Έχει καλλιεργηθεί η αντίληψη ότι άπαξ και εγκλωβιστείς μέσα σε ένα κουτί δεν γίνεται να βγεις. Μόλις σου αποδοθεί ένας χαρακτηρισμός, μία ταμπέλα οφείλεις να υπακούς σε αυτή . Οι κοινωνικές νόρμες , η έννοια του ΄φυσιολογικού΄και του σωστού μας περιορίζουν δημιουργώντας τον κανόνα που τόσο φαίνεται να αρέσει. Άσχετα που όπως παρουσιάζεται κανένας δεν μπορεί να τον υπακούσει . Είναι σαν να έχουμε δημιουργήσει μία ουτοπία μέσα σε μία πανέμορφη γυάλινη σφαίρα που αν διαταράξουμε θα σπάσει , ακόμα και αν ελάχιστοι μπορούν να ζήσουν μέσα σε αυτήν . Όσοι μένουν έξω τη διατηρούν με τον θαυμασμό και τον φθόνο τους.Έτσι, από τη στιγμή που γεννιόμαστε μαθαίνουμε πως πρέπει να έχουμε συγκεκριμένες ιδιότητες ώστε να ανήκουμε σε μία κατηγορία.
Αν αναλογιστούμε τον τρόπο που μεγαλώνουμε τα παιδιά ανάλογα με το φύλο, μπορούμε να διακρίνουμε πολλές προβληματικές συνήθειες. Ήδη από μικρή ηλικία στόχος φαίνεται να είναι η ομορφιά και η γλύκα για τα κορίτσια. Αποθαρρύνουμε την ενασχόληση με δραστηριότητες που τις κάνουν ενεργητικές και εκρηκτικές γιατί είναι τρομακτικό και στους άντρες δεν αρέσει αυτό . Και βέβαια, στόχος είναι να είμαστε αρεστές στον αντρικό πληθυσμό. Σωστά ; Από την άλλη το ίδιο ισχύει και για το αντρικό φύλο. Μεγαλώνουν μαθαίνοντας πως η ένδειξη συναισθήματος είναι αδυναμία, το κλάμα είναι απαγορευμένο και γενικά οι συναισθηματισμοί είναι γυναικεία υπόθεση. Πρέπει να είναι ακέραιοι, λογικοί και σκληροί . Να είναι άντρες. Ο,τι και αν σημαίνει αυτό. Εφοδιάζουμε τα παιδιά με παιχνίδια , παραμύθια, ρούχα που τα προετοιμάζουν για τους ρόλους του σωστού κύριου και κυρίας. Υποστηρίζουμε ότι η φύση τους είναι τέτοια και όχι πως όλα αυτά είναι ένα κοινωνικό κατασκεύασμα.
Τι είναι όμως αυτό το ”σωστό ” που ακούμε τόσο συχνά ; Και γιατί είναι σωστό αν σε καταπιέζει ; Μαθαίνουμε την ποιότητά του και απλά προσπαθούμε να ανταποκριθούμε σε αυτό , άσχετα που δεν το νιώθουμε ούτε στο ελάχιστο. Το θέμα με όλη αυτή την κουλτούρα είναι ότι μεγαλώνουμε μετρώντας την αξία μας μέσα από τα μάτια των άλλων. Γι αυτό ταΐζουμε την αντίληψη ότι είμαστε μισοί και ότι χρειαζόμαστε τους άλλους ανθρώπους για να νιώσουμε την ολοκλήρωση. Και βέβαια αυτή έρχεται μέσα από τις δικές τους απόψεις για το πώς πρέπει να μοιάζουμε. Φοβόμαστε την απομόνωση τόσο πολύ και το στίγμα γύρω από την απόλαυση της μοναξιάς είναι τεράστιο.Φυσικά και η συντροφιά των άλλων ανθρώπων είναι πανέμορφη και επιθυμητή, όμως δεν είναι προαπαιτούμενη για την ευτυχία μας. Χωρίς τις γνώμες και την αποδοχή του περίγυρου, άραγε γνωρίζουμε ποιοι είμαστε;
Ίσως σε κάποια στιγμή της ζωής μας αναρωτηθούμε για την ορθότητα του ‘σωστού’, όμως ο φόβος του κοινωνικού αποκλεισμού θα μας βάλει σύντομα ξανά στον ”ίσιο δρόμο” , θα ονομάσουμε αυτή την στιγμή φάση και θα φυλακίσουμε και άλλους ανθρώπους στα δικά μας δεσμά . Και έτσι δεν αλλάζει τίποτα και είμαστε όλοι ευχαριστημένοι . Ο καθένας μας συνεχίζει να ζωγραφίζει το χαμόγελο ή τα δάκρυα στο πρόσωπο του διπλανού του αγνοώντας τη δική του μορφή. Εξελισσόμαστε και αλλάζουμε για να χωράμε όλο και καλύτερα στο κουτί που μας έχουν αναθέσει. Βέβαια μπορούμε πάντα να βρούμε την δύναμη να σπάσουμε το κουτί μας και να ρίξουμε τις ταμπέλες μας. Είμαστε άνθρωποι, πολύ πιο σύνθετοι από ένα στεγνό επίθετο, πιο περίπλοκοι από μία ευθεία γραμμή. Όσο και αν πιστεύουμε πως δεν είμαστε αρκετοί για μία αλλαγή , είμαστε, γιατί ο περίγυρος έχει τόση δύναμη όση του επιτρέπουμε να ασκεί πάνω μας.
Μόλις εμείς οι ίδιοι διαχωρίσουμε την αυτοεκτίμησή μας από την κριτική τους όλα γίνονται δυνατά.
