«Σε μισώ». Οι λέξεις έχουν δύναμη!
Αυτή είναι το νόημα και το συναίσθημα που πάντα εκφράζουν. Λέξεις με, άλλες φορές, διφορούμενη κι άλλες φορές τόσο ξεκάθαρη έννοια. Ας αρκεστώ όμως σε δυο λέξεις που βασανίζουν αν όχι όλους, τους περισσότερους. «Αγαπώ» και «μισώ». Είναι γνωστό πως το ένα εκφράζει θετικά και το άλλο αρνητικά συναισθήματα αντίστοιχα. Τι γίνεται όμως σ’ εκείνες τις περιπτώσεις που το ένα δεν αναιρεί το άλλο; Εκείνες τις περιπτώσεις που οι δυο αυτές έννοιες όχι μόνο συμβαδίζουν, παρά η μια συμπληρώνει την άλλη;
Γνωρίζουμε ανθρώπους, ζούμε και περνάμε στιγμές μαζί τους. Μαθαίνουμε τα παράξενα και τα διασκεδαστικά τους. Δενόμαστε και αναπτύσσουμε δεσμούς. Όλα αυτά τους κάνουν απαραίτητους και σημαντικούς για τη ζωή μας. Νιώθουμε συναισθήματα δυνατά που μας κάνουν χαρούμενους. Δε ζητάμε πολλά, μα μόνο όσα χρειαζόμαστε.
Ο καθένας μας σε κάποια στιγμή της ζωής, ασχέτως χρονικής διάρκειας, βρίσκει αυτό που πάντα ζητούσε. Ή τουλάχιστον αυτό νομίζει… όντως όλοι το έχουμε πάθει!
Πέρασε τόσος καιρός κι ακόμη θυμάμαι. Θυμάμαι τις γελοίες δικαιολογίες για να σε πάρω τηλέφωνο, τα δάκρυα από τα γέλια, μα και τις πολύωρες σοβαρές συζητήσεις τα βράδια στο μπαλκόνι. Εκείνα τα βράδια που είχες τα πόδια σου πάνω μου και σου είχα δώσει τη ζακέτα που επειδή κρύωνες. Όλα αυτά τα πράγματα που με έκαναν να σε ζητώ. Όλα εκείνα που με έκαναν να σε αγαπώ!
Τι γίνεται όμως όταν καταλαβαίνεις πως οι σοβαρές συζητήσεις υπερισχύουν από τα γέλια; Τότε δε σου μένει άλλη λύση από το να πράττεις το αναπόφευκτο. Φτάνει λοιπόν το σημείο που όλα τελειώνουν. Δεν πρόκειται για έναν εύκολο αποχωρισμό, άλλα για κάτι που εμποδίζει τα πράγματα να σε κάνουν να θες να ξεχάσεις.
Κάπου εδώ το σ’ αγαπώ γίνεται σε μισώ. Όχι για κάποιον άλλο λόγο, παρά για να μπορείς να κρατηθείς μακριά από αυτό που πραγματικά θέλεις. Μπορεί να είσαι εκείνος που «διέλυσε» τη σχέση δυο ανθρώπων, δε σημαίνει όμως πως αυτό ήταν που ήθελες. Ο σεβασμός της αγάπης σου σε έκανε να υποχωρήσεις, πριν τη θέση της πάρει το αληθινό μίσος.
Τώρα λοιπόν πρέπει να σε μισώ ή τουλάχιστον αυτό πρέπει να πείσω τον εαυτό μου πως νιώθω. Σε καμία των περιπτώσεων δε θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο, όμως αυτό είναι που με κρατάει. Αυτό στο οποίο στηρίζομαι για να μην ξανακυλήσω σε «εμάς». Δεν πρόκειται για τίποτα άλλο, μα ψέματα. Εκείνες οι ιδέες που προσπαθώ να φυτέψω στο μυαλό μου για μη σε ζητάει. Ιδέες που η καρδιά δεν είναι χαζή για να πιστέψει. Εκεί κυβερνά το συναίσθημα που όσο κι αν θες δεν κοροϊδεύεις!
Κάνω τα όσα νιώθω και θυμάμαι μια συνήθεια. Θέλω να βάλω τόσες αναμνήσεις και στιγμές σ’ ένα κουτί που δε χωράει ούτε τις μισές. Μόνο και μόνο για να σε ξεχάσω. Να μη μου λείπει η φωνή που κάθε μέρα άκουγα, το χαμόγελο που δε χόρταινα να βλέπω, ούτε οι βόλτες και το άγγιγμα που νιώθω ακόμα πως χρειάζομαι. Κι όμως θέλω να πείσω το χαζό μυαλό πως όπως έμαθα σ’ αυτά, έτσι και θα ξεχάσω.
Ποιον κοροϊδεύω όμως; Προσπαθώ να αναιρέσω ένα συναίσθημα όπως η αγάπη, που οι χειρότερες πράξεις δε φτάνουν για να το πετύχουν. Επομένως όσο και αν προσπαθώ να εξαπατήσω τον εαυτό μου, κάθε αντίθετο συναίσθημα που νομίζω πως νιώθω δεν αποτελεί τίποτα άλλο από ένα προσωπείο. Γι’ αυτό λοιπόν σου λέω όσα κι αν πέρασαν. Όσο σε μισώ θα σ’αγαπώ…
