Σχέσεις, έρωτες, πεταλούδες στο στομάχι και ουράνια τόξα! Μια ισορροπία που γρήγορα μπορεί να μετατραπεί από τη μεγαλύτερη χαρά κάποιου στη μεγαλύτερη λύπη του. Τι κι αν προσπαθήσαμε νύχτες ολόκληρες συζητώντας με φίλους να αποδείξουμε τη διορατικότητα που μας διακατέχει όσον αφορά τους ανθρώπους. Στην αναζήτηση για το πολυπόθητο «μισό» μας αμέτρητες είναι οι φορές που κλείνουμε τα μάτια σε φανερά απίθανους συνδυασμούς. Οποία η θέση μας όμως όταν δεν πρόκειται για το αταίριαστο του χαρακτήρα, παρά για την αδυναμία του παρόντος να διαδεχθεί ένα πολυτάραχο παρελθόν;
Μεγαλώσαμε μαθαίνοντας να προξενούμε τις καλύτερες εντυπώσεις! Όταν δε, στοχεύουμε στην κατάκτηση μιας καρδιάς οι προσπάθειες να εντυπωσιάσουμε το πιθανό μας ταίρι ανέρχονται αν όχι σε μεγάλες, σίγουρα σε τιτανομέγιστες. Μερικές φορές μάλιστα, όντες αποφασισμένοι ‘’να πάρουμε την Πόλη’’ φτάνουμε να ξεδιπλώνουμε ικανότητες που δεν είχαμε ιδέα πως διαθέταμε.
Η δύναμη της κατανόησης. Ανάθεμα σ’ όποιον ξεστομίσει τη γνωστή φράση «Φυσικά, σε καταλαβαίνω» συνοδευόμενη από ένα χαμηλών τόνων μειδίαμα (να μη νομίζει ότι τρέμει και το φυλλοκάρδι μας). Ο λόγος που νόμιζες πως όντως καταλαβαίνεις είναι γιατί σε συνεπήρε η αναψοταραχή της στιγμής, το ζεστό άγγιγμα στο χέρι σου, αφήνοντας σε ανήμπορο να εκτιμήσεις την κατάσταση που μπλέκεις. Η κατανόηση, που όπως πανηγυρικά ισχυρίζεσαι πως διαθέτεις και καλείσαι να επιδείξεις, ενδέχεται να αρχίζει από κάποιου είδους βίτσιο έως και τη δημιουργία ποδοσφαιρικής ομάδας επικαλούμενης ως «σχέση».
Ας υποθέσουμε λοιπόν πως βίτσια υπάρχουν πολλά. Στο κάτω-κάτω ποιος είσαι να κρίνεις τον άλλο; Κι αν ανακαλύψεις νέες πτυχές του εαυτού σου; Πράγμα όμως που, κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον, κανείς δεν μπορεί και πρέπει να ανεχτεί είναι το να νιώθει «τρίτος» στην ίδια του την, αναπτυσσόμενη έστω, σχέση.
Οι πρώην. Ποιος δεν έχει πληγεί τουλάχιστον μια φορά από κάποιον πρώην; Συγγνώμη, καλό και άγιο παιδί, αλλά ακόμη κι εγώ άθελα μου άφησα τα σημάδια μου! Το άλυτο της υπόθεσης δεν είναι τόσο το ότι μας πληγώνουν, όσο το κατά πόσο είμαστε σε θέση να γιατρέψουμε τις πληγές.
Καλά απαριθμώ βέβαια εδώ και τόσες παραγράφους την απερισκεψία του ενός που την είδε «Μεσσίας» συγχωρώντας κάθε αμαρτία, μα τι γίνεται με εκείνους που παραβλέπουν τη δυσκολία τους να αφεθούν και πάνω απ’ όλα να εμπιστευθούν; Δεν λέω, θα με δεις απ’ τους πρώτους να πρεσβεύω το γνωστό «Η εμπιστοσύνη κερδίζεται», τι γίνεται όμως όταν ο άλλος δεν σ’ αφήνει να την κερδίσεις;
Σου εφιστά την προσοχή όσον αφορά τον πρόσφατο χωρισμό και όντως λες πως μπορείτε να προσπαθήσετε. Ρίσκο από μέρους σου, δε λέω, αλλά μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια! Μην σκεφτόμαστε μόνο αν εσύ μπορείς να «μαζέψεις τα κομμάτια» του προηγούμενου, μα κι αν εκείνος θέλει να μαζευτούν.
Σε τέτοιες περιπτώσεις καλό είναι να γίνονται συζητήσεις που να φανερωθούν οι προθέσεις του καθενός. Μπορεί να είναι δύσκολο να ανοίξεις τα χαρτιά σου τόσο νωρίς, δεν παύει όμως να ναι απαραίτητο. Οι δύσκολες καταστάσεις απαιτούν απλή και ειλικρινή αντιμετώπιση! Πολλές είναι όμως οι περιπτώσεις που μετά τη «συνεννόηση» όλα φαίνονται διαχειρίσιμα και βατά… μέχρι τη στιγμή που ο πληγωμένος βυθίζεται στη θλίψη των αβυσσαλέων αναμνήσεων. Τη στιγμή που γίνεται… στιγμές! Στιγμές που θυμάται αυτό που έχασε (ακόμη κι αν δεν επιζητεί πίσω), ξεχνώντας αυτό που πρόκειται να αποκτήσει..
Νιώθεις πως ξεχνιέσαι, χαραμίζεσαι και επενδύεις χρόνο σε κάτι άσκοπο. Δεν μπορείς όμως να το σταματήσεις, γιατί ένα αιώνιο «Κι αν δεν..» θα πλανάται στο απογοητευμένο μυαλό σου. Έτσι αποφασίζεις να κάνει γαϊδουρινή υπομονή ελπίζοντας σε κάτι καλύτερο. Σίγουρα έχεις τις επαναστατικές αναλαμπές, κατά τις οποίες γίνεσαι ταύρος σε υαλοπωλείο. Έρχεσαι όμως αντιμέτωπος με τις λειψές στιγμές προσοχής του, πράγμα που σε κάνει πιο τρυφερό από την καρδιά ενός μαρουλιού.
Όλα βέβαια μπορούν αν θεωρηθούν τίποτα, παρά μια εγωιστική επιθυμία να έχουμε την ευτυχία με το άτομο που ξέρουμε πως είναι ικανό να μας τη δώσει. Τι κι αν δεν μπορεί όμως να την προσφέρει στην προκειμένη στιγμή; Ας μην ξεχνάμε πως μεγάλος εχθρός του έρωτα είναι το λεγόμενο timing.
Το παν, λοιπόν, είναι θέμα τόλμης και δύσκολων αποφάσεων. Πάντα το ωραίο είναι και δύσκολο, αρκεί βέβαια να υπάρχει η ισορροπία αυτών. Ας μην ξεχνάμε πως κι η ζωή είναι ωραία λόγω των δυσκολιών της.
