Σαν σήμερα, 24 Αυγούστου το 1899, γεννιέται στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής μία από τις σημαντικότερες μορφές του 20ού αιώνα. Μια μορφή που ανέπτυξε τον λογοτεχνικό κόσμο όχι μόνο της χώρας του, αλλά και παγκοσμίως. Ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες κάθε άλλο παρά συνηθισμένος συγγραφέας είναι. Και το αποδεικνύει μέσα από τα έργα του.
Η αργεντίνικη παράδοση είναι τέτοια, που δεν χρησιμοποιεί κάποιος ολόκληρο το όνομά του συνήθως. Έτσι και στην περίπτωση του Μπόρχες, γιατί ολόκληρο το όνομά του ήταν Χόρχε Φρανσίσκο Ισιδόρο Λουίς Μπόρχες Ασεβέδο. Από το 1921 άρχισε να γράφει σε έντυπα και ένθετα, ποιήματα και δοκίμια, έγινε συντάκτης και λογοτεχνικός σύμβουλος, βοηθός σε βιβλιοθήκη όπου ασχολιόταν με την καταγραφή καταλόγων. Καταλογογραφούσε πάνω από 100 βιβλία την ημέρα και αυτή ήταν μια ασχολία μιας ώρας για τον Μπόρχες! Τόση η μανία του, που οι συνάδελφοί του, του το απαγόρευσαν και ο Μπόρχες πήγαινε και κλεινόταν στο υπόγειο της δημοτικής βιβλιοθήκης του Μπουένος Άιρες και έγραφε δοκίμια και ποιήματα με πλήρη ησυχία για να είναι αδιάσπαστος. Εκείνος μάλιστα, έλεγε : “Πάντα φανταζόμουν τον παράδεισο σαν ένα είδος βιβλιοθήκης.” και “Το γράψιμο δεν είναι τίποτε άλλο από ένα κατευθυνόμενο όνειρο”.
Η όρασή του ήταν κάτι που του έλειψε μετά το γλαύκωμα που έπαθε…και μέχρι το 1955 δυστυχώς, είχε τυφλωθεί πλήρως. Παρόλα αυτά, έγινε επικεφαλής της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Αργεντινής, κέρδισε το Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας το 1956 και ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτορας από το Πανεπιστήμιο του Κούγιο (αργότερα ακολούθησαν πολλές τέτοιες ανακηρύξεις). Ο ίδιος αυτοσαρκαζόταν, λέγοντας : “Ο Θεός μου έδωσε ταυτόχρονα τα βιβλία και τη νύχτα”. Δεν το έβαζε κάτω ποτέ, κι ας μην έμαθε ποτέ τον Κώδικα Μπράιγ που είναι παγκόσμιο σύστημα γραφής και ανάγνωσης για τους τυφλούς. Η μητέρα του εκτελούσε χρέη γραμματέα και τον υποστήριζε ως το τέλος της ζωής του.
Η παγκόσμια αναγνωρισιμότητα του Μπόρχες, ξεκίνησε μετά το 1960, όπου πήρε πολλά βραβεία και διακρίσεις, όμως ποτέ το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Και ίσως να ήταν λίγο αδικία, γιατί το έργο του ήταν και είναι αξιόλογο και αξιέπαινο. Προφανής λόγος για την μη απονομή αυτού του βραβείου δεν υπάρχει επίσημα, όμως ακούγεται πολύ έντονα ότι ίσως να μην τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας λόγω του ότι έκανε επιθέσεις στους οπαδούς του Περόν για διακηρύξεις για την ύπαρξη Δημοκρατίας και όχι Δικτατορίας. Ο ίδιος έλεγε χαρακτηριστικά : “Οι δικτατορίες προωθούν την καταπίεση, οι δικτατορίες προωθούν τη δουλοπρέπεια, οι δικτατορίες προωθούν τη βαναυσότητα· πιο αποτρόπαιο είναι το γεγονός ότι προωθούν την ηλιθιότητα”.
Για την συζυγική του ζωή λέγονται πολλά…και κατά κύριο λόγο, αρνητικά. Παντρεύτηκε στα 68 του μια γυναίκα που λέγεται, από τον βιογράφο του, ότι είχε παράξενη και μη κόσμια συμπεριφορά, ενώ συγχρόνως είχε κατηγορηθεί ότι ήταν κλεπτομανής και δεν τον αγάπησε ποτέ. Γι’αυτό ο γάμος τους και δεν κράτησε παραπάνω από 3 χρόνια και ο Μπόρχες επέστρεψε πάλι στο σπίτι της 90χρονης μητέρας του, όπου κι έμεινε εκεί και μετά τον θάνατό της, ώσπου να φύγει κι εκείνος από την ζωή.
Όσο για το έργο του…δεν ανήκε ποτέ του σε κάποια συγκεκριμένη λογοτεχνική σχολή. Και ούτε χρειάστηκε κάτι τέτοιο, ήταν από μόνος του μία. Ήταν λυρικός όπου χρειαζόταν…μουντός ή πιο ελαφρύς εκεί που έπρεπε. Αναδείκνυε την πατρίδα του όπου μπορούσε και δεν έγραφε ποτέ του περιττά ή υπερβολικά. Επηρεάστηκε από τον Συμβολισμό και ήταν οπαδός μεταξύ άλλων : της Φιλοσοφίας, των Γνωστικών, της Μυθολογίας (Αγγλοσαξονικής & Σκανδιναβικής). Έγραψε διηγήματα, δοκίμια, σενάρια, ποιήματα, κριτικές βιβλίων, έκανε πολλές μεταφράσεις. Ασχολήθηκε πολύ με το φανταστικό στοιχείο, το Φολκλόρ και την Ιστορία της χώρας του. Και πίστευε σθεναρά -σαν σημαντικός μεταφραστής που ήταν, μεταφράζοντας έργα σπουδαίων συγγραφέων, όπως : Ουάιλντ, Πόε, Κίπλινγκ,κ.α- ότι η μετάφραση μπορεί να κάνει ένα πρωτότυπο έργο πολύ καλύτερο και πως πρέπει να υπάρχει προσοχή στην απόσταση που μπορεί να υπάρξει από την μετάφραση και το πρωτότυπο έργο.
Έφυγε από καρκίνο στο ήπαρ στην Γενεύη, στις 14 του Ιούνη το 1986. Έζησε μια ζωή γεμάτη, μυστηριώδη, άδικη ίσως κάποιες φορές, όμως δεν έγινε αδίκως γνωστός και αγαπητός. Γιατί δεν είναι άδικο που η άξια λογοτεχνική μορφή του μιλάει και καθρεφτίζεται μέσα στα έργα του.
Πηγή : https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%8C%CF%81%CF%87%CE%B5_%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%AF%CF%82_%CE%9C%CF%80%CF%8C%CF%81%CF%87%CE%B5%CF%82
