Μέσα απ’ τα βιβλία το μόνο σίγουρο είναι ότι βρίσκεις κόσμους, βιώνεις καταστάσεις, ακούς τις φωνές και χάνεσαι στην αφήγηση. Τι συμβαίνει, όμως, όταν η φωνή του αφηγητή δεν είναι και τόσο τυχαία; Τι μπορεί να έρθει στην επιφάνεια του νου σου όταν τελικά η μυθιστορηματική απόδοση συνδυάζεται με την ιστορικότητα και τον μύθο μιας εμβληματικής περσόνας;
Είναι το βιβλίο που θα σε κρατήσει κοντά στο πρόσωπο του ήρωα, στο πρόσωπο του Αϊνστάιν χωρίς να αρκεστεί στην πληροφόρηση, την παράθεση γεγονότων ή την απλή βιογραφική απόδοση.
Ένα αμάλγαμα συγγραφής στην οποία συνυπάρχουν η κειμενική απόδοση τής ιστορίας, με την αναδρομή στον χρόνο και την ανάδειξη –ή καλύτερα, την απόδοση– του Νομπελίστα επιστήμονα.
Και προφανώς ο Αϊνστάιν μάς είναι γνωστός από τη θεωρία της σχετικότητας και τη διάσημη φωτογραφία του με τη «γλώσσα έξω». Όλα όμως μοιάζουν τόσο σχετικά όσο και οι θεωρίες πίσω απ’ τον μύθο.
Το συγκεκριμένο κείμενο κρύβει μια άλλη πτυχή. Ο ήρωας είναι πιο ανθρώπινος, πιο κοντά μας και ξεφεύγει απ’ την εικόνα του απόμακρου και «ξεχωριστού» σπάνιου είδους ανθρώπου, που μπορεί να διαμορφωθεί σε τέτοιες περιπτώσεις. Ο Αϊνστάιν περπατά δίπλα μας, καπνίζει τη πίπα του, συνομιλεί με κόσμο, κάνει ιστιοπλοΐα, ερωτεύεται, προβληματίζεται, εκνευρίζεται, στενοχωριέται για τους άλλους, παίζει βιολί στον σχιζοφρενή γιό του και ταξιδεύει. Τα βάζει με τον κόσμο με μια ηρεμία και απλότητα. Η σκέψη του αποδίδεται κοινή και προσιτή. Στην επιστήμη του δεν τον σταματά κανείς, δεν μπορεί κανείς να τον περιορίσει, δίχως εφάνταστα σενάρια και πομπώδεις στιγμές. Είναι απλός, ξεκάθαρος και σίγουρος για τη δύναμη του νου του. Μιλά στον κόσμο, τα βάζει με τις πολεμικές διαθέσεις και του κοινωνικούς χαρακτηρισμούς, ακολουθεί την εποχή και πιέζεται απ’ τις ευαισθησίες του.
Δεν χάνεται στους στόχους του, δεν τους προδίδει όμως και επιλέγει τους ανθρώπους. Στέκεται κοντά σε μεγάλα ονόματα της εποχής όχι μόνο σαν επιστήμονας, αλλά και σαν προσωπικότητα απλή, διεκδικεί τη ζωή και αγωνιά για το μέλλον. Είναι, όμως, όσο πιο δυνατός πιστεύει ότι μπορεί να γίνει για αν συνεχίσει να υπάρχει και να προχωρά σε όσα πιστεύει.
Με έναν τέτοιο τρόπο το κείμενο αυτό μοιάζει με ιστορία, τόσο αληθινή όσο και μη αληθινή. Σε κρατά, όμως, κοντά στον ήρωα και στις ανησυχίες του, σου θυμίζει συχνά-πυκνά ποιος είναι και τον ρόλο του στην επιστήμη και στην ανθρωπότητα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν στοχεύει σε μια ακόμα «αυτονόητη» εξύψωση. Αρκείται στη μυθιστορηματική απόδοση μιας ακόμα ανθρώπινη προσωπικότητας.
Το πιο όμορφο πράγμα που μπορούμε να βιώσουμε είναι το μυστηριώδες. Είναι η πηγή όλης της αληθινής τέχνης και επιστήμης.
