Με μια «Αόρατη Κλωστή» («Phantom Thread») συνηθίζει να κρατά τους θεατές καθηλωμένους ο Paul Thomas Anderson, δεν είναι μυστικό. Με μόνη αλλαγή την προσθήκη του νήματος στον τίτλο, ο σκηνοθέτης επανέλαβε αυτό που ξέρει να κάνει καλά, χωρίς όμως να επαναλαμβάνεται δημιουργικά. Χάρισε στο κοινό ένα φιλμ «υψηλής ραπτικής» και την καλύτερη δυνατή αποχαιρετιστήρια ερμηνεία στον Daniel Day-Lewis πριν αφήσει οριστικά την υποκριτική (εμείς θα ελπίζουμε πάντα να γυρίσεις, Ντάνιελ).
Ο Lewis είναι ο διάσημος μόδιστρος Ρέινολντς Γούντκοκ, που ντύνει επιλεκτικά και αριστοτεχνικά την αφρόκρεμα του μεταπολεμικού Λονδίνου. Δεξί του χέρι και πιο κοντινός του άνθρωπος η αγέλαστη κατά τα άλλα αδερφή του, Σίριλ ( υποψηφιότητα για Όσκαρ β’ γυναικείου ρόλου για την Lesley Manville), μέχρι που η φρέσκια, γλυκιά αλλά δυναμική Άλμα (Vicky Krieps) μπαίνει στη ζωή του για να την αλλάξει ριζικά. Θα τα καταφέρει ή θα χαθεί κι εκείνη μέσα στην εξουθενωτική πειθαρχία, την καλλιτεχνική παράνοια, την απαιτητική ψυχοσύνθεση του άνδρα που την έκανε μούσα του αλλά αρνείται να μοιραστεί τον εαυτό του μαζί της; H ερώτηση υφαίνει την ταινία καρέ προς καρέ κι η προσπάθεια των χαρακτήρων να την απαντήσουν οδηγεί σε απολαυστικούς κινηματογραφικούς διαλόγους, καθόλου φλύαρους, συχνά ακόμη και βουβούς γιατί γίνονται μονάχα με το βλέμμα.
O Lewis είναι εθιστικός, σαν πανάκριβο άρωμα, ακριβής και φινετσάτος. Είναι δεδομένο ότι ο Gary Oldman θα φύγει από το φετινά Όσκαρ με το χρυσό αγαλματάκι (και αλίμονο σ’ όποιον τολμήσει να του το στερήσει πάλι), αλλά αν η Ακαδημία είναι πρόθυμη να κόψει κάποτε βραβείο στη μέση, φέτος θα ήταν μια καλή χρονιά να το κάνει. Δε μπορείς να πάρεις τα μάτια σου πάνω από τον Γουντκοκ, κι αυτό ισχύει και για την ίδια την ταινία. Άρτια σκηνοθετικά, όμορφα φωτογραφημένη, καλογραμμένη, σχεδόν αψεγάδιαστη. Σχεδόν, γιατί στο τέλος θα μπορούσε να αποφύγει μια-δυο σεναριακές υπερβολές και ίσως να εκμεταλλευτεί παραπάνω τις σιωπές, όπως έκανε νωρίτερα.
Aν πρέπει να μιλήσουμε συγκριτικά, το «Phantom Thread» μπορεί να μην προκαλεί δέος όπως το «The Master» μετά την προβολή του και να μην είναι όσο αλλόκοτο ήταν το «Magnolia», στέκεται όμως περήφανο κοντά τους, τεχνικά αλλά κυρίως από άποψη ψυχής, με τον όρο να αναφέρεται όχι μόνο σ’αυτό που έχουν οι ταινίες του Anderson, αλλά και σ’αυτό που εξερευνούν. Ο σκηνοθέτης έχει δείξει ένα σταθερό ενδιαφέρον στην ανάλυση της ανθρώπινης ψυχολογίας, στην αγάπη, την εξάρτηση και την εξουσία ως ανθρώπινες ανάγκες. Με κέντρο προσοχής την αλληλεπίδραση μεταξύ των πρωταγωνιστών και την ικανότητα του ενός να επηρεάσει τον άλλο, έπλεκε πάντα αόρατες κλωστές που σπάνε και ξαναδένονται, παντού… Μεταξύ των χαρακτήρων, ανάμεσα στην οθόνη και τον θεατή, στο μυαλό του ίδιου μετά το τέλος της ταινίας και, τελικά, σε κάποιον άλλο, μέρες μετά, σε μια συζήτηση. Έτσι και στην «Αόρατη Κλωστή», ο Anderson μπόλιασε αυτό το κάτι που παίρνεις μαζί σου φεύγοντας, όχι σαν πληροφορία, αλλά σαν εμπειρία. Με λίγα λόγια, σαν καλό σινεμά.
