Όσο με εξιτάρει η ιδέα των νέων αρχών άλλο τόσο με «φοβίζει» η πραγματοποίησή τους. Ή τουλάχιστον με φόβιζε πολύ περισσότερο παλαιότερα. Ακόμη διστάζω να ξεκινήσω κάποια πράγματα είτε αυτά είναι απαραίτητα να τεθούν σε εφαρμογή, είτε απλά είναι πράγματα που θέλω να ξεκινήσω αποκλειστικά και μόνο για εμένα. Ωστόσο, προσπαθώ και δουλεύω τον εαυτό μου και ως αποτέλεσμα τον τρόπο που σκέφτομαι σε συγκεκριμένους τομείς που η προσωπική μου αδράνεια λειτουργεί ανασχετικά για την εξέλιξη μου.
Οι νέες αρχές είναι τόσο κομβικά σημεία στη ζωή μας· άλλες τις θυμόμαστε σα να ήταν μόλις εχθές και άλλες τις ξεχνάμε, μη συνειδητοποιώντας πλέον τη σημασία τους, καθώς τις περισσότερες φορές μας έχουν εντάξει σε ρουτίνες και συνήθειες που πλέον πραγματοποιούμε σχεδόν μηχανικά. Νέα αρχή… Μπορεί να ακουστεί και ως κάτι βαρύγδουπο αλλά δε χρειάζεται να είναι μόνο έτσι. Η πρώτη μέρα στο σχολείο, η πρώτη φορά στη σκηνή σε ένα θεατρικό, το πρώτο φιλί, η πρώτη φορά πίσω από το τιμόνι, η πρώτη μέρα στη σχολή ή στη δουλειά είναι όλα νέα ξεκινήματα με τον τρόπο τους το καθένα από αυτά. Μας σημαδεύουν είτε το θέλουμε είτε όχι, είτε το καταλαβαίνουμε είτε συμβαίνει ασυναίσθητα.
Αφορμή για να γράψω αυτό το άρθρο στάθηκαν δύο γεγονότα που βρίσκονται σε εξέλιξη: Μία φίλη μου ετοιμάζεται να κάνει το μεταπτυχιακό της και μία άλλη μετακομίζει στο δικό της σπίτι (καλή τύχη κορίτσια!). Χάρηκα πολύ όταν έμαθα και για τα δύο και μπορώ να πω ότι με έναν περίεργο τρόπο λειτούργησαν σαν κίνητρα έτσι ώστε να κάνω και εγώ τις «δικές μου νέες αρχές» που τόσο καιρό αναβάλλω. Αναβλητικότητα· ένα άλλο ζήτημα πολύ σημαντικό. Και τι να πρωτοπώ γι’ αυτό; Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου μέχρι και πριν από δύο χρόνια, όποτε και ξεκίνησα σταδιακά να σπάω αυτό το φαύλο κύκλο της αναβλητικότητας, μετέθετα ό,τι ήθελα να κάνω, και συνειδητά ήξερα ότι είναι μεγάλης σημασίας να πραγματοποιήσω άμεσα, σε δεύτερο και τρίτο χρόνο. Και έτσι συνειδητοποίησα πως δεν έχει πάντοτε σημασία απλά να κάνεις κάτι, αλλά και πότε θα το κάνεις. Το «κάλλιο αργά παρά ποτέ» εν ολίγοις είναι ένας μικρός μύθος που μάλλον δημιούργησε κάποιος συμπάσχων αναβλητικός. Δε μετανιώνω για ό,τι συνέβη. Ανήκουν στο παρελθόν. Αυτό που τώρα «μετράει» είναι πως συνεχίζεις να πορεύεσαι αφότου συνειδητοποιείς τα λάθη σου και πως αξιοποιείς τη νεοαποκτηθείσα γνώση.
Αν φοβάσαι να ξεκινήσεις κάτι καινούριο δύο πράγματα πρέπει να κάνεις: Να εξετάσεις την πηγή του φόβου σου. Γιατί φοβάσαι; Τι σε κρατάει πίσω; Οι αιτίες είναι αβάσιμες και απλά είναι οι συνήθεις δισταγμοί που αντιμετωπίζουμε όλοι μας όταν πρόκειται να ξεκινήσουμε κάτι νέο είτε μας ενθουσιάζει είτε όχι; Ή είναι κάτι το οποίο δε θες πραγματικά να κάνεις και δεν είναι απαραίτητο με τον οποιονδήποτε τρόπο στη ζωή σου;
Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο «αναγκαίο κακό» που επιλέγεις να κάνεις έτσι ώστε να επιτύχεις έναν απώτερο σκοπό ή και στόχο σου και στα πράγματα που κάνεις γιατί το επιβάλλει η κοινωνία, η οικογένεια, γιατί πρέπει να μπεις σε καλούπια και να δημιουργήσεις την εικόνα σου με βάση αυτά που θεωρούν οι άλλοι σωστά και όχι ό,τι πραγματικά εσύ θέλεις. Αν το αναλογιστείς, αν προσπαθήσεις να υποδυθείς ένα ρόλο ακόμη και καλά να τον κάνεις ποτέ δε θα καταφέρεις να κάνεις άριστα αυτό που πραγματικά είσαι· και αυτό φίλε και φίλη μου είναι μία μεγάλη τραγωδία. Στερείς από τον εαυτό σου το μεγαλείο σου αλλά και από τους άλλους. Αν ήσουν ο πραγματικός σου εαυτός δεν ξέρεις με ποιον τρόπο ή και τρόπους θα συνέβαλλες στη βελτίωση αυτού του κόσμου.
Τρία πράγματα, λοιπόν, πρέπει πάντα να θυμόμαστε όλοι μας τελικά- μεταξύ και άλλων φυσικά-. Οι νέες αρχές πρέπει να γίνονται στοχευμένα και επιλεκτικά στη ζωή μας. Με τέτοιον τρόπο που να μας βοηθούν και όχι να χαντακώνουν τους ίδιους τους εαυτούς μας, ενώ επίσης, οι αναβολές μόνο εμπόδια είναι στη ζωή μας που ταυτόχρονα μόνοι εμείς μπορούμε να βγάλουμε. Και το σημαντικότερο, αν είναι να υποδυθείς έναν ρόλο στη ζωή σου και αυτό με επιτυχία, καλύτερα είναι να μην κάνεις τον κομπάρσο στην ίδια σου την ταινία, αλλά τον πρωταγωνιστή!
