Καλά ρε παιδιά είμαι η μόνη; Μόνο εγώ αντιμετωπίσω ένα μικρό «θεματάκι» με το όλο ζήτημα τύψεις και ενοχικότητα; Βασικά, εντάξει, ρητορική ήταν η ερώτηση. Είμαι σίγουρη πως δεν είμαι η μόνη εκεί έξω που αντιμετωπίζει αυτό το πρόβλημα- δε μιλάμε και για τρομερά πράγματα, αλλά όσο να’ ναι δεν τον προσπερνάς κιόλας-. Δε μπορώ να διανοηθώ να μετρήσω πόσες είναι οι φορές εκείνες που με έχει απασχολήσει. Και με απασχολεί, ακόμη δηλαδή, για να ακριβολογούμε. Θυμάμαι που έχουν υπάρξει στιγμές που έχω κάτσει ώρες ατελείωτες αναλώνοντας πολύτιμο χρόνο πότε στον ένα, πότε στο άλλο. Και στα δύο μαζί για την ακρίβεια, γιατί δεν είναι ότι μπορεί και να αποφευχθεί το ένα από το άλλο. Τύψεις και ενοχικότητα πάνε μαζί. Είναι σαν το μαύρο και το άσπρο. Αν σκεφτείς το ένα, σου έρχεται και το άλλο στο μυαλό, είτε συνειδητά είτε ασυναίσθητα.
Μα καλά θα πεις τώρα και γιατί αισθάνεσαι τύψεις και ενοχικότητα; Όλο εσύ φταις για τα πάντα ή πας να το παίξεις καμία αγία και αθώα; Όχι και όχι είναι η απάντηση. Αγία δεν είμαι, τέλεια δεν το παίζω σε καμία περίπτωση και όσο για το αθώα, ας σοβαρευτούμε λιγάκι, εγώ αθώα και αφελής; Πότε! Το θέμα είναι αυτό: Είμαι εγωίστρια. Θα πεις: «Μα και καλά τι σχέση έχει αυτό με το ζήτημα τύψεις και ενοχικότητα;». Και όμως έχει και παρά έχει! Βλέπετε δεν αντέχω να μην έχω καθαρή τη συνείδησή μου. Τουλάχιστον με βάση τα μέτρα και τα σταθμά που έχω ορίσει εγώ για τον εαυτό μου. Ο καθένας έχει τον δικό του ηθικό κώδικα και κώδικα συμπεριφοράς και με βάση αυτόν πορεύεται. Μερικές φορές οι εκάστοτε ηθικοί άξονες και ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφερόμαστε συμπίπτουν και άλλοτε όχι. Τέλος πάντων.
Τι έλεγα; Α, για το πως το θέμα τύψεις και ενοχικότητα πηγάζει από τον εγωισμό (τουλάχιστον για’ μένα). Να, ας πούμε όταν σκεφτώ ή μου «υποδείξει» κάποιος ότι έχω κάνει κάτι «κακό», παρά το γεγονός ότι είμαι πολύ δεκτική στην κριτική, είτε αυτό είναι για ψύλλου πήδημα που λέει ο λόγος είτε για κάτι σοβαρότερο, θα κάτσω και θα το αναμασήσω για ώρες ολόκληρες μέσα μου (και ναι μπορεί και για μέρες). Κάθε φορά σκέφτομαι: «Ρε Αθηνά, έλεος δηλαδή, πάλι σκατά τα έκανες;» (Ας μου συγχωρεθεί η έκφραση αλλά έτσι είναι). Και δεν το χωράει ο νους μου, ως γνήσια τελειομανής-αλλά όχι τέλεια (το ξέρω, το ξέρω δε γίνεται να είμαστε τέλειοι και τα λοιπά)- πως τα έκανα θάλασσα.
Από την άλλη δε θέλω να «αυτομαστιγώνομαι» και χωρίς λόγο βέβαια, αλλά μερικές φορές δεν το ελέγχεις κιόλας. Ξέρετε είναι και το άλλο. Εγώ σκέφτομαι ακατάπαυστα. Και πολλές φορές ξεψειρίζω τα πάντα. Έτσι, λοιπόν, καταλήγω αρκετές φορές και αισθάνομαι τύψεις και ενοχικότητα για πραγματικά χαζομάρες. Αλλά είναι όπως και με τη γνωστή-άχρηστη προσωπικά θεωρώ πραγματικά συμβουλή- το «μη στεναχωριέσαι». Αν πεις μη νιώθεις τύψεις και ενοχικότητα, ε δεν είναι και κανένα κουμπί αυτό. Δε γίνεται να το ανοιγοκλείνεις όποτε θες. Οπότε όπως καταλαβαίνετε δεν ελέγχεται.
Όπως και να ’χει φυσικά, το παλεύεις και ό,τι βγει, βγήκε. Γενικά δηλαδή αυτό που έχουμε, είναι οι δυνάμεις μας και η προσπάθεια που καταβάλουμε. Αλλιώς δεν πάει μπροστά τίποτα. Μόνο η στασιμότητα και η μιζέρια απομένουν.
