Η Ευρώπη πάντα είχε μια ιδιαίτερη σχέση με τις τέχνες, καθώς αποτέλεσε το λίκνο πολλών ρευμάτων και σπουδαίων καλλιτεχνών. Αυτή η σχέση δεν θα μπορούσε να εξαιρεί τον κινηματογράφο, ο οποίος γεννήθηκε και αυτός στη Γηραιά Ήπειρο. Από τη στιγμή της εφεύρεσής του από τους αδελφούς Lumiere μέχρι και σήμερα, ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος μας χαρίζει ταινίες που διακρίνονται όχι μόνο στις χώρες παραγωγής τους αλλά και παγκόσμια. Φυσικά, πολλοί σκηνοθέτες μας έχουν χαρίσει τη χρονική και θεματική συνέχεια μέσω των τριλογιών που δημιούργησαν. Ας δούμε, λοιπόν, μερικές από τις πιο όμορφες τριλογίες του ευρωπαϊκού κινηματογράφου που έχουν αναδειχθεί διαχρονικά και θεωρούνται αριστουργήματα.
Three Colours Trilogy (1993 – 1994)
Η τριλογία των χρωμάτων του Kieslowski έχει τα χρώματα της γαλλικής σημαίας: μπλε, λευκό και κόκκινο. Καθεμία από τις τρεις ταινίες έχει ως κύρια θεματική τις έννοιες που συμβολίζει η σημαία αυτή, δηλαδή της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφοσύνης. Φυσικά, οι χρωματικές παλέτες της τριλογίας περιστρέφονται γύρω από τα προαναφερθέντα χρώματα.
Οι ταινίες έχουν αποσπάσει διακρίσεις και υποψηφιότητες από τα σημαντικότερα φεστιβάλ παγκοσμίως, κάνοντας τη συγκεκριμένη τριλογία ένα από τα σπουδαιότερα έργα του ευρωπαϊκού – και όχι μόνο – κινηματογράφου. Η Juliette Binoche, η Irene Jacob και η Julie Delpy εδραίωσαν την καριέρα τους με τους ρόλους τους στις ταινίες αυτές και παράλληλα έγιναν οι μούσες του Kieslowski, σε μία από τις πιο αισθητικά άρτιες τριλογίες του ευρωπαϊκού κινηματογράφου.
Faith Trilogy (1961 – 1963)
Σε αυτή την τριλογία ο Ingmar Bergman πραγματεύεται την αναγκαιότητα της πίστης και της θρησκείας στον άνθρωπο, θέτοντας ερωτήματα για το θεϊκό και το ανθρώπινο. Η έννοια του Θεού για τον Μπέργκμαν έχει να κάνει με την αίσθηση εγκατάλειψης που νιώθουν οι ήρωες του, καθώς ο Θεός παραμένει σιωπηλός. Αυτή η σιωπή συνδέεται με το ερώτημα της ύπαρξης ή όχι του θείου και είναι ο κύριος άξονας της συγκεκριμένης τριλογίας, που περιλαμβάνει τις ταινίες Μέσα από το σπασμένο καθρέφτη, Χειμωνιάτικο Φως και Σιωπή.
Eίναι ταινίες δωματίου, ερχόμενες σε αντίθεση με τα σουρεαλιστικά στοιχεία που επικρατούσαν σε προηγούμενα έργα του Μπέργκμαν. Εξάλλου, είναι η εποχή της επούλωσης των τραυμάτων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και το ύφος του σκηνοθέτη έχει αλλάξει σύμφωνα με τα νέα δεδομένα της φρίκης και των εγκλημάτων που έζησε η ανθρωπότητα.
Depression Trilogy (2009 – 2013)
Ο Lars von Trier είναι γνωστός κυρίως ως ένας ανορθόδοξος auteur, τόσο όσον αφορά τα θέματα των ταινιών του όσο και με την κινηματογράφησή τους. Οι ταινίες του φλερτάρουν με την ωμή βία, προσφέροντάς μας σοκαριστικές σκηνές, με συχνό αποτέλεσμα την έξοδο πολλών θεατών από τις αίθουσες προβολής.
Η τριλογία του με κέντρο την κατάθλιψη αποτελείται από τις ταινίες Antichrist, Melancholia και Nymphomaniac. Η κατάθλιψη που βαραίνει τους τρεις γυναικείους πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες εκφράζεται με διαφορετικές μορφές, οδηγώντας στην εξέλιξη καθεμιάς από τις ιστορίες. Η επιθετικότητα, ο μαζοχισμός και η παράλυση που συνοδεύει την κλινική κατάθλιψη είναι κάποιες από αυτές τις μορφές, στενά συνδεδεμένες με την εκάστοτε πρωταγωνίστρια.
Οι γυναικείοι χαρακτήρες είναι πολυδιάστατοι, με ένα βάθος που αναπτύσσεται μέσω των πολλαπλών συμβολισμών που κάνουν την εμφάνισή τους στις ταινίες του von Trier. Αν και ανήκει στις πιο ανατριχιαστικές τριλογίες του ευρωπαϊκού κινηματογράφου, δεν παύει να αποτελεί ένα αριστουργηματικό έργο, μέσα από τη ματιά ενός από τους πιο αμφιλεγόμενους σκηνοθέτες.
Trilogy of Borders (1991 – 1998)
Δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτή τη λίστα μια αναφορά σε έναν από τους σπουδαιότερους Έλληνες σκηνοθέτες, στον Θόδωρο Αγγελόπουλο. Ο Αγγελόπουλος ασχολήθηκε με θέματα ταυτότητας και ιστορίας, σε μία από τις πιο ταραγμένες περιόδους της βαλκανικής χερσονήσου. Η τριλογία του με θέμα τα σύνορα αναφέρεται κυρίως στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και στο πώς οι έννοιες της προσφυγιάς, της αποξένωσης και της αναζήτησης της χαμένης ταυτότητας επηρεάζουν τις ανθρώπινες σχέσεις.
Με τον αργό ρυθμό και τα τεράστια μονοπλάνα του να είναι το σήμα κατατεθέν του, ο Αγγελόπουλος έχει εντυπωσιάσει μεγάλους σκηνοθέτες, ειδικά με τις ταινίες που απαρτίζουν την Τριλογία των Συνόρων: το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού, Το βλέμμα του Οδυσσέα και το Μία αιωνιότητα και μία μέρα (η οποία κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ των Καννών το 1998).
