Η καταγωγή, οι τοπικές ρίζες ενός ανθρώπου είναι και η ταυτότητά του, είναι στοιχείο που τον προσδιορίζει και του χαρίζει συναισθήματα υπερηφάνειας όταν μιλά γι’ αυτήν. Για κάποιους ανθρώπους η καταγωγή δεν σημαίνει κάτι ιδιαίτερο, για κάποιους άλλους πάλι είναι οι εικόνες και αναμνήσεις από μία Κυριακή στο χωριό.
Αρώματα από σπιτικό φαί, μια αυλή με ένα τραπέζι δύο καρέκλες και μια βρύση παραδίπλα, ιστορίες απ τους μεγαλύτερους, χαμόγελα και χέρια απλωμένα έτοιμα να σε αγκαλιάσουν μόλις φτάσεις. Για ‘μένα η Κυριακή στο χωριό είναι φράση γεμάτη συναισθήματα, ξεκούραση και αγαλλίαση ψυχής, φωνές απ’ την παιδική χαρά γεμάτες όρεξη για τη ζωή. Είναι φράση που αν δεν γίνει πράξη νιώθεις ότι σου λείπει κάτι.
Δεν μιλάω για παράδοση, αλλά για σκέψεις που κάνεις μόλις δεις την πινακίδα για την οποία έκανες χιλιόμετρα, για την οποία κοιμήθηκες νωρίς ώστε να προλάβεις το μεσημεριανό φαί, την Κυριακή στο χωριό. Μιλάω για αισθήματα που αναδύονται μόλις πας στα μέρη σου, για το χαμόγελο που σκας μόλις νιώσεις δικά σου άτομα, για τον καθαρό αέρα που θα αναπνεύσεις και το άρωμα που θα έρθει απ’ τα λουλούδια της αυλής σου.
Είναι οι φίλοι, οι συγγενείς μας, τα φαγητά και το πατρικό μας αυτή η Κυριακή στο χωριό, Είναι, ακόμη, οι γιαγιάδες που θα συναντήσεις, είτε γνωστές είτε άγνωστες, και που ακόμη κι αν δε σε θυμούνται τι τους νοιάζει; Σε χαιρετούν, σου χαμογελάνε και σου εύχονται καλό δρόμο. Άλλες πάλι ανοίγουν και κουβέντα, κι ας μη σε ξέρουν, τους νοιάζει που είσαι στο χωριό τους, το θεωρούν τιμή. Και αυτή είναι ξέρεις και η ανθρωπιά, η φιλοξενία. Μάτια που λάμπουν από χαρά και όρεξη να μάθουν τα νέα σου κι ας μην ήξεραν ούτε τα παλιά! Σπάνιο πράγμα στις μέρες μας η επικοινωνία και πόσο μάλλον όταν αυτό έχει ουσιαστικό περιεχόμενο, πραγματικό ενδιαφέρον.
Η καθημερινότητα μας έχει οδηγήσει στο να μην εκμεταλλευόμαστε αυτές τις απλές όμως ταυτόχρονα τόσο σπουδαίες στιγμές. Προτιμούμε να ‘’βολευθούμε’’ στους καναπέδες μας για να γεμίσουμε μπαταρίες για τη βδομάδα που θα έρθει. Η δική μου επιλογή αυτή την εβδομάδα ήταν να χαρώ αυτή την Κυριακή στο χωριό, να εκμεταλλευθώ λίγο το χρόνο μου και να απολαύσω όλες αυτές τις ‘’μικρές’’ χαρές της ζωής. Να μυρίσω όλες αυτές τις μυρωδιές που σας περιγράφω και να μιλήσω με μεγάλους ανθρώπους που κι όμως κάτι είχαν να μου δώσουν έστω και με μια κουβέντα τους.
Είναι μια Κυριακή στο χωριό, την οφείλεις στον εαυτό σου, την οφείλεις στους δικούς σου ανθρώπους, στους γνωστούς και άγνωστους που συναντάς στο δρόμο. Και πίστεψέ με δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο.
