Το ψέμα. Μια κοινή, άτυπη, διεθνής συμφωνία. Η μόνη ομόφωνη, παγκόσμια απόφαση, που κράτησε με το πέρασμα του χρόνου. Μια σιωπηλή αποδοχή, μια βολική, καθημερινή αμαρτία. Όποιος ισχυρίζεται ότι δεν υπέγραψε τη συμφωνία αυτή, αυτόματα, γίνεται ένα με τη μάζα. Το ψέμα έχει γίνει αναγκαιότητα. Πολλοί, προσπάθησαν να το εξηγήσουν λογικά, όμως, αποδείχτηκε ότι, η λογική δεν μπορεί να καλύψει όλες τις περιπτώσεις. Λέμε ψέματα γιατί φοβόμαστε, για να ταιριάξουμε, για να αρέσουμε, για να ξεμπερδεύουμε, για να κερδίσουμε, για να εκδικηθούμε, για να αναδειχθούμε, για να αναστατώσουμε. Λέμε ψέματα επειδή μπορούμε. Άλλοτε για ασήμαντους, άλλοτε για βαρυσήμαντους λόγους. Έχει γίνει τόσο αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας, που, μερικές φορές, το χρησιμοποιούμε ακόμα και για καλό σκοπό. Είναι ο βοηθός, ο φίλος, ο προστάτης και ο εχθρός μας. Το έχουμε αποδεχτεί και το ζητάμε. Ακόμα και αν ξέρουμε ότι ο άλλος ψεύδεται, αν μας βολεύει αυτό που ακούμε, δεν μας νοιάζει η αλήθεια. Με αυτή την τακτική, η πραγματικότητα, ως έννοια, είναι ακόμα πιο αόριστη. Η πραγματικότητα ζει μόνο μέσα μας, αθόρυβη και αδήλωτη.
Η ικανότητα να λέμε ψέμετα είναι έμφυτη, αλλά είμαστε πρόθυμοι να το κάνουμε κατόπιν επιρροής. Μεγαλώνοντας, μαθαίνουμε, αρχικά, να κρύβουμε πολύ σκληρές αλήθειες. Οι γονείς μας, μας δασκαλεύουν ότι δεν είναι σωστό να λέμε κάποιον άσχημο, ακόμα κι αν είναι. Πρέπει να λέμε ότι αγαπάμε όλους τους συγγενείς μας, ακόμα και αν δεν το εννοούμε. Αυτά είναι τα πρώτα μας “βήματα” στην κοινωνία του ψέματος. Στη συνέχεια, εντάσσουμε στη ζωή μας και άλλους τομείς που μας διδάσκουν συτή την “τέχνη”. Τομείς πιο εξειδικευμένους όπως το σχολείο, οι φίλοι, η εκκλησία, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Σιγά σιγά, αυτοματοποιούμε αυτή τη συνήθεια. Μερικοί, μάλιστα, αποκτούν και ένα είδος ταλέντου σε αυτόν τον τομέα. Τα συσσωρευμένα πρέπει, μη και οι τυποποιημένες φράσεις απενοχοποιούν τα ψέματα και μας δημιουργούν ένα είδος ανοσίας, θα λέγαμε.
Είμαστε τόσο μπερδεμένοι και φοβισμένοι στη σκέψη ότι, η αλήθεια ίσως μας αφήσει στο περιθώριο, που ακόμα και αν είναι η καλύτερη, πιθανή εκδοχή, επιλέγουμε να την κρύψουμε. Να ελέγξουμε, πρώτα, αν το έδαφος είναι σταθερό. Δεν έχει σημασία η συχνότητα που επιλέγουμε να το χρησιμοποιούμε. Δεν είναι διαγωνισμός ειλικρίνειας για να ασκήσετε ενστάσεις. Πάνω στα θεμέλεια αυτής της ανοχής μας έχουν χτιστεί ανθρώπινες σχέσεις, ολόκληρες αυτοκρατορίες και κυβερνήσεις. Αν το χρήμα και η εξουσία διοικούν αυτόν τον κόσμο, τότε, σίγουρα, το ψέμα είναι το κατεξοχήν εργαλείο για να αποκτήσεις αυτά τα δύο.
Μια συνήθεια, όμως, δεν θα έμενε τόσο ανέπαφη στο χρόνο, αν δεν είχε την κατάλληλη συνέπεια και θετική αντιμετώπιση από τους άλλους. Το αξιοσημείωτο, λοιπόν, δεν είναι ότι ζούμε σε μια κοινωνία που, διαρκώς, ψεύδεται. Το αξιοσημείωτο είναι ότι, ζούμε σε μια κοινωνία που έχει επαναπαυτεί σε αυτήν την πράξη. Φανταστείτε έναν κόσμο όπου θα ήταν, βιολογικά, αδύνατον να πόυμε ψέματα. Πόσο εκτεθειμένοι θα ήμασταν τότε.
