Οι «ανθρωποιοί» της ζωής μας. Πόσο τυχερός είσαι;
Τι είναι ο άνθρωπος την στιγμή που γεννιέται;
O άνθρωπος την στιγμή που γεννιέται είναι μια πλαστελίνη, ένα μάρμαρο ακατέργαστο, ένας λευκός καμβάς, μια κόλλα άγραφη χαρτί. Τίποτα παραπάνω. Και τι είναι ο άνθρωπος πριν πεθάνει; Ένα άγαλμα, ένας πίνακας ζωγραφικής, ένα ποίημα , ένα ολόκληρο βιβλίο. “Από το χάος ερχόμαστε, στο χάος πηγαίνουμε, το μεσοδιάστημα το λέμε ζωή” σχολιάζει ο Καζαντζάκης στην ασκητική του. Αυτό το μεσοδιάστημα ,που για τον καθένα μας μπορεί να έχει διαφορετική διάρκεια και ένταση, αποτελεί την ευκαιρία μας να ξεπεράσουμε το επερχόμενο χάος του θανάτου, να τοποθετήσουμε το αστέρι μας , για τους συμπαντικούς από εμάς, σε μία περίοπτη θέση στον ουρανό. Τι σημαίνει αυτό;
Η ένταξή μας στην κοινωνία ξεκινάει με μικρά βήματα από το πλαίσιο της οικογένειας, του σχολείου , της παρέας . Με αυτόν τον τρόπο σταδιακά το άτομο μαθαίνει να (συν)υπάρχει στο τόσο ανομοιογενές κοινωνικό σύνολο. Όλη αυτή η διαδικασία κοινωνικοποίησης, όπως έχει εδραιωθεί να καλείται, για εμένα αποτελεί μια διαδικασία «ποίησης»(<ποι(έ)ώ= ενεργώ, κατασκευάζω, πράττω, κάμνω, δημιουργώ, στα αρχαία ελληνικά).
Για να δημιουργηθεί ένα έργο τέχνης, χρειαζόμαστε τα υλικά, τα χρώματα, τα πινέλα, τα μολύβια, τη σμίλη , και την τεχνοτροπία. Στα πρώτα στάδια, αφήνουμε τους ανθρώπους της ζωής μας, αν και λίγοι στην αρχή , να φιλοτεχνήσουν πάνω μας και μέσα από αυτό εμείς αντλούμε τις απαραίτητες γνώσεις. Βλέπουμε ,δηλαδή, πως αν χαράξουμε κάτι με ανεξίτηλο μελάνι, δεν σβήνεται μετά. Αντίθετα, με μολύβι μπορείς να διορθώσεις μια λοξή γραμμή στον πίνακά σου ή να διορθώσεις ένα ορθογραφικό στο διήγημά σου. Βλέπουμε πως υπάρχουν κάποια βασικά χρώματα , τα χρώματα της ίριδας , και από την ανάμειξη αυτών προκύπτουν άλλα χρώματα. Βλέπουμε πως κάποιοι συνδυασμοί χρωμάτων ταιριάζουν μάλλον καλύτερα από κάποιους άλλους. Γνωρίζουμε τον ιμπρεσιονισμό και πόσο όμορφο τελικά είναι το να ζωγραφίζεις σε εξωτερικό χώρο (plein air) καθημερινές, απλές εικόνες. Μαθαίνουμε πως Η μεταμόρφωση του Ναρκίσσου διεγείρει τόσο την φαντασία μας που αξίζει τον κόπο να βάλουμε στοιχεία σουρεαλισμού και στο δικό μας έργο τέχνης. Ακόμα, μαθαίνουμε πως στην ποίηση δεν είσαι υποχρεωμένος να ακολουθήσεις καμία νόρμα , ούτε ομοιοκαταληξία , ούτε τίποτα. Μπορείς να γράψεις ένα ποίημα ασύντακτο, χωρίς συνοχή ή ακόμα και να δημιουργήσεις δικές σου λέξεις. Συνειδητοποιείς πως το μάρμαρο για να πάρει μια πολύ απλή μορφή , χρειάζεται κόπο, χρόνο και συγκέντρωση. Συνειδητοποιείς ότι αυτό που ξεκινάς να γράψεις ένα διήγημα και καταλήγεις να γράφεις ένα τελείως διαφορετικό αποτελεί διαδικασία απίστευτα δημιουργική.
Ωστόσο, μπορεί να έρθει κάποια στιγμή στην ζωή σου που θα αισθανθείς χαμένος. Είναι εκείνο το σημείο της ζωής σου που δεν βρίσκεις τι άλλο χαρακτηριστικό να προσθέσεις στον χαρακτήρα του μυθιστορήματός σου. Που βλέπεις πως ο πίνακάς σου δεν είναι αυτό που φανταζόσουν. Πως το ποίημά σου δεν κάνει αίσθηση ούτε καν σε εσένα τον ίδιο. Πως όποια γραμμή και να χαράξεις βγαίνει στραβή.
Κάπου εκεί η τύχη, το πεπρωμένο, οι συγκυρίες, όπως το ονομάζει ο καθένας, φέρνει στο διάβα σου κάποιον άνθρωπο που σου ανοίγει τα μάτια, το μυαλό και την καρδιά. Αυτός ο άνθρωπος είναι ικανός να σου δώσει έμπνευση, να βρει το νόημα της ζωής του μέσα σε ένα ποίημά σου, να σου δείξει πως και οι στραβές γραμμές στο γλυπτό σου μπορούν να δώσουν μορφή σε ένα έργο αφηρημένης τέχνης. Θα σου δείξει το δικό του έργο και θα σου πει πως μπορεί να μην είναι ό,τι καλύτερο έχεις δει , αλλά είναι αυθεντικό και γεμάτο με συνδυασμούς χρωμάτων , τεχνοτροπιών και υλικών που δεν είχες φανταστεί ποτέ να χρησιμοποιήσεις ή ακόμα αγνοούσες και την ύπαρξή τους. Αυτό το σημείο αποτελεί μια καμπή στην γραμμικότητα της ζωής σου. Δεν συνειδητοποιείς απλώς πόσο τυχερός είσαι που ήρθε κάποιος άνθρωπος όταν τον είχες ανάγκη, που σου έδωσε την κατάλληλη ώθηση να συνεχίσεις, αλλά αναλογίζεσαι πόσο σημαντικοί υπήρξαν και άλλοι άνθρωποι στην ζωή σου. Από τους γονείς σου που σου κρατούσαν το χέρι όταν χάραζες το πρώτο σου σκίτσο μέχρι την εφηβική σου σχέση όταν ένιωσες πρώτη φορά αυτές τις πεταλούδες στο στομάχι και αυτό αποτέλεσε μια στιγμή έμπνευσης για εσένα.Ή ακόμη, μέχρι τον καθηγητή σου στο σχολείο που σου έδειξε την Μόνα Λίζα και σου είπε πως το sfumato ως τεχνική χρησιμοποιήθηκες πρώτα από τον Da Vinci και πως το να προσπαθείς να χρησιμοποιήσεις κάτι καινούριο στην τέχνη σου είναι τελικά αυτό που σε κάνει να ξεχωρίζεις από τους υπόλοιπους καλλιτέχνες.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που συνέβαλαν στο έργο μας με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο αξίζουν ένα μεγάλο ευχαριστώ. Και αν ακόμα έχετε στην ζωή σας κάποιο άτομο-ορόσημο που κατάφερε να σας αλλάξει ριζικά είτε γιατί σας έμαθε πράγματα, σας άνοιξε δρόμους και μονοπάτια, είτε επειδή σας έκανε να νιώσετε αισθήματα και συναισθήματα που αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για εσάς, αφιερώστε τους αυτό το άρθρο ως μια μικρή ένδειξη ευγνωμοσύνης… Και να θυμάστε πως τέτοιους ανθρώπους δεν συναντούν όλοι στην ζωή τους.
Στην Θεοδώρα
