Πριν δει κάποιος το «The Daughter», διαβάζοντας την περίληψη δεν είναι δύσκολο να φτάσει στο πρώιμο συμπέρασμα πως αποτελεί άλλη μια, από τις τόσες, ταινίες όπου μυστικά αποκαλύπτονται και οικογένειες διαλύονται. Το γράφω, γιατί και εγώ «έπεσα» σε αυτή την παγίδα. Ο Simon Stone για καλή μου τύχη όμως, με διέψευσε. Η διασκευή του θεατρικού «The Wild Duck» αν και έχει κάποια μελανά σημεία, αποτελεί μιάμιση ώρα δραματικής μοναδικότητας. Ίσως η αργή ανάπτυξη της ιστορίας την κάνει προβλέψιμη, «Η Κόρη» όμως, θα καταφέρει να σε ξαφνιάσει.
Ένας πυροβολισμός ακούγεται, μια πάπια τραυματίζεται και χωρίς να το ξέρουμε ακόμα παίρνουμε μια ιδέα για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Σε μια πόλη που παρακμάζει και σταδιακά ερημώνει ένας εύπορος άντρας, ο Henry (Geoffrey Rush), ετοιμάζεται να παντρευτεί μια γυναίκα από το προσωπικό του. Στην πόλη μετά από περίπου 15 χρόνια, επιστρέφει ο γιος του, Christian (Paul Schneider) για να βρεθεί στον γάμο. Εκεί, ο Christian δε θα βρει μόνο τα οικογενειακά του πρόσωπα, αλλά και τον παιδικό του φίλο και κολλητό, τον Oliver (Ewan Leslie). Αυτή η τυχαία συνάντηση πρόκειται να αλλάξει τις ζωές των πρωταγωνιστών για πάντα.
O Oliver είναι ένας φιλήσυχος πολίτης, ένας οικογενειάρχης με μια κόρη, την Hedvig (Odessa Young) που αγαπάει παραπάνω από τη ζωή του. Χτυπημένος και αυτός όμως από τα δεινά που περνάει η πόλη του, χάνει τη δουλειά του στο εργοστάσιο ξυλείας του Henry. Ενώ αγχώνεται για το μέλλον εκείνου και της οικογένειας του, η έλευση του Christian του δίνει μια σύντομη διέξοδο από τη μιζέρια και μια αναβίωση του πως ήταν τα νεανικά του χρόνια. Δε θα μπορούσε να φανταστεί όμως, το πως ο Christian θα επηρεάσει το μέλλον του. Ανακαλύπτοντας ένα καλά κρυμμένο οικογενειακό μυστικό, το οποίο μπορεί να φέρει τα πάνω-κάτω στη ζωή των κοντινών του ανθρώπων, ο Christian παλεύει με τους δικούς του δαίμονες, ανήμπορος να αποφασίσει το πως θα χειριστεί το θέμα.
Το μεγαλύτερο «παράσημο» της «Κόρης» είναι… η ίδια η κόρη. Η Hedvig είναι ένα πανέξυπνο λυκειοκόριτσο, που μέσα στην εφηβεία ανακαλύπτει τον εαυτό της, αλλά και τον έρωτα. Η Odessa Young έκανε πολύ καλή δουλειά στο να παρουσιάσει το τι περνάει μια κοπέλα σε αυτή την ηλικία, ειδικά στο πόσο εύθραυστος είναι ο εσωτερικός της κόσμος. Η Young είχε στα χέρια της έναν καλογραμμένο χαρακτήρα και έκλεψε την παράσταση.
Παίρνοντας ως πάτημα την εμφάνιση της Hedvig, μπορούμε να πούμε πως η «Κόρη» μας κέρδισε λόγω χαρακτήρων. Η σκηνοθεσία της είναι άκρως καταθλιπτική. Τα εξαιρετικά, μουντά πλάνα διαδέχονται το ένα το άλλο, ενώ η εξαθλίωση των ανθρώπινων σχέσεων είναι το βασικό κομμάτι της ταινίας. Οι χαρούμενες σκηνές στο σύνολό τους μπορεί και να αγγίζουν τα δέκα λεπτά και συνήθως αποτελούν την ηρεμία πριν την καταιγίδα. Η ταινία για αυτόν το λόγο πολλές φορές έγινε βαρετή. Ο λόγος για τον οποίο ο Simon Stone επέλεξε αυτή την προσέγγιση, είναι για να επικεντρωθεί στο χτίσιμο των χαρακτήρων, το οποίο και πέτυχε.
Είδαμε τον εσωτερικό κόσμο όλων των βασικών χαρακτήρων, ανάλογα πάντα με τη σημασία που έπαιξαν στην ιστορία. Ο Geoffrey Rush επιβλητικός όπως πάντα, ο Christian και ο Oliver, δύο κολλητοί που μεταξύ τους ήταν ο εαυτός τους, η Hedvig, ένα κορίτσι στα «δεινά» της εφηβείας, η Charlotte που προσπαθεί να τρέξει από το παρελθόν της και τέλος ο Walter, μια καταλυτική προσωπικότητα στη ζωή της Hedvig, ο οποίος εναλλάσσεται στα όρια της σωφροσύνης.
Τέλος, πρέπει να ασχοληθούμε με την αλληγορία της ταινίας, την πάπια. Η πάπια βρίσκεται στην πρώτη σκηνή και σε μια από τις τελευταίες, ενώ εμφανίζεται ουκ ολίγες φορές κατά τη διάρκεια της ταινίας. Θα μπορούσαμε να την παραλληλίσουμε με την ίδια την Hedvig, την κόρη. Η πάπια στην αρχή τραυματίζεται σχεδόν θανάσιμα από τον Henry (όπως και η οικογένειας της μεταφορικά), βρίσκεται υπό την φροντίδα του Walter και στο τέλος η Hedvig τη βοηθά να αφεθεί ελεύθερη, όπως προσπάθησε να κάνει και με τον εαυτό της; Το «The Daughter » ήρθε στην Ελλάδα και το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Simon Stone είναι άκρως ενθαρρυντικό.
