Στην αρχική ταινία τρόμου του Bernard Rose το 1992, μια λευκή μεταπτυχιακή φοιτήτρια ερεύνησε τον μύθο του Candyman και τον τόπο που στοίχειωνε (το project κατοικιών Cabrini-Green του Σικάγο) στο πλαίσιο της έρευνάς της. Το έξυπνο, κομψό «πνευματικό sequel» της σκηνοθέτριας Nia DaCosta, σε σενάριο και παραγωγή του Jordan Peele, φαντάζει εκ νέου τον πρωταγωνιστή του ως έναν ανήσυχο καλλιτέχνη. Σε αυτήν την έκδοση, ο Anthony (Yahya Abdul-Mateen II) βρίσκει δημιουργική έμπνευση από την ιστορία ενός φαντάσματος- δολοφόνου που εμφανίζεται όταν το όνομά του προφέρεται πέντε φορές στον καθρέφτη.
Είναι εύκολο να καταλάβουμε γιατί ο Peele θα προσελκυόταν από την ιστορία, λαμβάνοντας υπόψη τα θέματα της φυλής και κοινωνικής τάξης στα δημόσια έργα στέγασης του Σικάγο. Το μυθιστόρημα του Barker διαδραματίστηκε στο Λίβερπουλ, την πόλη του συγγραφέα στην Αγγλία και επικεντρώθηκε στο βρετανικό σύστημα τάξεων. Ο Rose άλλαξε το σκηνικό σε Cabrini-Green αφού αντίκρισε τον παράλογο φόβο που ενέπνεε στους ντόπιους κατοίκους η περιοχή, πολλοί από τους οποίους φοβόντουσαν να οδηγήσουν από το σημείο. Ο Rose αντλήθηκε από τις εφημερίδες για τη δολοφονία μιας γυναίκας με το όνομα Ruthie Mae McCoy, η οποία σκοτώθηκε σε ένα άλλο έργο στέγασης από εισβολείς που είχαν πρόσβαση από μια ιατρική ντουλάπα.
Το 2021 για το Candyman έχει οριστεί μια δεκαετία μετά την πτώση των πύργων Cabrini, γεγονός που το κάνει 30 χρόνια μετά τα γεγονότα της πρώτης ταινίας. Ο εικαστικός καλλιτέχνης Anthony McCoy (Yahya Abdul-Mateen II, Us, Watchmen) και η φίλη του, ιδιοκτήτρια γκαλερί, Brianna (Teyonah Parris, If Beale Street Could Talk) μετακομίζουν σε ένα πολυτελές διαμέρισμα στην πλέον εξευγενισμένη γειτονιά.
Με την καριέρα του να βρίσκει καθοδική πορεία, ο Anthony αναζητά έμπνευση και προσκολλάται στον αστικό μύθο του Candyman αφού το άκουσε από τον ιδιοκτήτη ενός τοπικού πλυντηρίου, William Burke (Colman Domingo, If Beale Street Could Talk). Η αφήγησή της ιστορίας δεν πραγματοποιείται με παραδοσιακές αναδρομές τύπου flashback, αλλά μέσα από αναπαραστάσεις χρησιμοποιώντας σκιώδεις μαριονέτες -μια μυθιστορηματική και εντυπωσιακή αφηγηματική τεχνική. Σε αυτήν την έκδοση, ο Candyman είναι το φάντασμα ενός ανθρώπου με γάντζο αντί για δεξί χέρι, που ονομάζεται Sherman Fields, στον οποίο άρεσε να δίνει καραμέλες στα παιδιά τη δεκαετία του 1970. Όταν οι λεπίδες ξυραφιού άρχισαν να εμφανίζονται με καραμέλες, η αστυνομία στόχευσε τον Sherman και τον ξυλοκόπησε μέχρι θανάτου. Ήταν αθώος, φυσικά, και η οντότητα Sherman/Candyman διέπραξε ένα πλήθος βάναυσων δολοφονιών, όπως και η προηγούμενη ενσάρκωση.
Γοητευμένος από την ιστορία, ο Anthony αποφασίζει να δημιουργήσει μια έκθεση τέχνης γύρω από τον Candyman. Σύμφωνα με την επίσημη υπόθεση, ο Anthony «ανοίγει εν αγνοία του μια πόρτα σε ένα περίπλοκο παρελθόν που ξεδιπλώνει τη λογική του και εξαπολύει ένα τρομακτικό κύμα βίας που τον βάζει σε πορεία σύγκρουσης με το πεπρωμένο». Όποιος έχει δει την αρχική ταινία πιθανότατα θα μαντέψει τη σχέση του Anthony με αυτήν.
Ο Peele γοητεύεται από τα doppelgängers και τις κατοπτρικές εικόνες και ο Candyman του 1992 που σίγουρα έπαιξε με αυτά τα μοτίβα δείχνει να είναι σημαντική πηγή έμπνευσης. Η ταινία της DaCosta φέρνει εκείνα τα μοτίβα στο επίκεντρο, ξεκινώντας από τα πρώτα κιόλας καρέ της ταινίας. Η ηχογράφηση του Sammy Davis Jr. του 1972 για το “The Candy Man” (ένα τραγούδι γραμμένο για την ταινία Willy Wonka & the Chocolate Factory) παίζεται, αλλά είναι σιωπηλή και παραμορφωμένη, σαν να την ακούμε από την άλλη πλευρά ενός καθρέφτη – σχεδόν σαν να είμαστε ο Candyman. Και το εικαστικό κομμάτι που δημιουργεί ο Anthony για την έκθεση στην γκαλερί (με τίτλο “Say His Name”) είναι ένας καθρέφτης ιατρείου που ανοίγει για να αποκαλύψει αρκετούς πίνακες στο χώρο πίσω από αυτό.
Αρκετοί τολμούν να πουν «Candyman» πέντε φορές στον καθρέφτη και φυσικά, πεθαίνουν φρικτά.
Οι ερμηνείες είναι υπέροχες σε όλους τους τομείς και η DaCosta επιτυγχάνει μια καλή ισορροπία όταν πρόκειται για το απαιτούμενο gore-βίαιο στοιχείο, χρησιμοποιώντας το με φειδώ. Εξίσου συχνά, η βία εμφανίζεται εκτός οθόνης, σε απόσταση ή στην αντανάκλαση ενός καθρέφτη, αποφεύγοντας έτσι τη μονοτονία που δημιουργείται με το αίμα σε μια μέση slasher – ταινία.
Πάνω απ ‘όλα, η DaCosta και ο Peele δημιούργησαν μια συναρπαστική ιστορία που διερευνά πώς οι αστικοί μύθοι αναδύονται από τραυματικές αδικίες, πώς αυτά τα τραύματα συνεχίζουν να στοιχειώνουν κοινότητες για γενιές και πώς τα θύματα αυτών των αδικιών μπορούν να μετατραπούν σε τέρατα από τις ιστορίες που επιλέγουμε να διηγηθούμε. Όπως είχε δηλώσει η Helen Lyle δεκαετίες πριν, η δημιουργία της αφήγησης του Candyman ήταν το πώς οι κάτοικοι του Cabrini-Green προσπάθησαν να βγάλουν νόημα από το ανούσιο. Δεν είναι τυχαίο ότι, στην ταινία της DaCosta, η Helen έχει αποκτήσει τη δική της τοπική ιστορία: την προειδοποιητική ιστορία μιας λευκής γυναίκας που τρελάθηκε, διέπραξε αρκετούς φόνους και απήγαγε ένα μωρό πριν καεί σε φωτιά.
Δείτε το trailer της ταινίας εδώ:
