Σε μια συνέντευξή του ο σκηνοθέτης Nicolas Winding Refn δήλωσε το εξής: «Η τέχνη πρέπει να διχάζει γιατί αν δε διχάζει τότε δε διεισδύει και αν δε διεισδύει τότε απλά την καταναλώνουμε». Υπάρχουν ταινίες που δημιουργήθηκαν για να κάνουν ακριβώς αυτό· να διεισδύσουν στο μυαλό, να μπερδέψουν και να διχάσουν. Αυτές οι ταινίες εκτιμώνται λίγο περισσότερο, διότι πέρα από ψυχαγωγία αποτελούν τροφή για σκέψη, ανάλυση και συζήτηση. Ουσιαστικά αποτελούν μια ολόκληρη εμπειρία και μετά το φινάλε τους. Το αρχικό μπέρδεμα πυροδοτεί την αναζήτηση απαντήσεων. Οι διαφορετικές θεωρίες, αναλύσεις και εξηγήσεις οδηγούν σε μία σύγχυση που με τον καιρό φέρνει τη συμφιλίωση. Συνειδητοποιείς πως η ουσία δε βρίσκεται στην απάντηση και πως όλο αυτό το ταξίδι δεν θα είχε γίνει αν τη γνώριζες εξαρχής. Παρακάτω θα βρείτε 10 προτάσεις ταινιών που συζητήθηκαν , αναλύθηκαν και σε πολλές εξ΄αυτών αρκετά ερωτήματα παραμένουν ανοιχτά ακόμη και σήμερα. Είναι τεχνικά άρτιες ταινίες που αποτελούν ψυχαγωγία και για όσους δεν επιθυμούν να μπουν στο τρυπάκι του να σπάσουν το κεφάλι τους αναλύοντάς τες.
1.«Mother!» (2017)
Την περασμένη χρονιά ο Aronofsky, ένας σκηνοθέτης και σεναριογράφος με μοναδικό στυλ παρουσίασε την ταινία «Mother!». Όλα έδειχναν πως πρόκειται για ένα προβοκατόρικο ψυχολογικό θρίλερ, με στόχο να εγείρει συζητήσεις. Όσοι επέλεξαν να το δουν γνώριζαν πως πρόκειται για ένα ζευγάρι(Jennifer Lawrence, Havier Bardem) των οποίον η ζωή αναστατώνεται όταν ξεκινούν να έρχονται στο σπίτι τους περίεργοι επισκέπτες. Παράλληλα συνεντεύξεις και περιλήψεις έκαναν λόγο για βιβλικές αναφορές και προσωποποίηση της φύσης μέσα από τον ρόλο της Lawrence. Σήμερα, ένα χρόνο μετά, κάποιοι τη λατρεύουν και άλλοι τη μισούν. Αναμφίβολα είναι μια τολμηρή ταινία, με πρωτοποριακό σενάριο και στόχο να προκαλέσει. Παρά τον γενικό παραλογισμό, την υπερβολή και το χάος που κυριαρχεί, η αφήγηση είναι γραμμική και οι συμβολισμοί ξεκάθαροι. Σίγουρα είναι από τις ταινίες που πρέπει να δεις προσεκτικά και με ανοιχτό μυαλό ώστε να μπορέσεις να αφουγκραστείς το μήνυμά της.
2.«Shutter Island» (2010)
Από την ελίτ των σκηνοθετών θα μπορούσα να χαρακτηρίσουμε το Martin Scorsese ως τον καλύτερο παραμυθά. Εκ πρώτης όψης κανείς δε θα πίστευε πως πρόκειται για ταινία του συγκεκριμένου σκηνοθέτη αλλά όπως πάντα το στυλ του είναι διάχυτο. Από τη μία ανατροπή στην άλλη και από ιστορική αναδρομή σε φαντασίωση το «Shutter Island» ιντριγκάρει το ενδιαφέρον, μπερδεύει το μυαλό και κρατά την αδρεναλίνη ψηλά. Ακόμη και μετά το φινάλε είναι ασαφές ποια η αλήθεια, ποιος πραγματικά ήταν ο πρωταγωνιστής και τί προσπαθούσαν να επιτύχουν οι γιατροί σε αυτό το νησί.
3.«Incepstion» (2010)
Το «Insepstion» είναι μία από τις ταινίες που σε κάνουν να ερωτευτείς τον κινηματογράφο. Δείγματα της μεγαλοφυΐας του Christofer Nolan είχαν φανεί από την αρχή της καριέρας του, όμως εδώ βιώνεται όλο του το μεγαλείο. Σε ένα μέλλον όπου η τεχνολογία επιτρέπει να επεμβαίνουμε στα όνειρα, ο Cobb(Leonardo DiCaprio) πρέπει να «φυτέψει» μια ιδέα στο μυαλό ενός CEO(Cillian Murphy). Μια ταινία που απαιτεί την προσοχή αναπόσπαστη, για να σε ανταμείψει με μια ανεπανάληπτη εμπειρία. Από τη στιγμή της κυκλοφορίας της μέχρι σήμερα οι θεωρίες για το τι πραγματεύεται, τι υπονοεί και τι τελικά συνέβη είναι αναρίθμητες. Ωστόσο το ενδιαφέρον βρίσκεται στο ότι όλες είναι βάσιμες και ίσως αυτός να ήταν ο στόχος εξαρχής.
4.«Mr. Nobody» (2009)
Το «Mr. Nobody» είναι μια ταινία για τις επιλογές. Ο Nemo Nobody(Jared Leto) είναι ένα μικρό αγόρι που καλείται να αποφασίσει με ποιον από τους δύο γονείς του θέλει να μείνει, μετά τον χωρισμό τους. Έτσι ξεκινά ένα ταξίδι, με όλες τις δυνατές επιλογές αλλά και τις συνέπειές τους. Αν και μία από τις λιγότερο γνωστές ταινίες της λίστας, δεν παύει να είναι εξίσου συναρπαστική. Απαιτώντας αναπόσπαστη την προσοχή θίγει το θέμα των αποφάσεων, πως και αν αυτές διαμορφώνουν την προσωπικότητά μας και αν θα άλλαζαν, εφόσον είχαμε γνώση των συνεπειών τους. Ακόμη, σημαντικό μέρος της φιλοσοφίας της συζήτησης είναι το κυνήγι της ευτυχίας και η αναζήτηση του πραγματικού έρωτα.
5.«Donnie Darko» (2001)
Παρά το πολύ φτωχό budget το «Donnie Darko» κατάφερε να γίνει τεράστια επιτυχία. Μέχρι σήμερα παραμένει μία από τις cult ταινίες που όλοι συζητούν, αναλύουν και προσπαθούν να εξηγήσουν πίνοντας καφέ με την παρέα τους. Ο Donald (Jake Gyllenhaal) είναι ένας νεαρός με ασυνήθιστη ωριμότητα αλλά και ορισμένα ψυχολογικά προβλήματα που τον ταλαιπωρούν. Μια μέρα στη ζωή του θα μπει ο Frank, ένας ανθρωπόμορφος λαγός που θα φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή του. Παράλληλα σύμπαντα, ταξίδια στο χρόνο και ψυχολογικές διαταραχές κάνουν την ταινία δύσκολη για χώνεψη. Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, η ταινία χρειάζεται αρκετή ανάλυση για να βγάλει νόημα κυρίως αν βασιστείς στην τελική έκδοση. Στην έκδοση του σκηνοθέτη υπάρχουν αρκετά στοιχεία που συμβάλουν στην κατανόηση, αλλά και πάλι παραμένει μια ταινία που αρκετές θεωρίες στέκουν.
6.«Memento» (2000)
Άλλη μία ταινία του Nolan ισάξια κερδίζει τη θέση της στη λίστα μας. Ο Guy Pearce υποδύεται έναν άνδρα που πάσχει από μία μετατραυματική πάθηση που δεν του επιτρέπει να δημιουργεί νέες μνήμες. Εγκλωβισμένος στη λήθη, αναζητά το δολοφόνο της γυναίκας του, ακολουθώντας ένα σύστημα για να μη χάνει τον προσανατολισμό του. Ακολουθώντας έναν ιδιαίτερο τρόπο αφήγησης -ποιον; Θα καταλάβετε όταν τη δείτε-μονίμως βρίσκεσαι σε μία προσπάθεια να συνδέσεις τα κομμάτια για να ολοκληρώσεις την εικόνα. Το «Memento» όπως και το «Donnie Darko»(2001) αποδεικνύουν πως δεν είναι απαραίτητα τα μεγάλα budgets για να δημιουργήσεις κάτι πραγματικά αυθεντικό.
7.«Matrix» (1999)
Το «Matrix» κατάφερε να συνδυάσει άψογα τη δράση με ένα πολύ δυνατό σενάριο. Κάπως έτσι έγινε η ταινία που ικανοποίησε τους πάντες. Η απεικόνιση της τεχνητής νοημοσύνης και του πως θα μπορούσε να βγει εκτός ελέγχου, έγινε με τέτοιο τρόπο που το σενάριο, κάποια στιγμή η ανθρωπότητα να βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση, πλέον δε φάνταζε τόσο αδύνατο. Πέρα από φιλοσοφικές νύξεις μπορούν να παρατηρηθούν και ορισμένες θρησκευτικές όπως στην περίπτωση του Neo(Keanu Reeves) που είναι καθαρή μεταφορά του Μεσσία(Neo αναγραμματισμός του One).
8.«Fight Club» (1999)
Εδώ έχουμε μια ταινία που πλέον κανείς δεν αμφισβητεί την αξία και την ποιότητά της. Τα πράγματα όμως δεν ήταν έτσι και όταν προβλήθηκε για πρώτη φορά. Έχοντας απογοητεύσει πολλούς άργησε να κερδίσει την αναγνώριση που της αξίζει. Γι ακόμη μία φορά τα εύσημα πρέπει να δοθούν στην σκηνοθεσία. Ο David Fincher είναι ο άνθρωπος που έβγαλε τον ηθοποιό μέσα από τον Brad Pitt, στο «Seven»(1995). Σε μία από τις καλύτερες ερμηνείες του, ο Edward Norton υποδύεται έναν υπάλληλο που πάσχει από αϋπνίες και δεν είναι ευτυχισμένος με τη ζωή του. Κάποια στιγμή γνωρίζει τον ανέμελο Tyler, κατασκευαστεί σαπουνιών και μαζί ξεκινούν να διοργανώνουν αγώνες πάλης. Μια ταινία που θίγει πολλά κοινωνικά προβλήματα και με μια από τις διασημότερες ανατροπές που βάζουν τα πράγματα στη θέση τους και δίνουν άλλη σκοπιά στην ιστορία.
9.«Blade Runner» (1982) και «Blade Runner 2049» (2018)
Κάποιοι λάτρεψαν την πρώτη και κάποιοι τη δεύτερη αλλά σίγουρα μία από τις δύο ανήκει στις αγαπημένες σας. Το 1982, το «Blade Runner» ήρθε για να αλλάξει τα δεδομένα των ταινιών επιστημονικής φαντασίας, τόσο με τα τεχνικά του στοιχεία όσο και με το σενάριό. 36 χρόνια και ένα sequel μετά εξακολουθεί να εγείρει φιλοσοφικά και υπαρξιακά ερωτήματα· εσκεμμένα αφήνοντας σημαντικά στοιχεία της ιστορίας αναπάντητα. Οι συγκεκριμένες ανήκουν στις ταινίες που καθ’ όλη τη διάρκειά τους το μυαλό ανατρέχει σε ζητήματα όπως το τι εστί ελεύθερη βούληση ή άνθρωπος ή δημιουργία ζωής.
10.«2001: A Space Odyssey» (1968)
Μια ταινία που ξεκίνησε μια ολόκληρη εποχή, ένα έπος που έμελλε να μείνει αξεπέραστο μέχρι και σήμερα, 50 χρόνια μετά. Πέρα από την τεχνική αρτιότητα και τη μαγευτική αισθητική, αυτό που την καθιστά τόσο σαγηνευτική στο μυαλό μας είναι ουσία της. Ακολουθώντας το ταξίδι του ανθρώπου στο σύμπαν, μεταβαίνουμε από τα πιο κομβικά βήματα της εξέλιξής μας. Μια προφητική ταινία που για κάποιους υπήρξε απλά κουραστική, για άλλους μπερδεμένη και για τους συνωμοσιολόγους προπαγανδιστική εκστρατεία της Nasa. Ο ίδιος ο Kubrick, μέχρι το τέλος της ζωής του απέφυγε να απαντήσει τα ερωτήματα και να δώσει διευκρινίσεις για το έργο του αφήνοντας τη μαγεία της άγνοιας να τρέφει τη συζήτηση.
