Το 2020 κυκλοφορεί Η Φωλιά, η νέα ταινία του Σόν Ντέρκιν, 8 ολόκληρα χρόνια μετά το Μάρθα Μάρσι Μέι Μαρλίν. Όταν περνάει σχεδόν μια δεκαετία από την τελευταία σου ταινία, η οποία είναι και το κινηματογραφικό σου ντεμπούτο, οι προσδοκίες είναι υψηλές. Ρώτα και τον Ντάνιελ Ντέι Λιούις, αν δεν με πιστεύεις. Αν αναλογιστείς και ότι πρωταγωνιστές είναι ο Τζουντ Λο και η Κάρι Κουν, τότε καταλαβαίνεις πόσο ψηλά βάζει τον πήχη ο Ντέρκιν. Κατανοητά όλα αυτά, θα μου πεις, αλλά η ταινία τι λέει; Ανταποκρίνεται τελικά στις προσδοκίες; Με μια λέξη, ΝΑΙ. Με περισσότερες, ρίχνεις μια ματιά στη συνέχεια, ξέρεις.
Η Φωλιά…
1980s. Ένας βρετανός μεγαλοχρηματιστής της Ουόλ Στριτ, ο Ρόρι Ο’Χάρα, αποφασίζει να αφήσει την Αμερική για να επιστρέψει στο Λονδίνο και να δουλέψει στην εταιρία του παλιού αφεντικού του. Η απόφαση αυτή φαίνεται να συνοδεύεται με πολλά κέρδη, έχει συνηθίσει σε αυτά ο Ρόρι, και έτσι παίρνει μαζί την οικογένειά του στο νέο αυτό ξεκίνημα.
…είναι μια ταινία που μπορεί να σε τσακίσει
Η Φωλιά είναι μια ταινία που ακροβατεί ανάμεσα στο δράμα και το θρίλερ. Το δράμα είναι προφανές, μιας και μιλάμε για μια ταινία που δείχνει πώς τα καλά κρυμμένα μυστικά ενός ζευγαριού οδηγούν -με μαθηματική ακρίβεια- στη φθορά μιας σχέσης. Το θρίλερ δεν έχει να κάνει με κάποια τρομακτική ατμόσφαιρα, αλλά με τον υπαρξιακό τρόμο. Αυτόν τον τρόμο που προκαλείται όταν βλέπεις κάτι τόσο ζεστό και οικείο, όπως η οικογενειακή φωλιά, να μετατρέπεται σε κάτι τόσο ψυχρό και ξένο.
Ο Ντέρκιν βασίζεται στον συμβολισμό και στη φωτογραφία του Ματίας Έρντελι (θυμάσαι τον Γιο του Σαούλ😉 για να χτίσει μια χαμηλών τόνων ταινία, η οποία σου προκαλεί ένα σφίξιμο στην καρδιά. Βοηθάνε βέβαια και οι πρωταγωνιστικές ερμηνείες. Ο ρόλος του Ρόρι μοιάζει να είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του Τζουντ Λο, ο οποίος δεν απογοητεύει τους φαν του. Όμως, η ερμηνεία που είναι πραγματικά συγκλονιστική είναι αυτή της Κάρι Κουν. Στα χέρια της, η Άλισον μεταμορφώνεται από άνευρη νοικοκυρά σε εύθραυστη γυναίκα. Και κάπου τη βλέπουμε και ως σέξι σαραντάρα που χορεύει στον ρυθμό του Smalltown Boy των Bronski Beat, ΤΟΝ βρετανικό ύμνο των ’80s (προσωπικά μιλώντας, πάντα).
Η Φωλιά δικαιώνει -και με το παραπάνω- την αναμονή, καθώς είναι μια ταινία που σε καθηλώσει από τα πρώτα λεπτά. Αν η γράφουσα την είχε δει μέσα στο 2020, θα την είχε βάλει και αυτή στη λίστα με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς που πέρασε. Ξεκάθαρα.
