Το φαγητό για τον κάθε άνθρωπο σημαίνει κάτι διαφορετικό. Για κάποιους είναι απλώς..ένα φαγητό. Για κάποιους άλλους σημαίνει ιστορία, χρόνια ξεγνοιασιάς κι απόλαυσης που συνοδεύονται με χαμογελαστά πρόσωπα. Μπορεί όμως να σημαίνει και ξενιτιά, τρένα ή πλοία που φύγαν και πήραν μαζί τους τα αρώματα μια άλλης εποχής. Αν το σκεφθεί κανείς, ένα απλό φαγητό περιέχει υλικά που το καθένα έχει τη δική του ερμηνεία. Για παράδειγμα το πιπέρι. Ή το αλάτι. Είναι υλικά που δίνουν γεύση. Αν βέβαια το παρακάνει κανείς θα έρθει και η υπερβολή. Αν πάλι δεν βάλει καθόλου, όλα θα είναι άνοστα. Λες και δύο μόνο υλικά απεικονίζουν την κάθε μας μέρα, την ίδια τη ζωή ίσως. Δεν τη θέλουμε ταραχώδη και υπερβολική αλλά ούτε και άνοστη.
Το φαγητό είναι παράδοση, δημιουργία, ένας κόσμος αλλιώτικος, είναι τέχνη. Και αν λέγεται πως στην τέχνη δεν υπάρχει παρθενογέννεση, τότε αυτή η φράση έχει τη θέση της εδώ. Είναι γνωστό πως όση αγάπη έχει ένα φαγητό, τόσο πιο νόστιμο είναι. Κρύβει αρώματα και γεύσεις από τα παλιά. Σου έρχονται εικόνες που βοηθούσες στα μεγάλα οικογενειακά τραπέζια και θυμάσαι τα λεπτά αναμονής πάνω από την κατσαρόλα.
Όσο περνούν τα χρόνια αλλάζουν πολλά. Ο τόπος, οι συνήθειες, ακόμη και οι ίδιοι οι άνθρωποι. Φθείρονται από το χρόνο. Αυτό όμως που δεν φθείρεται είναι το κλασσικό, παλιό φαγητό. Αυτό που εμπνεύσθηκε κάποιος πριν χρόνια και που πέρασε από γενιά σε γενιά, από νοικοκυριό σε νοικοκυριό. Σαν οικογενειακό μυστικό καλά φυλαγμένο, μην τυχόν και σκουριάσει ή γίνει όμοιο με τα άλλα. Η κάθε συνταγή έχει τη δική της ιστορία. Και όταν ξανατρώει κάποιος τα ίδιο φαγητό θυμάται μέρη, ανθρώπους, και η κάθε μπουκιά τον πάει όλο και πιο πίσω.
Μία ταινία με πρωταγωνιστή το φαγητό και με εικόνες όπως σας περιέγραψα είναι η «Πολίτικη κουζίνα». Μιλάει για τις ιστορίες ανθρώπων που ξενιτεύονταν και πήγαιναν στην Πόλη για να φτιάξουν μια καλύτερη ζωή. Σε αυτήν, συμπρωταγωνιστές του φαγητού είναι ο Φάνης και ο παππούς του. Έτσι, η ταινία δείχνει όλη τη μαγεία των μπαχαρικών, του αρώματος και των ήχων της πολίτικης κουζίνας. Και όταν ο Φάνης ενήλικος πια, και χωρίς τη γλαφυρή φωνή του παππού του, γεύεται ξανά τα ίδια φαγητά, πάει πίσω στα παιδικά του χρόνια, στο μπακάλικο του αγαπημένου παππού με τα πολίτικα μπαχαρικά. Στην εποχή, όπου οι άνθρωποι για να μην ξεχάσουν τις ιστορίες του τόπου τους, τις έβαζαν μέσα στο φαγητό τους.
Είναι ταξίδι το φαγητό, είναι έμπνευση, και γνώση. Μέσα από αυτό μιλάει η ψυχή, χοροπηδούν εικόνες και εκφράζονται αντιλήψεις. Κι όταν βρεθείς ξανά μπροστά στο αγαπημένο σου φαγητό, αναρωτήσου γιατί είναι το αγαπημένο σου.
