Τόσα καλοκαίρια που θυμάμαι…
Είναι παράξενο πως σε μια ζωή έχουμε πολλές μνήμες που μπορεί καν να μη γνωρίζουμε μέχρι κάτι να μας τις θυμίσει. Θα έλεγε κανείς όμως πως τα καλοκαίρια είναι εκείνες οι περίοδοι που ανθίζει ο έρωτας. Τόσο ο έρωτας που καταλαβαίνουμε, όσο κι εκείνος που δεν έχουμε ιδέα πως ζούμε, μα δεν παύει να μας γεμίζει συναισθήματα!
Τα καλοκαίρια που έζησα μαζί σου ήταν τα καλύτερα που μπορώ να ανακαλέσω. Η καθημερινή επαφή, οι περιπέτειες και άλλα πόσα που δεν μου έρχονται μονομιάς στο μυαλό. Θεωρούσαμε και οι δύο αυτονόητο πως δεν μπορεί να περάσει μια μέρα χωρίς να σε δω και να με δεις. Από το πρωί μέχρι και την ώρα που έδυε ο ήλιος ήσουν η συντροφιά, που χωρίς δεύτερη κουβέντα, επιζητούσα. Το βράδυ όμως με γέμιζες με συναισθήματα ανεξήγητα. Εκείνα τα συναισθήματα που δύσκολα μπορούσα να καταλάβω και χωρίς να το σκεφτώ σε θεωρούσα την καλύτερη συντροφιά.
Ήσουν η φίλη μου. Το άτομο που πρώτο ερχόταν στο μυαλό μου με την κάθε ευκαιρία. Ανακαλώ τις ατέλειωτες βόλτες με τα ποδήλατα, τις ώρες στην παραλία, μα και όλες τις βραδινές στιγμές που αράζαμε στο δικό μας σημείο. Ένα σημείο που είχε θέα όλη την πόλη. Τα πανέμορφα φώτα μιας πολυάσχολης και αγχωτικής πόλης, που παρ’ όλα αυτά μαζί σου φάνταζε να κυλάει ήρεμα.
Τέτοιες βραδινές στιγμές θεωρούσα δεδομένη την αγκαλιά σου. Το ήξερα πως θα έχω τα χέρια σου γύρω μου και θα ακούω τη φωνή σου. Ωστόσο πάλι, ρώταγα τι φταίει…
Μετά από τόσα χρόνια, μεγαλώσαμε. Δεν είμαστε πια τα ανέμελα παιδιά που περνούσαμε όλα τα καλοκαίρια μαζί. Επιστρέψαμε στην ίδια πολυάσχολη πόλη χωρίς καν να έχουμε την ανάγκη να δούμε ο ένας τον άλλον. Τότε, λοιπόν, που σε ξαναείδα κατάλαβα! Σε είδα και θυμήθηκα όλα όσα είχα άθελα ξεχάσει. Τίποτα όμως δεν φάνταζε το ίδιο με τότε. Έζησα όλα αυτά τα καλοκαίρια που δε σ΄αγαπούσα. Τουλάχιστον έτσι όπως τώρα!
Στη θέαση σου πήρα απαντήσεις που ποτέ δεν πίστευα πως χρειαζόμουν. Δεν ήσουν η φίλη μου. Σε αγαπούσα όπως κανένα άλλο άτομο γιατί με έκανες να νιώθω πράγματα που δεν πίστευα ότι μπορώ. Δεν ήμουν ο ίδιος γύρω σου. Τώρα που όλα αυτά χάθηκαν μου λείπουν. Μου λείπεις!
«Άπλωσες τα χέρια και γύρισαν τα καλοκαίρια». Γύρισαν όλες οι μνήμες και τα συναισθήματα με τρόπο που δεν φανταζόμουν πως θα ένιωθα. Με τρόπο που παρά τα χρόνια που περάσαν με έφεραν να βρεθώ κοντά σου όπως τότε. Πλέον όμως ξέρω! Όλα αυτά τα καλοκαίρια σ’ αγαπούσα. Σε είχα ανάγκη όχι απλώς επειδή περνούσα ωραία, μα επειδή έκανες τα ίδια πράγματα της καθημερινότητας να φαντάζουν συνεχώς καινούρια.
Πλέον δε ρωτάω τι φταίει! Πήρα απαντήσεις χωρίς να ζητήσω, που τόσο όμως τελικά χρειαζόμουν. Τόσα καλοκαίρια μου’ χαν φύγει από τα χέρια, μα πλέον το ξέρω ότι σε θέλω και θα κάνω όλο τον καιρό να μοιάζει καλοκαίρι…
