόμη- αμφιβάλλω αν ξυπνάς ποτέ από τέτοια όνειρα.
«Του είπα όχι, αλλά…»
«Του είπα όχι, του επανέλαβα ότι δεν θέλω να προχωρήσω και εκείνος με ψεύτικα γλυκόλογα έλεγε ότι δεν είναι τίποτα, κάνοντας χιούμορ. Έλεγε ότι θα σταματήσει αν δεν το θέλω, όμως δεν σταμάτησε ό,τι κι αν του έλεγα. Κλαμένη και ντροπιασμένη, έφυγα από το δωμάτιο όταν αυτός ολοκλήρωσε και σηκώθηκε από πάνω μου. Γύρισα στο δωμάτιό μου όπου η συναθλήτριά μου κοιμόταν ανυποψίαστη. Έκανα μπάνιο, ένιωθα βρώμικη, εξαντλημένη, ταπεινωμένη και ανίκανη να υπερασπιστώ τα δικαιώματά μου. Ενώ είχαμε μόλις αποκτήσει το δικαίωμα στο όνειρο με την Αιμιλία, αν εγώ μιλούσα για ό,τι μου συνέβη, μπορεί αυτό να κατέρρεε.»
Η Σοφία Μπεκατώρου κατάπιε την ρημαγμένη της αξιοπρέπεια και την επόμενη ημέρα αγωνίστηκε κανονικά, σαν πρωταθλήτρια. Δεν θα μπορούσε να πετάξει στα σκουπίδια θυσίες τόσων χρόνων, τις σκληρές προπονήσεις από την τρυφερή ηλικία των 8 ετών, την χαμένη εφηβεία, τους φίλους και την οικογένεια που στερήθηκε για να φτάσει στην πρόκριση. Και συνέχισε να αγωνίζεται, να πετυχαίνει, να ανεβαίνει. Αποκορύφωμα το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στην Αθήνα, το 2004. Είχαν ήδη αρχίσει να ακούγονται ψίθυροι από μέλη του ΔΣ ότι μεγάλωσε πια, πρέπει να αποσυρθεί, να ανοίξει δρόμο για την νέα γενιά (θυμάτων). Τους διαψεύδει με το χάλκινο ολυμπιακό μετάλλιο στο Πεκίνο, το 2008. Αποσύρεται, γίνεται σύζυγος, μητέρα, σπουδάζει ψυχολογία- τώρα ίσως καταλαβαίνουμε γιατί διάλεξε την ψυχολογία. Συνέχισε την ζωή της, προσπέρασε- συγχώρησε; – ΔΕΝ ΞΕΧΑΣΕ.
Γιατί μίλησε τώρα
«Περίμενε 22 χρόνια να θυμηθεί να μιλήσει η Μπεκατώρου; » Πότε ξέχασε; Πώς ξεχνιέται η βία; Πως σβήνονται τα σημάδια και πως κλείνουν οι πληγές του βιασμού; Πως γίνεται να αντικρίζει το ολυμπιακό μετάλλιο και να μην θυμάται λεπτό προς λεπτό τις ανατριχιαστικές στιγμές που πέρασε πριν το κατακτήσει; Πως γίνεται να μην το θυμάται κάθε φορά που πηγαίνει να την αγγίξει κάποιος; Πως ξεχνάς τον Αριστείδη Αδαμόπουλο- αντιπρόεδρο μέχρι προχθές- της ΕΙΟ; Κι εσύ γιατί αναρωτιέσαι πως ξέχασε αντί να αναρωτιέσαι πως έζησε 22 ολόκληρα χρόνια;
Η ντροπιαστική ανακοίνωση τη ΕΙΟ
«Δυσάρεστο περιστατικό». «..έστω και μετά από τόσα χρόνια». «Να πει όνομα». Κάνει την τελευταία του κίνηση. Το ίδιο τέρας που το 1998 στιγμάτισε ανεξίτηλα την ζωή μιας νεαρής αθλήτριας- ίσως όχι μόνο το 1998, ίσως όχι της μόνης αθλήτριας- την καλεί να τον κατονομάσει. Ποντάρει στην ασφάλεια λόγω θέσης. Κι η Σοφία Μπεκατώρου μιλάει. Κι εκείνος χάνει και χάνει μαζί του η κοινωνική σήψη. Κι ανοίγει ο δρόμος.
Η Σοφία Μπεκατώρου πέρα από τις αναρίθμητες διακρίσεις και ολυμπιακά μετάλλια που χάρισε στην Ελλάδα, σήμερα της κάνει το πιο πολύτιμο δώρο. Αντιδρά στην βία και στον εξαναγκασμό. Στέκεται μόνη της απέναντι σε μεγαθήρια. Νικάει τον φόβο. Παρακινεί κι άλλες γυναίκες να σπάσουν την σιωπή τους, να καταδείξουν ανθρώπους επικίνδυνους κι άρρωστους. Προστατεύει γυναίκες.
Η κάθαρση μπορεί να ξεκίνησε από τον αθλητισμό, δεν θα τελειώσει όμως εκεί. Γράφτηκε η πρώτη σελίδα ενός νέου κεφαλαίου. Κι είναι πιο γενναίο, πιο ελεύθερο, πιο φωτεινό.
Σ’ ευχαριστούμε Σοφία Μπεκατώρου.
