Με υγρά μάτια μπροστά σε ένα ξύλινο κουτί γεμάτο λουλούδια και τη φιγούρα ενός ανθρώπου που αγάπησες πολύ, σε κάνει να συνειδητοποιήσεις πως «η ζωή είναι ατμός» που έλεγε κι ο Θανάσης Βέγγος στη γνωστή ελληνική ταινία.
Τετριμμένο αλλά πόσο αληθινό. Βλέπεις σου φαίνεται τόσο ψεύτικο όλο αυτό. Άνθρωποί που περιφέρονται γύρω απ’ τον αγαπημένο σου και σου δίνουν ευχές και κουράγιο. Δεν το ζήτησες ,και μεταξύ μας, αλλά σου φαίνεται τόσο θεατρικό όλο αυτό.
Ένα show για την επίδειξη ενδιαφέροντος και αγάπης σ’ έναν άνθρωπο που πια δε νιώθει για να το χαρεί. Τώρα; Τώρα που βρίσκεται «εν τόπο χλωερό»; Τι σημασία έχει πια;
Όταν ζούσε άραγε να είχε ζήσει αυτή την περίσσεια αγάπης γύρω του;
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι έδειξαν ποτέ το σεβασμό, την αγάπη, την εκτίμηση απέναντι του, όταν ζούσε και μπορούσε να το απολαύσει;
Δεν είναι τυχαίο αυτό που λένε, πώς οι νεκροί δέχονται περισσότερα λουλούδια απ’ τους ζωντανούς.
Μεγάλο πράγμα βλέπεις οι τύψεις, σε κυνηγάνε στον ύπνο σου , σε πονάνε για μια ζωή.
Πάντοτε ήμουν της πεποίθησης καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που είπες ή έκανες, παρά για κάτι που δεν ξεστόμισες ενώ ήταν σημαντικό και δεν έπραξες επειδή απλά δείλιασες.
Θα σε κυνηγάει μια ζωή το «αν». Τι θα γινόταν «αν» τον έκανα αυτό. Θα σε καίει μέσα σου αν δεν είπες αυτά που αισθάνθηκες, κι ακόμα πιο πολύ θα σε καίει αν δεν πρόλαβες να πράξεις όπως έπρεπε αφού το ήθελες.
Αν ο άλλος δε μάθει πραγματικά τι νιώθεις, ας πούμε, και δεν προλάβεις να του το πεις ζεις με το βάρος.
Τι ανόητοι που είμαστε εμείς οι άνθρωποι; Αισθανόμαστε πως έχουμε άπειρο χρόνο για να κάνουμε όλα αυτά που θέλουμε, να πούμε αυτά που αισθανόμαστε, να δείξουμε με πράξεις κι όχι να αποφεύγουμε αφήνοντας για του «Αγίου Ποτέ» αυτά που καίνε μέσα μας.
Κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας και το αναβάλλουμε από μέρα σε μέρα ,από μήνα σε μήνα κι από χρόνο σε χρόνια, που περνάνε ανεξέλεγκτα. Αναβάλλουμε τα ουσιαστικά βάζοντας πάνω απ’όλα τα ρουτίνα μας. Αναβάλλουμε αισθήματα βάζοντας πάνω απ’όλα τον εγωισμό μας. Αναβάλλουμε να ζήσουμε, με μια τόσο αλαζονική πεποίθηση πως υπάρχει χρόνος.
Ποιός το ορίζει αυτό, αλήθεια; Όχι εμείς σίγουρα.
Το θέμα είναι να ζεις όσο περισσότερο μπορείς, να εκφράζεσαι όπως θες τη στιγμή που το θες κι όχι όταν θα σου χει περάσει αυτό που νιώθεις, γιατί τότε σίγουρα δε θα το κάνεις ποτέ, εν τέλει.
Δε μιλώ για υπερβολή, μιλώ για ουσία. Ουσία που χάνεται στο «δε βαριέσαι, ας το γι’ αύριο».
Κι έρχεται και το αύριο και το μεθαύριο και το του χρόνου, κι εσύ εκεί στάσιμος με μια αίσθηση πως έχεις χρόνο.
Άδραξε τη μέρα και κάνε αυτά που πραγματικά σε γεμίζουν.
Πες αυτό που αισθάνεσαι και μην φοβηθείς ότι θα τσαλακωθείς. Ένιωσες και δεν υπάρχει τίποτα πιο ανακουφιστικό απ’ αυτό. Βλέπεις πολλοί δεν αφήνουν τους εαυτούς τους να νιώσουν και δεν φαντάζεσαι πόσο άδειοι είναι στην πράξη.
Άδειοι από τη ζεστασιά μιας ειλικρινούς αγκαλιάς.
Ενός φιλιού που δεν αγγίζει μόνο τα χείλια, αλλά φτάνει να καεί μέσα τους.
Μιας συζήτησης που δεν προσφέρει μόνο γνώση, αλλά αποτελεί εμπειρία.
«Αξίζει να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει» όπως έλεγε κι Τσε και αποτελεί σύνοψη και διαπίστωση.
Ξέχνα πως υπάρχει το αύριο και δείξε κάθε μέρα την αγάπη σου στους δικούς σου ανθρώπους, την εκτίμηση σου στους φίλους και τους συνεργάτες, το ενδιαφέρον και την τρυφερότητα στους ανθρώπους που θες να κρατήσεις στη ζωή σου και να γίνουν μέρος της.
Νιώσε, μίλα, πράξε στο τώρα στο σήμερα, που σε ακούνε και σε νιώθουν.
Γίνε γεμάτος άνθρωπος και πρόσφερε συναισθήματα χωρίς τσιγκουνιές.
Πάρε το «YOLO» (You Only Live Once) και ερμήνευσε το σωστά. Δε σημαίνει ότι επειδή ζεις μια φορά, πρέπει και να ζεις επιπόλαια και ακραία. Επειδή ζεις μια φορά όμως, δε δικαιολογείται να μην απολαμβάνεις κάθε στιγμή που ζεις και να μην εκφράζεις αυτά που νιώθεις.
YOLO λοιπόν και….μην ξεχνάς, η ζωή είναι πολύ μικρή για να σου αρκεί το λίγο και το μέτριο.
Αγαπά και ζήσε στα άκρα μα πάνω απ’όλα θυμήσου να το μοιραστείς.
