Χαιρετώ την όμορφη, σινεφίλ παρέα, που για ακόμη μία Πέμπτη είναι εδώ και μου δίνει την ευκαιρία να μιλήσω για όμορφα θέματα. Σας αγαπώ προκαταβολικά, όποιοι και αν είστε, να το ξέρετε. Σήμερα, λοιπόν, θα μιλήσουμε για κάτι αρκετά διαφορετικό, για ένα ξεχωριστό κεφάλαιο της ιστορίας, που, κατά καιρούς, αποτέλεσε τη βάση για κάποιες από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Τι είναι αυτό; Ο ναζισμός. Ο ναζισμός έχει τεθεί στο επίκεντρο πολλών δημιουργημάτων, διαχρονικών και, ως επί το πλείστον, must see. Λόγω περιορισμένης έκτασης θα περιλάβω μόνον πέντε και, όπως πάντα, η σειρά θα είναι χρονολογική. Φύγαμε, αγαπημένοι μου!
«Η λίστα του Σίντλερ» – Schindler’s List (1993)
Η «λίστα του Σίντλερ» είναι μία από τις πιο μακροσκελής ταινίες ever, ένα βαθιά συγκινητικό και υπέρμαχο δράμα, στο οποίο τίποτα δε χειραγωγείται, τίποτα δεν υποκινείται από τον Spielberg, έναν Spielberg που κάνει την κάμερα να μοιάζει με μηχανή του χρόνου. Ξεδιπλώνει μία μοναδική και εξ΄ολοκλήρου αληθινή ιστορία, με πρόσωπα που δε φέρουν ιδιαίτερους χαρακτηρισμούς, καθώς αποσκοπεί στο να έχει ο θεατής, ο κάθε θεατής, την τελική κρίση. Αυτό που κάνει είναι να σου δίνει μία πλήρη εποπτεία και προσέγγιση της πραγματικότητας των στρατοπέδων συγκέντρωσης, όσο σκληρό, ή τρομακτικό και αν είναι. Είναι η απόδειξη πως μία ταινία δύναται να μιλήσει απευθείας στο μυαλό, ασχέτως αν καταφέρνει και να συγκινήσει. Και της αξίζουν όλου του κόσμου τα βραβεία!
«Η ζωή είναι ωραία» – Life is beautiful/ La vita è Bella (1993)
To «η ζωή είναι ωραία», τίτλος που προέρχεται από φράση του Leo Tolsoy, αποτελεί μία εκ των πιο επιτυχημένων δημιουργημάτων του Roberto Benigni, αφού ο ίδιος, όχι μόνον υπογράφει το σενάριο, τη σκηνοθεσία, αλλά και πρωταγωνιστεί. Υποδύεται τον Guido, έναν Ιταλό Εβραϊκής καταγωγής, ο οποίος στα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, μαζί με τον θείο και το γιο του, αναγκάζονται να μεταβούν σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης. Εκεί, κρύβει το γιο του από τους ναζί φύλακες και, δίνοντας μία εσωτερική πάλη, μάχεται να μην καταλάβει τίποτε για το τι πραγματικά συμβαίνει. Τα παρουσιάζει όλα, ως ένα παιχνίδι, με έπαθλο των χιλίων πόντων, ένα τανκ. Ο μικρός πείθεται ότι αν πεινάσει, κλάψει, παραπονεθεί ή ζητήσει τη μαμά του, θα χάσει. Μία καταπληκτική ιστορία, γεμάτη μηνύματα και συναισθήματα. Δεν θα πω περισσότερα, γιατί θα με πάρουν τα ζουμιά, πάνω στο πληκτρολόγιο. Σπεύσατε…!
«Mαθήματα Αμερικανικής Ιστορίας» – Αmerican History X (1998)
Mία must see ταινία που δεν πρέπει κανείς να παραδεχτεί δημόσια ότι δεν έχει δει. Και όχι, δεν είμαι υπερβολική. Μία ταινία-«θρύλος». Κάθε φορά που τη βλέπω συγκλονίζομαι όλο και περισσότερο, με έναν Edward Norton, στο ρόλο ενός νεοναζί, του Derek, να μας κάνει τόσα χρόνια να απορούμε ακόμη τι πήγε τόσο στραβά και του στέρησαν το Oscar. Με έναν εξίσου καταπληκτικό Edward Furlong, υποδυόμενος τον μικρότερο αδελφό, Danny, να βαδίζει «τυφλά» στα μονοπάτια του μεγαλύτερου και να τον έχει ως το πρότυπό του. Μόνο που, ο Derek, αν και μετανοημένος για το φόνο που είχε διαπράξει στο παρελθόν, θα πληρώσει τις συνέπειες των ενεργειών του και θα βρεθεί αντιμέτωπος με τις ίδιες του τις ευθύνες. Αυτά, μόνο. Τίποτε άλλο, παρά να τη δείτε!
«Ο πιανίστας» – Τhe pianist (2002)
To 2002 ο Roman Polanski κάνει την εμφάνισή του για να κάνει εμάς να υποφέρουμε. Έναν Polanski, που αναδεικνύεται ο καλύτερος σκηνοθέτης της χρονιάς εκείνης. Μία ταινία τόσο συναισθηματικά καθαρή, τόσο αληθινή, τόσο δυνατή. Πραγματεύεται την αληθινή ιστορία ενός Πολωνού Εβραίου μουσικού στο γκέτο της Βαρσοβίας, τον οποίο υποδύεται μοναδικά, ο ακόμη πιο μοναδικός, Andrien Brody. Ομολογώ, πως αν δεν του δινόταν το χρυσό αγαλματίδιο, θα πήγαινα εγώ να του το δώσω (και ας ήμουν μόνο έξι!). Στο προσκήνιο τίθενται ο εξευτελισμός, ο φόβος, ο διαρκής αγώνας για επιβίωση, ενώ η μουσική αποδεικνύεται η σανίδα σωτήριας του. Όλα, μα όλα είναι τόσο σωστά δομημένα που λες «αυτό είναι… αυτό έπρεπε να είναι!» και πατάς το repeat. Ακόμη εδώ είστε;
«Το κύμα» – Die welle (2008)
Λίγα χρόνια αργότερα, το «Κύμα», έρχεται στις ζωές μας, εντυπώθηκε για τα καλά και, σίγουρα, δε θα μπορούσα να μην το συμπεριλάβω. Ένας διαφορετικός καθηγητής λυκείου, κάνει λόγο για την απολυταρχία, σε μία εποχή όπου οι μαθητές, ως η γενιά μετά τους ναζί, είναι κάθετη απέναντι σε ενοχές και κρίσεις. Στόχος του είναι να καταδείξει την ευκολία με την οποία οι μάζες χειραγωγούνται και πως το παλιό καθεστώς μπορεί να επανέλθει. Το πραγματώνει με ένα πείραμα, μόνο που τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, αλλά ξεφεύγουν από κάθε δυνατό έλεγχο. Μία από τις πιο σύγχρονες και συνάμα πιο επίκαιρες ταινίες όλων των εποχών. Αναζητήστε την!
Αυτά από εμένα και το άρθρο άλλης μίας εβδομάδας. Εύχομαι οι επιλογές μου να σας βρίσκουν σύμφωνους και να τις μετουσιώσετε σε δική σας κριτική και σκέψη! Μέχρι το επόμενο, σας φιλώ!
