Ο Μπόρατ ξαναεμφανίζεται στις οθόνες μας λίγες μέρες πριν τις αμερικανικές εκλογές της 3ης Νοεμβρίου, 14 (ολογράφως δεκατέσσερα, μπορείς να κλάψεις τώρα) χρόνια μετά την πρώτη φορά. Με έναν τίτλο που *δεν* πρόκειται να τον θυμάσαι (αν τον απομνημονεύσεις, πες μας το το κόλπο), βλ. Borat Subsequent Moviefilm: Delivery of Prodigious Bribe to American Regime for Make Benefit Once Glorious Nation of Kazakhstan. Εμείς το λέμε απλά Μπόρατ 2, ούτε καν Borat Subsequent Moviefilm, για να συνεννοούμαστε χωρίς να χάνουμε χρόνο. Και χαρήκαμε που τον είδαμε, δεν λέμε. Απλά όχι τόσο όσο θα περιμέναμε. Το γιατί θα το καταλάβεις στη συνέχεια.
Μπόρατ είναι…
Ο Μπόρατ, αυτός ο αντισημίτης δημοσιογράφος από το “glorious nation of Kazakhstan“, αντέχει στον χρόνο ως κωμική φιγούρα, και επιστρέφει στις *μικρές* οθόνες μας. Αυτή τη φορά, αποστολή του είναι να επιστρέψει στις ΗΠΑ και να συσφίξει τις σχέσεις ανάμεσα στα δύο κράτη. Για να τη φέρει εις πέρας, θα επιστρατεύσει την Τούταρ, την ανήλικη κόρη του (ή “τον μη αρσενικό γιο του”, όπως λέει ο ίδιος). Αυτή η επιστράτευση περιλαμβάνει το…να την κάνει δώρο στον Αντιπρόεδρο των ΗΠΑ Μάικ Πενς. Πέρα από μια σκηνή με τον Ρούντι Τζουλιάνι, δικηγόρο του Ντόναλντ Τραμπ, η οποία σηκώνει πολλή συζήτηση, θα δεις διάφορα πραγματάκια. Μεταξύ άλλων, την Τούταρ να μένει σε κλουβί (!), ένα makeover από μια ινφλουένσερ και έναν “χορό γονιμότητας” σε high class νυφοπάζαρο. Α, και μια εκπληκτική σκηνή σε χριστιανική κλινική. Εκεί θα συναντήσεις έναν πάστορα που έχει θέμα με την έκτρωση αλλά όχι το σεξ μεταξύ συγγενών (say whaaat?). Όλα αυτά θα βγάλουν νόημα μόλις δεις την ταινία. Αν αντέξεις να τη δεις όλη, δηλαδή.
…θα περάσει (;)
Γιατί ο Μπόρατ είναι -για άλλη μια φορά- ενοχλητικός. Παίρνει ζητήματα που απασχολούν την κοινωνία σήμερα, όπως ο σεξισμός, ο ρατσισμός, η πολιτική, η αυτοδιάθεση του γυναικείου σώματος, και είναι καταιγιστικός. Και φυσικά, εδώ δεν υπάρχει καμία πολιτική ορθότητα. Άλλωστε, ο Σάσα Μπάρον Κοέν φημίζεται για τη shock comedy.
Όμως, σε αντίθεση με την πρώτη ταινία, είναι κάπως προβλέψιμος τώρα. Δεν είναι λίγες οι φορές που φαντάζεσαι τι θα δείξει η επόμενη σκηνή. Ίσως γιατί βλέπουμε ότι όλα αυτά που σατίριζε 14 χρόνια πριν, είναι στοιχεία της αμερικανικής κουλτούρας. Ο Μπόρατ δεν είναι ο τρελός ξένος των ’00s, αλλά ο νορμάλ Αμερικανός του σήμερα.
Επίσης, η ταινία μοιάζει να βγήκε *τώρα* μόνο και μόνο για να προλάβει τις αμερικανικές εκλογές. Αποτέλεσμα; Μια ταινία επίκαιρη μεν, πρόσκαιρη δε. Βέβαια, ο Κοέν δεν έκρυψε ποτέ τα λόγια του και τις πεποιθήσεις του, αλλά εδώ μάλλον έχει μια υπερβολικά αντι-Τραμπ ρητορική. Αυτός μάλλον είναι και ο λόγος για τον οποίο δεν ξεσηκώθηκαν με την ταινία άνθρωποι (των ΜΜΕ, και όχι μόνο) οι οποίοι -υπό άλλες συνθήκες- θα στρέφονταν εναντίον της.
*ΣΠΟΙΛΕΡ ΑΛΕΡΤ*
Αυτό που μένει να δούμε, είναι αν η πολυσυζητημένη σκηνή με τον Τζουλιάνι όντως καταφέρει να επηρεάσει τις Αμερικανικές εκλογές.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα γελάσεις. Ίσως όχι όπως στην πρώτη ταινία, αλλά το γέλιο είναι εγγυημένο. Τόσο λόγω του εκρηκτικού διδύμου Κοέν – Μπακαλόβα, όσο και γιατί ο πρώτος δεν διστάζει -ακόμα και τώρα- να πειραματίζεται με την κωμωδία. Μπόρατ είναι, (ελπίζουμε ότι) δεν θα περάσει.
