Είναι πλέον παραπάνω από εμφανές ότι η βία, τόσο σαν δομικό υλικό, όσο και σαν διαφημιστικό μέσο προώθησης μιας ταινίας, επιστρατεύεται όλο και συχνότερα για να προσελκύσει θεατές στις σκοτεινές αίθουσες. Είτε παίρνει τη μορφή της PG-13 βίας, που προορίζεται για εφηβικά κοινά και καταλήγει να αυτολογοκρίνεται, είτε εκείνης που δε διστάζει να σοκάρει, είναι σχεδόν πάντοτε παρούσα, τόσο σε πρωταγωνιστικό όσο και σε συμπληρωματικό ρόλο.
Μια ματιά στο trailer της νέας ταινίας της Lynne Ramsay «You were never really here», επιβεβαιώνει ακράδαντα τα προαναφερθέντα. H βία αναλαμβάνει τα ηνία, με αποτέλεσμα να στήνεται ένα αιματοβαμμένο σκηνικό, που υπόσχεται suspense, έντονη δράση και ένα αγνώριστο και αμείλικτο Joaquin Phoenix στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Ο Joe είναι ένας ψυχολογικά διαταραγμένος βετεράνος, που πληρώνεται για να εντοπίζει ανήλικα κορίτσια που έχουν πέσει θύματα trafficking. Συγκατοικεί με τη μητέρα του, για την οποία εκδηλώνει συνήθως μία αμήχανη τρυφερότητα και έχει αποκλειστεί εθελούσια από τον κοινωνικό περίγυρο. Κατατρεγμένος από τους δαίμονες του παρελθόντος του, χάνεται συχνά μέσα σε παραισθησιογόνες ονειροπολήσεις, που παρ’ όλο που δίνουν μια γεύση στο θεατή για τα κίνητρα και τις εμμονές του, το κέντρο βάρους δε μετατοπίζεται εκεί, αλλά στην εσωτερική του πάλη στο παρόν. Σε γενικές γραμμές, δεν ενσαρκώνει πάντοτε το αρχέτυπο του αντιήρωα με την αντικοινωνική συμπεριφορά και το πέπλο επιτηδευμένου μυστηρίου, καταφέρνοντας να προσφέρει μια φρέσκια οπτική ενός ιδιαίτερου και πολυδιάστατου χαρακτήρα.
Παρ’ όλο που η βία προσφέρεται απλόχερα σε γενναίες δόσεις καθ΄όλη τη διάρκειά της ταινίας, όπως ακριβώς και στο trailer, δεν αποτελεί τον αυτοσκοπό της, ούτε τις πιο κρίσιμες στιγμές της, αλλά ένα μέσο ανάπτυξης του χαρακτήρα του Phoenix. Το αίμα είναι σχεδόν πάντα παρόν, με τη Ramsay να μην καταφέρνει να ξεφύγει από τον πειρασμό να το αποδώσει ως ένα οπτικό και άκρως στυλιζαρισμένο φετίχ. Ο ρυθμός δεν ακολουθεί τις καθιερωμένες συμβάσεις και η πλοκή της θα ξενίσει εκείνους που περιμένουν να δουν ένα ακόμα action movie, βουτηγμένο στο αίμα και στις υψηλές ταχύτητες. Η υποκριτική ικανότητα του Phoenix στο ρόλο του Joe, σε συνδυασμό με την ιδιαίτερη σκηνοθετική ματιά της Ramsay, συνθέτουν μία δραματική ιστορία, που αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στα απρόβλεπτα γεγονότα του παρόντος και στους φρικιαστικούς εφιάλτες του παρελθόντος.
Το πρόβλημα ωστόσο με το «You were never really here», είναι ότι τελικά δεν είναι αυτό που φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Βασική αστοχία του εν λόγω δημιουργήματος της Ramsey, είναι ότι προσπάθησε να γίνει κάτι άλλο από αυτό που είναι. Δεν είναι γνωστό το αν ευθύνονται οι υπεύθυνοι του marketing ή κάποια μερίδα του Τύπου που ανέλαβε αυτή την αποστολή, αλλά το «You were never really here» δεν είναι ούτε το νέο «Taxi Driver» του Scorsese, ούτε το νέο «Drive» του Nicolas Winding Refn, όπως διαφημίστηκε. Το concept του μοναχικού αντιήρωα που σώζει ένα ανήλικο κορίτσι απ’τα πλοκάμια ενός κυκλώματος trafficking, σίγουρα θυμίζει το αριστούργημα του Scorsese, αλλά δεν είναι αρκετό για να αποτελέσει σημείο ταύτισης και αναφοράς τόσο αισθητικά, όσο και σεναριακά.
Το ίδιο ισχύει και για το soundtrack που χρησιμοποιήθηκε στο trailer, που παρ’ όλο που συνειρμικά οδηγεί στο αριστούργημα του Refn, δε θυμίζει καθόλου σε τελική ανάλυση την ιστορία του λιγομίλητου αντιήρωα που ενσαρκώνει ο Ryan Gosling. Η μαγεία της νέας ταινίας της Ramsey έγκειται στο γεγονός, ότι μπορεί να ιδωθεί σαν ένα αυτόνομο, ξεχωριστό και ιδιαίτερα δοσμένο έργο που, είτε πασχίζει να διαφοροποιηθεί, είτε διαφοροποιείται άκοπα και αβίαστα, ξεχωρίζει από το σωρό και δεσμεύεται να προσφέρει μια οπτική απόλαυση που δύσκολα μένει αξέχαστη.
