Ο Taika Waititi, μετά από το διασκεδαστικότατο Thor: Ragnarok, μας προσφέρει μια πολεμική σάτιρα, με μηνύματα κατά του πολέμου και του φανατισμού. Το Jojo Rabbit είναι αναμφισβήτητα μια από τις πιο διασκεδαστικές και συνάμα έξυπνες ταινίες της χρονιάς.
Μια αντι-ρατσιστική ιστορία
To Jojo Rabbit ή Τζότζο, όπως είναι ο ελληνικός τίτλος, μας αφηγείται την ιστορία ενός μικρού αγοριού, του οποίου ο μοναδικός πλέον στόχος ζωής είναι να γίνει ένας καταξιωμένος Ναζί και να κάνει υπερήφανο τον Φύρερ του και ολόκληρο το Ράιχ. Ο μικρός Τζότζο έχει και έναν φανταστικό φίλο: μια ιδιότροπη και τραγελαφική εικόνα του Αδόλφου Χίτλερ. Ολόκληρος ο κόσμος και η αντίληψη του Τζότζο θα αλλάξει, όταν θα γνωρίσει την νεαρή Έλσα, που τυχαίνει να είναι Εβραία.
Αυτή είναι η βασική ιστορία του Jojo Rabbit. Είναι στον πυρήνα της μια ιστορία, υπέρ της διαφορετικότητας και κατά του τυφλού φανατισμού. Όταν ο Τζότζο γνωρίζει την Έλσα, μαθαίνει ότι και οι Εβραίοι είναι απλώς άνθρωποι και όχι ανθρωπόμορφα τέρατα, όπως τους παρουσιάζει το Κόμμα.
Επιπλέον, η ταινία αυτή μας μαθαίνει ότι δεν είναι όλα άσπρο και μαύρο στην ζωή και ότι καλό θα ήταν να μην γυρνάμε σε Μεσαιωνικές αντιλήψεις “πίστευε και μη ερεύνα”.
Η σκηνοθεσία του Jojo Rabbit
O Taika Waititi ενορχηστρόνωντας το χιούμορ και το ταλέντο του cast του, προσφέρει μια από τις καλύτερες σκηνοθετικά ταινίες της χρονιάς. Η σάτιρα και ταυτόχρονα η σκληρή πραγματικότητα της Ναζιστικής Γερμανίας του ’40, σε κάνουν να οργίζεσαι και ταυτόχρονα να γελάς.
Η επιλογή του Waititi να προσθέσει τον φανταστικό Χίτλερ στην ταινία και ταυτόχρονα να ερμηνεύσει τον ρόλο, δίνει ένα comic relief στην ατμόσφαιρα. Ταυτόχρονα όμως αποτελεί και μια άριστη σκηνοθετική επιλογή, που δείχνει τα αντιμαχόμενα συναισθήματα του μικρού Τζότζο. Ο Χίτλερ είναι ουσιαστικά η μελανή πλευρά του νεαρού παιδιού που του επιτάσσει να ακολουθήσει τυφλά το Κόμμα. Κάθε κόντρα και κάθε συζήτηση που έχει ο Τζότζο με την φιγούρα αυτή, είναι πρακτικά ο τρόπος να μας δείξει ο σκηνοθέτης, ότι το παιδί βρίσκεται ανάμεσα στην λογική και το μίσος.
Επιπλέον, οι διάλογοι, η δράση και οι πιο “στιβαρές” σκηνές της ταινίας, δένουν με αριστοτεχνικό τρόπο το δράμα με την κωμωδία.
Σε αυτό το σημείο να μιλήσουμε λίγο για την ερμηνεία της Scarlet Johannson. Χωρίς καμία αμφιβολία, μια από τις καλύτερες ερμηνείες της χρονιάς, μαζί με την ερμηνεία της ίδιας ηθοποιού στο Marriage Story.
Στο Jojo Rabbit, η Johannson είναι η μητέρα του μικρού Τζότζο. Είναι έξυπνη, ετοιμόλογη, όμορφη, αλλά πάνω από όλα είναι μητέρα. Είναι μια μητέρα που έχει αναλάβει μόνη της τον γιο της και έχοντας βαθιά αντι-Ναζιστικά συναισθήματα, θέλει το καλύτερο για αυτόν.
Η Johannson μας δίνει μια ερμηνεία έξυπνη και συγκινητική, που σε πολλά σημεία θυμίζει την ερμηνεία του Roberto Benini στο La Vita e Bella. Όπως και εκεί, έτσι και εδώ η Rosie (Johannson) θέλει να προστατέψει το παιδί της από την “μαυρίλα” του Τρίτου Ράιχ.
Η ετυμηγορία για το Τζότζο
To Jojo Rabbit είναι για εμένα ένα πιο σύγχρονο La Vita e Bella, από την μια διαφορετική οπτική. Είναι σίγουρα μια πολύ συγκινητική ταινία, με μαθήματα ζωής, τρομερές ερμηνείες και έναν σκηνοθέτη που αποδεικνύει ότι έχει πολύ φωτεινό μέλλον μπροστά του.
Μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιά που αξίζει να δείτε.
