Όλοι οι γονείς θα θέλαν τα παιδιά τους να έχουν μια καλύτερη σχέση απέναντι στο βιβλίο. Να δείξουν ότι το ευχαριστιούνται το διάβασμα, ότι δεν δυσανασχετούν, ότι φαίνεται πως τα βιβλία τους είναι χρήσιμα και πως νιώθουν να παίρνουν κάτι μέσα από αυτά. Είναι δύσκολο άραγε κάτι τέτοιο να γίνει; όχι ιδιαίτερα…
Όλα ξεκινούν από την παιδική ηλικία. Δεν υπάρχει άλλωστε παιδάκι που να μην αγαπά τα παραμύθια! Ακόμα και η αγαπημένη μυρωδιά των σελίδων, – είναι μια συνήθεια που από μικρά την έχουμε οι περισσότεροι- μας “τραβά” στο να ξεκινήσουμε να διαβάζουμε με χαρά κι ευχαρίστηση και είναι ένα από τα στάδια της τελετουργίας του διαβάσματος 🙂 
Και φυσικά, είναι και θέμα γονέα : το πώς θα μεταδώσει μια ιστορία ο γονιός στο παιδί και το πόσο θα ασχοληθεί συστηματικά με αυτό, είναι βασική υπόθεση.
Για να έχουμε μια συχνή επαφή των μικρών παιδιών με τα βιβλία στο πρώτο στάδιο τουλάχιστον που δεν είναι ακόμα ικανά να διαβάσουν, θα πρέπει κάθε μέρα (μα κάααθε μέρα), έστω και 10 λεπτά, να κάτσουμε μαζί τους και να τα βοηθήσουμε να γνωρίσουν τα βιβλία, να καταλάβουν τις εικόνες μέσα σ’ αυτά και να τους λύνουμε τις απορίες με αγάπη και προθυμία. Σιγά σιγά, τα παιδιά μεγαλώνοντας θα δείξουν όλο και περισσότερο ενδιαφέρον στο να μάθουν κι άλλα πράγματα πέρα από ιστορίες, θα μάθουν να διαβάζουν με την βοήθεια του σχολείου αλλά και με την βοήθεια των γονιών. Το αποτέλεσμα θα είναι να νιώθουν χαρούμενα και ικανοποιημένα από τον εαυτό τους που τα καταφέρνουν και διαβάζουν περισσότερα βιβλία μόνα τους!
Η γνωστή συγγραφέας παιδικών βιβλίων Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου έχει πει : «Τα βιβλία μας μαθαίνουν χίλια πράγματα για τον κόσμο, τους άλλους, τον ίδιο μας τον εαυτό. Συχνά μας φανερώνουν ότι και οι άλλοι νιώθουν όπως εμείς, έχουν τις ίδιες χαρές ή τις ίδιες στενοχώριες, αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα, αλλά καταφέρνουν τελικά να τα ξεπεράσουν. Κι αυτό μας δίνει κουράγιο. Άλλοτε πάλι μας δείχνουν ότι υπάρχουν ή υπήρξαν άνθρωποι εντελώς διαφορετικοί από μας. Μαθαίνουμε τα αισθήματα και τις σκέψεις τους, σ’ όποιο τόπο κι αν βρίσκονται, όποια εποχή και αν έζησαν. Ταυτιζόμαστε μαζί τους. Κι αυτό μας συναρπάζει, μας δίνει την αίσθηση ότι ζούμε πολλές ζωές, πλουτίζει τις εμπειρίες μας». (Λότη Πέτροβιτς – Ανδρουτσοπούλου, Γράμμα σ’ ένα παιδί, Φιλαναγνωσία, ΕΚΕΒΙ).
Όμορφη η σκέψη της, δε συμφωνείται; Τα παιδιά θα νιώσουν ότι οι χαρακτήρες των βιβλίων που διαβάζουν είναι κάτι κοντινό τους, θα πάρουν δύναμη από τις περιπέτειές τους και θα νιώσουν κι αυτά με την σειρά τους περισσότερη δύναμη και αυτοπεποίθηση, θ’ αρχίσουν να βάζουν περισσότερο το μυαλουδάκι τους να δουλέψει, θα χρησιμοποιούν όλο και πιο πολύ την φαντασία τους και την μνήμη τους! Αργότερα, στα εφηβικά τους χρόνια, θα πιάσουν να διαβάζουν βιβλία με πιο δύσκολο περιεχόμενο και νοήματα, για προβλήματα που θα βλέπουν τριγύρω τους 🙁ναρκωτικά, bullying, υγεία, ίσως και η κοινωνία με τους διάφορους τομείς της να μπει στην λίστα με τα ενδιαφέροντά τους, ανάλογα την ωρίμανσή τους ψυχικά και διανοητικά) κι έτσι, θα 
αποφεύγονται όλο και περισσότερα στερεότυπα που ίσως σε άλλη περίπτωση να υπήρχαν. Τα βιβλία για ακόμα μια φορά, είναι εκεί να βοηθήσουν όπως μπορούν με τον τρόπο τους, ώστε τα παιδιά (μελλοντικοί νέοι-νέες και μετέπειτα ενήλικες) να μορφώνονται σωστά – πέρα από το οικογενειακό τους περιβάλλον και την σωστή παιδεία από τα σχολικά ιδρύματα – και να μην στηρίζονται μόνο στην παραπληροφόρηση της τεχνολογίας που υπάρχει σε μεγάλο βαθμό, δυστυχώς.
Το διάβασμα ενός βιβλίου είναι μια μορφή ιεροτελεστίας άλλωστε και το παιδί με το πέρας του καιρού, θα το κατανοήσει. Βέβαια, με την μεγάλη χρήση της τεχνολογίας αυτό δεν είναι πάντα εύκολο – γιατί τα παιδιά απασχολούμενα μόνο από αυτήν, αποξενώνονται από καθετί δημιουργικό και ωφέλιμο – όμως αν γίνει κάτι από νωρίς και με μεράκι, πιστεύω πως ναι, υπάρχει ελπίδα! 🙂
