Πόσες ευκαιρίες πήγαν άραγε χαμένες γιατί ο φόβος μας νίκησε; Ο φόβος. Τι συναίσθημα και αυτό; Σε κάνει να παλεύεις με τον ίδιο σου τον εαυτό. Θες να τολμήσεις, να ξεπεράσεις εμπόδια, καταστάσεις, να αποκτήσεις, να κατακτήσεις πράγματα, ανθρώπους. Μα κάθε φορά εκεί. Να παραμονεύει στα κρυφά. Να σε κάνει να αμφισβητείς το ίδιο σου τον εαυτό. Να σε κρατάει πίσω. Και δεν εμφανίζεται πάντοτε με την ίδια μορφή.
Άλλοτε είναι καλυμμένος με τη μάσκα του θυμού, άλλοτε της λύπης και πότε πότε ακόμα και της ίδιας της «ευτυχίας». Θυμώνουμε, νευριάζουμε με εμάς, τους άλλους. Φωνάζουμε, βρίζουμε, τσακωνόμαστε γιατί δεν τολμάμε να παραδεχτούμε ότι ο φόβος μας χτύπησε την πόρτα, τον προσκαλέσαμε στο σπιτικό του μυαλού μας και ύστερα από επισκέπτης μετατράπηκε σε οικοδεσπότης.
Κλαίμε, στεναχωριόμαστε, μελαγχολούμε γιατί ο φόβος μας κάνει να αισθανόμαστε ανεπαρκείς, «λίγοι», ανάξιοι. Πως δεν είμαστε ικανοί για παραπάνω πράγματα από αυτά που ήδη είμαστε και έχουμε. Και έτσι προβάλλει ο φόβος συγκαλυμμένος με το προσωπείο της ευτυχίας. Πείθουμε τους εαυτούς μας-ή τουλάχιστον προσπαθούμε να τους πείσουμε- πως η τωρινή, δεδομένη κατάσταση είναι η ιδανικότερη εφικτή.
«Είμαι ευτυχισμένος. Είμαι ευτυχισμένη. Δεν πειράζει που συμβαίνει αυτό, και αυτό, το τάδε και το άλλο. Ας μην είμαι αχάριστος. Ας μην είμαι αχάριστη. Υπάρχουν και χειρότερα». Και με αυτά τα λόγια πείθουμε τους εαυτούς μας πως όλα είναι καλά. Πως η «μέγιστη ευτυχία» που μπορούμε να έχουμε είναι αυτή. Και κάπως έτσι συμβιβαζόμαστε.
Φοβόμαστε να φλερτάρουμε, γιατί δεν τολμάμε να εκτεθούμε, να δεχτούμε την απόρριψη, και αυτό γιατί πότε δεν το χωράει απλά ο εγωισμός μας, και πότε γιατί πραγματικά ερωτευόμαστε και το τίμημα της απόρριψης φαντάζει αβάσταχτο. Φοβόμαστε να πούμε τι μας ενόχλησε γιατί ο σύντροφος, ο φίλος, ο γονιός θα παρεξηγηθεί και δεν αξίζει να προκαλέσουμε «ταραχές». Να διακινδυνεύσουμε αυτή την ιδανική μορφή της ευτυχίας, που εθελοτυφλώντας, θεωρούμε ως τέτοια.
Φοβόμαστε να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας στους καθηγητές που μας αδίκησαν, τους εργοδότες που μας εκμεταλλεύονται γιατί ο φόβος της στοχοποίησης ξεπερνά την ανάγκη της προσωπικής μας δικαίωσης. Αυτά φοβόμαστε, και άλλα πολλά. Άλλοτε όλα μαζί και άλλοτε ένα τη φορά.
Υπάρχουν όμως και οι τολμηροί, οι θαρραλέοι και αυτοί που συχνότερα από ποτέ έχουν και εκείνοι τις στιγμές θάρρους και τόλμης. Σε εσάς λέω ένα μεγάλο μπράβο φίλες και φίλοι μου. Σε εσάς, από την άλλη, που δεν τα καταφέρατε ακόμη, να λάμψετε, να βγάλετε από μέσα σας αυτό το μεγαλείο που σας χαρακτηρίζει (στην όποια μορφή του και να είναι αυτό) σας προτρέπω να τολμήσετε. Γιατί ο φόβος είναι από τους χειρότερους ανασταλτικούς παράγοντες στη ζωή μας.
Συσσωρεύεται σιγά σιγά, γιατί οι ίδιοι τον αφήνουμε και ύστερα γιγαντώνεται, και μας εμποδίζει να κάνουμε αυτά που τόσο λαχταρούμε και έχουμε ανάγκη. Ο φόβος δεν είναι παρά ένας παρασιτικός οργανισμός, που τρέφεται από εμάς τους ίδιους και όσο βρίσκει πρόσφορο έδαφος να καλλιεργείται, δεν πάει πουθενά. Παρά μονάχα «βολεύεται» και λεπτό με το λεπτό, μέρα με τη μέρα γίνεται η κυρίαρχη δύναμη στη ζωή μας. Γι’ αυτό τόλμα, και διώξε τον φόβο από τη ζωή σου. Δε σου αξίζει, δε χωράει στη ζωή, δεν πρέπει να του αφήνεις χώρο για βολέματα.
